Το περιοδικό και η ιστοσελίδα του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ έχουν φέρει σε όλους τους συνδρομητές και επισκέπτες μια δίχως προηγούμενο πληροφόρηση σε θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους με αναπηρία και τους δικούς τους ανθρώπους. Είναι η κορωνίδα της προσπάθειας μιας παρέας ατόμων με αναπηρία για αυτοεξυπηρέτηση αφού η πληροφόρηση (η γνώση) μας οπλίζει όλους με αυτοπεποίθηση και τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να παλέψουμε με τις αντιξοότητες της καθημερινότητας. Είναι όμως μόνο η αρχή.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν σε ολόκληρη την Ελλάδα 14.000 συνδρομητές του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ. Ας υποθέσουμε ότι μόνο το 70% των παραληπτών έχουν αναπηρία οι ίδιοι (το περιοδικό αποστέλλεται και σε φορείς και συλλόγους). Άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι τα σπίτια τους είναι σε μεγάλο ή μικρό βαθμό προσβάσιμα σε άτομα με αναπηρία (αφού ΑμεΑ ζουν εκεί), ότι έχουν κάποια σταθερή βοήθεια (είτε από την οικογένεια είτε μέσω επαγγελματία βοηθού), και ότι γνωρίζουν, όσοι από αυτούς εξέρχονται του σπιτιού τους, πού μπορούν να μετακινηθούν και πού όχι με το αμαξίδιό τους. Γνωρίζουν πχ. πού μπορούν να πάνε για φαγητό χωρίς να ξεσηκώνεται ολόκληρο το μαγαζί. Ποιο ΚΕΠ είναι προσβάσιμο και ποιο όχι. Πότε περνάει το λεωφορείο που ο οδηγός του δε βαριέται να τους κατεβάσει τη ράμπα. Εάν έχουν ειδικό αυτοκίνητο έχουν ακόμα μεγαλύτερο εύρος επιλογών και άρα απολαμβάνουν μεγαλύτερο βαθμό ανεξαρτησίας και οι ίδιοι και οι επισκέπτες τους.
Όλα τα παραπάνω μας δείχνουν ότι έχουμε στα χέρια μας κάτι πολύ δυνατό. Έχουμε την εμπειρία των ΑμεΑ στον τόπο κατοικίας τους, στη γειτονιά τους, στη πόλη τους. Πώς μπορούμε να το «εκμεταλλευτούμε» αυτό τώρα;
Σενάριο 1ο: δεν θα ήταν η καλύτερη λύση εάν ένας άνθρωπος με αναπηρία από την επαρχία που πχ. χρειάζεται να επισκεφθεί την Αθήνα για μια γνωμάτευση, αντί να ψάχνει για προσβάσιμο (και πανάκριβο) ξενοδοχείο να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός Αθηναίου με αναπηρία; Ή εάν εκείνον τον καιρό δε μπορεί να φιλοξενηθεί να έχει έστω έναν συνάνθρωπο που θα του δώσει την πληροφόρηση που του χρειάζεται για να περάσει υποφερτά (ή και να διασκεδάσει) τις ημέρες της επίσκεψής του;
Σενάριο 2ο: εάν ο πρωτευουσιάνος φίλος μας θέλει να παραθερίσει κάπου το καλοκαίρι, ποιος πιο κατάλληλος από έναν άλλον άνθρωπο με αναπηρία που είτε ζει είτε ήδη παραθερίζει στο ίδιο μέρος για να τον πληροφορήσει ή και να τον φιλοξενήσει; Δεν είναι κάτι απλό και ταυτόχρονα απελευθερωτικό το να ξέρεις ότι έχεις γνωστούς και εν δυνάμει φίλους που καταλαβαίνουν τις ανάγκες σου όπου κι εάν χρειαστεί να πας;
Σενάριο 3ο: η βενζίνη έχει ακριβύνει και τα διόδια κοστίζουν περισσότερο από ένα εισιτήριο με τρένο ή λεωφορείο (μη προσβάσιμα επί το πλείστον). Εάν πρόκειται να ταξιδεύσω με προσβάσιμο αυτοκίνητο από Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, γιατί να μην πάρω και παρέα στο ταξίδι μαζί μου; Ο συνταξιδευτής μου θα συμβάλει στα έξοδα όσο μπορεί κι εγώ θα έχω παρέα και την ικανοποίηση ότι προσέφερα κάτι στον συνάνθρωπό μου.
