Οι αεροπορικές εταιρίες δεν πετυχαίνουν να εξυπηρετήσουν τους ταξιδιώτες με ανικανότητες, η ανικανότητα του συστήματος περιλαμβάνει έξτρα χρέωση για υπέρβαρους σκύλους οδηγούς καθώς και απροσπέλαστα site στο internet και ανεπαρκή υποστήριξη μέσα από το internet.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα από μια εκτενή έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε μαζί με συνεντεύξεις σχετικά με 11 αεροπορικές εταιρίες και 9 αεροδρόμια, με πάνω από 100 ασκήσεις και συνεντεύξεις του «mystery shopper» με 132 ταξιδιώτες με αναπηρία.
Η έρευνα έδειξε ότι ενώ οι συνθήκες για τους ταξιδιώτες με αναπηρία έχουν βελτιωθεί σε πολλούς τομείς του ταξιδιού, οι αεροπορικές εταιρίες και τα αεροδρόμια έχουν να διανύσουν ακόμα πολύ δρόμο. Οκτώ από τις 11 αεροπορικές εταιρίες ρωτήθηκαν για την αξίωση να επιτρέψουν Στους σκύλους οδηγούς να ταξιδέψουν με τους ιδιοκτήτες τους , αλλά ορισμένες εταιρίες χρέωσαν ένα επιπλέον κάθισμα όταν ο σκύλος ζυγίζει πάνω από 10 κιλά.
Οι δικτυακοί χώροι πολύ συχνά αποτυγχάνουν να εξυπηρετήσουν τους ταξιδιώτες με αναπηρίες, σύμφωνα με τη μελέτη και μόνο ο ένας από τους 30 που ελέχθησαν εμφάνιζε το σήμα προσπελασιμότητας που προορίζεται για τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Σε 20 από τις 30 ιστοσελίδες το «mystery shopper» δεν μπόρεσε να βρει καμιά πληροφορία ή βοήθεια για τα άτομα με αναπηρία. Επιπλέον, αδυνατούσαν να προσφέρουν τη βοήθεια στους ανθρώπους αυτούς ώστε να μπορούν να κάνουν κράτηση μέσω του internet, και μόνο μια εταιρία φρόντιζε να υπάρχουν οι ίδιες εκπτώσεις που ισχύουν και για τους ικανούς σωματικά επιβάτες, έτσι ώστε να μην υπάρχει διάκριση έναντι στους πελάτες με αναπηρίες.
Η ασφάλεια του αεροσκάφους είναι ένας άλλος τομέας προβληματισμού. Οι ταξιδιώτες με αναπηρία που μετείχαν στην έρευνα ανέφεραν έλλειψη συστήματος Μπράιγ ή ενημερωτικό έντυπο ασφάλειας με μεγάλα γράμματα και μόνο ένας επιβάτης με εξασθενημένη όραση έλαβε ένα προσωπικό έντυπο ασφαλείας.
Επιπλέον, μερικές αεροπορικές εταιρίες δεν είχαν στο αεροπλάνο αναπηρικά αμαξίδια, ενώ άλλες προσέφεραν αναπηρικές καρέκλες οι οποίες ήταν πολύ φαρδιές για την πρόσβαση στις τουαλέτες.
Το 2002 η Ryanair αντιμετώπισε μια αγωγή για διάκριση έναντι αναπήρου αφού χρέωσε τον Μποπ Ρος 18 λίρες για ένα αναπηρικό αμαξίδιο.
To δικαστήριο αποφάνθηκε υπέρ του Ρος και η Ryanair ανήγγειλε την τιμή των 33 πενών σαν επιβολή φόρων σε όλα τα αεροπορικά εισιτήρια προκειμένου να καλύψει το κόστος των αναπηρικών αμαξιδίων, το οποίο είναι ευθύνη της αεροπορικής εταιρίας από τη στιγμή που ο επιβάτης παραδίδει τις αποσκευές του και παίρνει κάρτα επιβίβασης (και φυσικά ευθύνη και του αεροδρομίου).
Οι αεροπορικές εταιρείες δεν ελέγχονται από την ίδια νομοθεσία που επιβάλλει την προσπελασιμότητα σε όλους τους κοινόχρηστους και δημόσιους χώρους. Αντί νομοθεσίας υπάρχει ένας κώδικας δεοντολογίας που στην ουσία είναι μια συμφωνία μεταξύ των εταιριών που εκτελούν τις αεροπορικές μεταφορές.
Η μελέτη καταλήγει ότι χρειάζεται ρύθμιση ώστε να αντικαταστήσουν τον κώδικα δεοντολογίας και να βελτιωθούν τα δικαιώματα των αναπήρων ταξιδιωτών, με το να επιβάλουν τα ελάχιστα μέτρα, όπως εκπαίδευση του προσωπικού, σχεδίαση αεροσκαφών και βοήθεια επιβατών.
Η ρύθμιση θα έπρεπε ακόμα να αποσκοπεί να διαβεβαιώσει ότι καμιά αεροπορική εταιρία δε θα αρνηθεί τη μεταφορά ατόμου με αναπηρία, όπως έγινε το 2004 όταν η Iberia Airlines ζήτησε από μια ομάδα νεαρών ατόμων με προβλήματα ακοής να αποβιβαστούν από την πτήση λόγω της αναπηρίας τους.
Από την Ginny McGrath. Μετάφραση: Μαρίνα Κλήμη.