3 του Δεκέμβρη σήμερα, ημέρα Τρίτη, ημέρα βροχερή. Βρέχει ο ουρανός μα πιο πολύ βρέχει μέσα μου. Σήμερα είναι ημέρα αφιερωμένη λένε στα ΑΜΕΑ.

Ο καθένας πια μπορεί να φέρει αυτόν τον τίτλο. Σε βαθμό που αυτοί που δεν είναι ΑΜΕΑ είναι πια μειονότητα, και η πλειοψηφία πλέον, δηλαδή τα ΑΜΕΑ, είναι ΑΜΕΑ δύο ή και τριών ταχυτήτων. Υπάρχουν τα ΑΜΕΑ που είχαν την υποδομή, το καλό υπόβαθρο, τις ευνοϊκές συνθήκες, τις ευκαιρίες να αποδώσουν οι δικές τους προσπάθειες. Και μπράβο τους, και χαίρομαι πραγματικά γι’ αυτούς, και μου δίνει κουράγιο η ύπαρξή τους.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι, αυτοί που προσπαθούν συνεχώς, που δεν σταματούν ποτέ να προσπαθούν για μία μικρή δόση ευτυχίας που δεν έρχεται. Είναι σαν να προσπαθείς να γκρεμίσεις έναν ατσάλινο τοίχο. Ενας από αυτούς είμαι και εγώ. Είμαι πιά απελπισμένος, δεν μπορώ, λύγισα. Οι ίδιοι άνθρωποι που είναι ΑΜΕΑ μου κόβουν τα φτερά. Δυστυχώς! Αυτοί που με κάποιον τρόπο τα κατάφεραν έχουν ξεχάσει τις δυσκολίες, έχουν ξεχάσει πόσο σκληρό είναι να σου γυρνούν την πλάτη και να σε υποτιμούν.

Δυστυχώς ο ρατσισμός υπάρχει και ανάμεσά μας. Αυτοί που τα κατάφεραν στην ζωή υποσυνείδητα παύουν να θεωρούν τον εαυτό τους ΑΜΕΑ και συμπεριφέρονται ρατσιστικά στους υπόλοιπους. Αυτό είναι που με λυγίζει. Αυτό δεν αντέχω.

Μάρκος Κώστας