Τί γίνεται τελικά με τα αυτοκίνητα; Η Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια έχει υιοθετήσει την ευρωπαϊκή νομοθεσία που εκφράζεται μέσα από μια σειρά κοινοτικών οδηγιών. Η υιοθέτηση εκφράζεται έμπρακτα με τους νόμους του κράτους που συνοψίζονται στο ΦΕΚ 1205/β/26-8-2003 που ρυθμίζει τις συνθήκες και τους όρους κατά από τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα αυτοκίνητα οι άνθρωποι με αναπηρίες ως οδηγοί η ως επιβάτες.

Όμως δεν αρκεί η νομοθεσία για να αλλάξουν τα πράγματα και να γίνουν πιο φιλικά στους ανθρώπους με αναπηρίες. Η νομοθεσία υπάρχει, όμως δεν εφαρμόζεται.

Έτσι, λοιπόν, δεν υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου και πιστοποίησης των τεχνικών βοηθημάτων που χρησιμοποιούνται από τους ανθρώπους με αναπηρίες για να μπορέσουν να οδηγήσουν ένα αυτοκίνητο. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει κάποιο καθορισμένο πλαίσιο πιστοποίησης των σχολών οδηγών για υποψήφιους οδηγούς με αναπηρίες. Εκεί βέβαια που υπάρχει τεράστιο έλλειμμα, είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο πιστοποιημένο ΚΤΕΟ που να ελέγχει τα αυτοκίνητα, τα συστήματα οδήγησης και τα συστήματα ασφάλισης των επιβατών με αναπηρίες.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένα τέτοιο ΚΤΕΟ, επειδή σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο το κράτος όφειλε να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν αρκεί να ελέγχεις συστήματα που εγκαθίστανται πάνω στα αυτοκίνητα. Χρειάζεται να βρεθούν και οι τρόποι χρηματοδότησης αυτών των βοηθημάτων, κάτι που σήμερα δεν υπάρχει.

Δυστυχώς τα συστήματα για τους οδηγούς και τους επιβάτες με αναπηρίες όχι απλώς δεν χρηματοδοτούνται από κανένα στο
ασφαλιστικό ταμείο η τράπεζα ή κάποιον άλλο αντίστοιχο πιστωτικό οργανισμό επιβαρύνονται και με 18% Φ.Π.Α.

Είναι παράλογο: Στα εναλλακτικά συστήματα οδήγησης φορολογούνται με την υψηλότερη κλίμακα του Φ.Π.Α. και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Από την άλλη, οι λιγοστές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο υφίστανται έναν αθέμιτο ανταγωνισμό από οι ιδιώτες κατασκευαστές κάποιων ιδιοκατασκευών.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως αυτή τη στιγμή τα περισσότερα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούνται από ανθρώπους με αναπηρίες, είτε για να οδηγούν είτε για να μεταφέρονται με αυτά ως επιβάτες κυκλοφορούν παρανόμως.
Και ύστερα διαμαρτυρόμαστε για τα παρανόμως κυκλοφορούντα αναπηρικά αυτοκίνητα: Οι Έλληνες με αναπηρίες παρανομούν είτε είναι νόμιμοι ως οδηγοί ή ως επιβάτες είτε είναι παράνομοι. Αλήθεια, τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούνται από οδηγούς ή από επιβάτες με αναπηρίες, ακόμη και όταν χρησιμοποιούνται από τους ίδιους, είναι παράνομα. Κάποια λιγοστά και βέβαια δεν είναι παράνομα. Τα περισσότερα όμως παραβαίνουν πολλούς κανονισμούς και πολλές διατάξεις αφού στην πατρίδα μας δεν υπάρχουν συστήματα πιστοποίησης των εναλλακτικών συστημάτων οδήγησης ή πρόσδεσης των αναπηρικών καθισμάτων.

Αρκεί ένα, έστω και μικρό τροχαίο ατύχημα, για να υποστούμε όλες τις συνέπειες. Αυτή την κατάσταση βέβαια την γνωρίζει η κυβέρνηση και η τωρινή και η προηγούμενη και παρόλα αυτά κανείς δεν έχει ασχοληθεί. Με το μόνο που έχουν ασχοληθεί είναι οι υγειονομικές επιτροπές εκείνες που θα πιστοποιήσουν την καταλληλότητα των οδηγών με αναπηρίες. Όμως και αυτό το μέτρο δεν έχει εφαρμοστεί για να διευκολύνει τους οδηγούς ή τους επιβάτες με αναπηρίες, αλλά για να ανοίξει θέσεις εργασίας σε γιατρούς.

Χρηματοδότηση:

Αυτό που υπάρχει για όλους τους Έλληνες πολίτες δεν υπάρχει για τους καταναλωτές με αναπηρίες, που δεν μπορούν να διευκολυνθούν από τις συμβατικές πιστωτικές πολιτικές, αφού αυτές δεν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη των οδηγών και των επιβατών με αναπηρίες.

Ασφάλιση αυτοκινήτων

Τα αυτοκίνητα που οδηγούνται από ανθρώπους με αναπηρίες ή έχουν επιβάτες με αναπηρίες, ασφαλίζονται όπως όλα τα άλλα συμβατικά αυτοκίνητα. Εάν ή όταν συμβεί ατύχημα, τότε η ασφαλιστική εταιρία ενδέχεται να επικαλεσθεί την αναπηρία του οδηγού ή του επιβάτη για να μην καλύψει την αποζημίωση. Σε περίπτωση ατυχήματος για όλα φταίει η αναπηρία.