Υπάρχουν πολλοί μύθοι και στερεότυπα που αμφισβητούν την κανονικότητα της αναπηρίας και των ανθρώπων με αναπηρίες. Πολλοί ξένοι συγγραφείς έχουν ασχοληθεί και έχουν καταγράψει την κοινωνική μυθολογία που αναπτύχθηκε σε βάρος της αξιοπρέπειας και της κανονικότητας των ανθρώπων με αναπηρίες.
Σύμφωνα με τους μελετητές η μυθολογία και τα στερεότυπα που αναπτύχθηκαν είναι:
Το άτομο με αναπηρία είναι ή άρρωστο ή έχει κάποιο πρόβλημα: Η αναπηρία αποτελεί φυσικό μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και δεν είναι συνώνυμο της ασθένειας. Ο άνθρωποι με αναπηρίες έχουν διαφορετικούς βαθμούς ανάγκης. Μερικές φορές ασθενούν, αλλά αυτές οι φορές είναι όσες και οι φορές που ασθενούν και οι ικανοί σωματικά. Η λανθασμένη αντίληψη της αναπηρίας ως ασθένεια αποτελεί η ίδια ασθένεια. Η λανθασμένη αντίληψη της αναπηρίας ως ασθένεια το μόνο που εξυπηρετεί είναι η άρνηση των ανθρώπινων αναγκών και δημιουργεί ένα αρνητικό στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι με αναπηρίες πρέπει να αποσυρθούν από την κυκλοφορία μέχρι να θεραπευθούν σε κάποιο ίδρυμα.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν χαμηλή ποιότητα ζωής: Αυτό είναι το πιο συνηθισμένο και βλαβερό στερεότυπο. Επειδή αποθαρρύνει τις κοινωνικές συναναστροφές και την ανάπτυξη των ώριμων ανθρωπίνων σχέσεων. Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν τις ίδιες ανάγκες με τους ικανούς σωματικά. Πασχίζουν για εξίσου υψηλό επίπεδο ζωής, όπως και όλοι οι άλλοι οι άνθρωποι. Η αναπηρογέννεση οφείλεται στην ίδια την κοινωνία με την οικοδόμηση απροσπέλαστων σχολείων, κτηρίων, θεάτρων, κατοικιών, μέσων μαζικών μεταφορών, κοινωφελών οργανισμών κ.ο.κ. Η νοοτροπία ότι η αναπηρία είναι κακό πράγμα και ότι η αναπηρία σημαίνει φτωχή ποιότητα ζωής, είναι μεγαλύτερη αναπηρία από αυτή την ίδια την αναπηρία.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι πεφωτισμένοι, ηρωικοί και θαρραλέοι, επειδή μπορούν και ζουν με την αναπηρία τους: Οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις και τα ίδια καθήκοντα με τους ικανούς σωματικά και μπορούν να αντεπεξέλθουν εξίσου καλά στην εργασία, στις εμπορικές τους συναλλαγές, στις αθλητικές τους δραστηριότητες και στις κοινωνικές τους συναναστροφές. Η προσπέλαση στα κτίρια, η διαθεσιμότητα επαγγελματιών βοηθών, η προσπελασιμότητα των μέσων μαζικών μεταφορών και των κοινόχρηστων χώρων, η ίση μεταχείριση από το σύστημα υγείας και τα ασφαλιστικά ταμεία τους καθιστά ικανούς να αναπτύσσουν δραστηριότητες ανάλογες με αυτές των ικανών σωματικά.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες πάντα χρησιμοποιούν ακριβά και υψηλής τεχνολογίας βοηθήματα αποκατάστασης: Τα περισσότερα από τα άκρως απαραίτητα βοηθήματα είναι φθηνά, απλά στην κατασκευή και χαμηλής τεχνολογίας. Πολλά από αυτά μπορούν να κατασκευαστούν από απλά υλικά που βρίσκονται σε κάθε σπίτι.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες πρέπει να μένουν σε ιδρύματα ή σε άσυλα επειδή μπορεί να βλάψουν τον εαυτό τους: Δυστυχώς αυτός ο μύθος έχει κατασκευαστεί από κάθε είδος φιλανθρώπους και επαγγελματίες που στηρίζουν την επαγγελματική τους ύπαρξη στα ιδρύματα, στα ασφαλιστικά ταμεία και στις κοινοτικές επιδοτήσεις. Δημιουργήθηκε από αυτούς που συντηρούνται οικονομικά από το σύστημα ιδρυματικής περίθαλψης. Η αλήθεια είναι πως ακόμη και άνθρωποι με πολύ σοβαρές και πολλαπλές αναπηρίες μπορούν να ζουν ανεξάρτητοι στην κοινότητα και να αναπτύσσουν οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες αντίστοιχες με αυτών των ικανών σωματικά. Το μόνο που χρειάζονται είναι προσπελασιμότητα των μεταφορών, των κοινόχρηστων χώρων, υπηρεσίες βοήθειας στο σπίτι από επαγγελματίες βοηθούς και νομοθεσία που διέπεται από τις αρχές της ίσης μεταχείρισης.
Τα παραπάνω προέρχονται από έντυπα που εκδόθηκαν πριν από 30 χρόνια από ακτιβιστές του κινήματος για την ανεξάρτητη διαβίωση. Αυτές οι αντιλήψεις είναι ακόμη άγνωστες στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Οι λιγοστοί διαχειριστές φορέων ΑμΕΑ που έχουν πρόσβαση στα ξένα περιοδικά αποφεύγουν να γνωστοποιήσουν αυτές τις αντιλήψεις, ίσως επειδή όσο περισσότερο οι Έλληνες με αναπηρίες αποκτούν έλεγχο στη ζωή τους, τόσο λιγότερο έχουν ανάγκη από “προστάτες”, “ευαισθητοποιημένους” και “αναπηροπατέρες”.
Ο σκοταδισμός και η αμάθεια βολεύει πολλούς. Όσο περισσότερο οι Έλληνες με αναπηρίες διατελούν εν αγνοία, τόσο πιο εύκολα κηδεμονεύονται και τόσο περισσότεροι επωφελούνται από τη διαχείριση των αναγκών τους. Όσο περισσότερο αποκτούν τον έλεγχο στη ζωή τους, τόσο λιγότερος χώρος υπάρχει για κηδεμόνες.