Γίνονται αυτά τα πράγματα σήμερα; Να οργανώσουμε την αλληλοβοήθεια και τη συνεργασία σε τέτοιο βαθμό; Ναι, γίνονται.
Για ένα ρεαλιστικό παράδειγμα εφαρμογής τέτοιας προσέγγισης στη ζωή, σας προτείνω να επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του Couch Surfing Project (ελληνιστί: καναπεδοσερφάρισμα). Ένας εναλλακτικός τρόπος ταξιδιού μέσα από μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που μετρά ήδη ένα εκατομμύριο μέλη παγκοσμίως.
Το «Couch surfing» (www.couchsurfing.org) είναι ένας τρόπος να ταξιδεύεις με μικρό κόστος και μα γνωρίσεις «από μέσα» τον τόπο που επισκέπτεσαι. Ένα είδος εναλλακτικού τουρισμού, όπου αντί για ξενοδοχείο ή κάμπινγκ κοιμάσαι στον καναπέ (couch) του ατόμου/μέλους της κοινότητας που σε φιλοξενεί. Αντίστροφα, κι εσύ ως μέλος, εφόσον μπορείς ή επιθυμείς, φιλοξενείς κάποιον άλλο στον καναπέ σου. Δεν υπάρχει καμμία οικονομική ή άλλη υποχρέωση μεταξύ των δύο μερών. Δεν είναι δίκτυο ροζ γνωριμιών. Η ελληνική ομάδα αριθμεί πάνω απο 1500 μέλη (http://www.couchsurfing.com/group.html?gid=202) και φυσικά δραστηριοποιείται εντός και εκτός χώρας.
Αγαπημένοι μου φίλοι που χρησιμοποιούν πολύ αυτόν τον τρόπο έμειναν πέρσι στην Ιαπωνία έτσι για 1 μήνα (με 2 μικρά παιδιά μαζί τους – άλλαξαν 2-3 σπίτια). Αλλά δε χρειάζεται να τρέχουμε τόσο μακριά, εδώ στην Ελλάδα μας αρκεί για αρχή!
Ψάχνοντας να βρω παραδείγματα είδα ότι υπάρχουν σχετικά βίντεο στο youtube (πχ. http://www.youtube.com/watch?v=EyAEJOITsGQ από τηλεοπτική εκπομπή του 2007!). Και το πιο ενδιαφέρον είναι ότι υπάρχει και (διεθνής) υπο-ομάδα couch surfers with disabilities (http://www.couchsurfing.org/group.html?gid=4811).
Μπορούμε να μιμηθούμε αυτή τη προσπάθεια; Μέσω του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ίσως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάτι τέτοιο και να τους μιμηθούμε κάνοντας κάτι αντίστοιχο ή απλώς να γίνουμε όλοι μέλη στην ελληνική κοινότητα δημιουργώντας την ελληνική ομάδα ΑμεΑ.
Όποια προσέγγιση κι εάν επιλέξουμε το συμπέρασμα είναι απλό: Υπάρχουν λύσεις. Μπορούμε με αυτοοργάνωση και αλληλοβοήθεια (και λίγη κοινοκτημοσύνη) να αλλάξουμε πραγματικά τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζουμε όχι απλά ένα μας ταξίδι, μα και ολόκληρη τη ζωή μας.
Είμαστε έτοιμοι για αυτό;
ΥΓ. Πώς γίνεται κανείς μέλος; Εσείς που έχετε γίνει εξπέρ στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης θα το βρείτε παιχνιδάκι. Για τους υπόλοιπους, να έχετε υπόψη ότι θα χρειαστεί να έχετε ήδη λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Θα συμπληρώσετε μια ηλεκτρονική αίτηση online με την επιλογή πως θα παρουσιάζεστε (πχ. με ψευδώνυμο ή όχι) και το βαθμό ιδιωτικότητας που θέλετε. Οι εμπνευστές του CS Project έχουν αναπτύξει έναν πολύ «ψαγμένο» τρόπο πιστοποίησης του κάθε μέλους και αρκετές ασφαλιστικές δικλείδες για την ασφάλεια των couch surfers. Θα μπορείτε να πιστοποιηθείτε μέσω πιστωτικής κάρτας (με ένα χαμηλό ποσό – λογικό για όσους έχουν πιστωτική κάρτα, δύσκολο για τους υπόλοιπους).
Χ.Κ.
Ιούλιος 2010