Στην ροή της καθημερινής πραγματικότητας ‘πλεονάζει’ η αναφορά έστω και μιας πρόχειρης πρότασης για την βελτίωση της αυτόνομης διαβίωσης των κινητικά αναπήρων της πόλης μας.
Όμως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να κατατεθούν οι σκέψεις ενός κινητικά ανάπηρου που κυκλοφορεί συχνά στην πόλη διαπιστώνοντας όλο και περισσότερο ότι ενώ βρίσκεται σε μια επίπεδη, βατή πόλη, ανεξαρτήτως δημοτικής Αρχής, κατέληξε απροσπέλαστη.
Παρ’ όλα αυτά, οι διαμορφώσεις που έχουν γίνει στο κέντρο της πόλης (πεζόδρομοι), το νέο κτίριο της δημοτικής βιβλιοθήκης, το καινούργιο κτίριο στην θέση του κινηματογράφου ‘Αστέρια’, είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να αποκτήσουμε ένα προσπελάσιμο κέντρο – κίνητρο – για όλους τους κινητικά ανάπηρους. να κατέβουν στην πόλη και να λήξει επιτέλους αυτός ο αντικειμενικά υπαρκτός κατ’ οίκον περιορισμός που αφορά όλους εμάς.
Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι όλες οι άλλες αποτρεπτικές συνθήκες ισχύουν και επιδεινώνονται.
Οι αφηρημένοι βιαστικοί οδηγοί πληθαίνουν πάνω στις ράμπες προσπέλασης στα πεζοδρόμια, οι οποίες ράμπες συνεχώς καταστρέφονται ξεχασμένες.
Οι σκαμμένοι και βυθισμένοι δρόμοι και πεζοδρόμια (έχουν πρότυπο την ράμπα Εθνικής Αντιστάσεως -Αρχ. Μακαρίου ), δίνουν περιεχόμενο σ’ αυτήν την φρικτή εξίσωση
– άμα βγεις πού θα πας;
– άμα ξεκινήσεις θα (μπορέσεις να) φτάσεις;
– άμα φτάσεις θα (μπορέσεις να) γυρίσεις .
Βεβαίως, πάντοτε υπάρχει και η δύσκολη ‘προίκα’ της αναπηρίας μ’ όλα τα ιδιαίτερα προσωπικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που έχει ο καθένας μας απέναντί του, ώστε η εικόνα του μοναχικού, δυστυχισμένου, αποκλεισμένου ανάπηρου να ατενίζει από το παράθυρο την ζωή των άλλων, να είναι μια προσφιλή εικόνα για τους ‘έξω’ ιδανική για επετειακό εύκολο οίκτο.
Όμως όλα αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν. Πάρα πολλές πόλεις και χώρες βρίσκονται αιώνες μπροστά, οι κινητικά ανάπηροι κυκλοφορούν παντού, εργάζονται και συμμετέχουν στην ζωή της πόλης είναι δηλαδή πολίτες κι όχι άτυχοι αναξιοπαθούντες όπως –βολικά μας θεωρούν- σε όσους βολεύονται μ’ αυτή την άποψη.
Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω πως όλοι αυτοί που ολοπρόθυμα υπογράφουν τις προδιαγραφές προσβασιμότητας για όποιο έργο χρειάζεται έγκριση ή χρηματοδότηση από την Ε.Ε., αμέσως μετά λησμονούν την συντήρηση του και την εξασφάλιση της λειτουργικότητάς του – ποιος θα ελέγξει ποιόν και γιατί;
Σ’ αυτό το ‘ζοφερό’ κλίμα κυριολεκτικά τολμώ να συλλαβίσω την σκέψη μου για ένα προσπελάσιμο κέντρο.
– Για να υπάρχει ένας λόγος να κυκλοφορούμε.
– Για να αντιληφθούν οι οδηγοί γιατί χρειάζονται οι ράμπες.
– Για να βρουν ένα λόγο οι αιρετοί να τις ξαναφτιάξουν σωστά.
– Για να συναντηθούμε οι ομότιμοι και να μάθουμε ο ένας από τον άλλον.
– Για να εξοικειωθούν οι πολίτες με την εικόνα του ανθρώπου στο καρότσι (αμαξίδιο).
Όταν με συνάντησαν πρώτη φορά κάποιοι περαστικοί, μου έδωσαν χρήματα για τα … πεθαμένα τους!!!
Πρέπει να φύγουμε το γρηγορότερο από αυτήν την εικόνα ‘του αγαπημένου Μπαγκλαντές’.Να σχεδιάσουμε την πόλη μας όμορφη κι εύκολη για όλους. Με τις γνώμες των πολιτών κι όλων των ειδικών να προχωρήσουμε ή και να δείξουμε τον δρόμο στους άλλους.
Αν όχι και τώρα, πότε;
Σέρρες
Γιαζιτζής Ιορδάνης 3-12-2007