Ύστερα από δέκα χρόνια έκδοσης του εντύπου περιοδικού ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ στο πλαίσιο του οποίου δημοσιεύτηκαν περισσότερες από 1.900 έντυπες σελίδες με άρθρα που έχουν σχέση με την ανθρώπινη αναπηρία, την αποκατάσταση, την ανεξάρτητη διαβίωση, και την ειδική εκπαίδευση ήρθε η στιγμή να κάνουμε τον απολογισμό του πειράματος ή του εγχειρήματος ή (για κάποιους πολύ λίγους) της εμπειρίας που έχει το όνομα ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ.

Η προϊστορία του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ

Γύρω στα 1986 προέκυψε η φαεινή ιδέα να δημιουργηθεί η Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Ανθρώπων με Αναπηρίες. Αυτή ήταν η πρώτη αυθεντική ομάδα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρίες στην Ελλάδα. Στόχος της ομάδας ήταν η ανεξάρτητη διαβίωση, η Προσπελασιμότητα κ.ο.κ. Μεταφραζόντουσαν κείμενα, γραφόντουσαν άρθρα και εκδιδόταν ένα μικρό περιοδικό το οποίο κυκλοφορούσε πολυγραφημένο.
Το 1988 δημιουργήθηκε και η πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα την αναπηρία. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα για να εκφραστεί η αναπηρία και μέσα από το ραδιόφωνο.
Το 1990 δημιουργήθηκε και το πρώτο ηλεκτρονικό σύστημα διακίνησης δεδομένων για την αναπηρία. Το όνομά του ήταν Disabled Hellas. Ήταν ο πρόγονος του WWW.DISABLED.GR.
Το 1993 η παρέα βρέθηκε στη διοίκηση του Πανελληνίου Συλλόγου Παραπληγικών. Εκεί έπεσε η ιδέα της δημιουργίας ενός σοβαρού περιοδικού για την αναπηρία. Και εγένετο ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ χωρίς χρήματα, χωρίς γραφεία, χωρίς εξοπλισμό, χωρίς συνδρομές, χωρίς εισπράξεις χρημάτων. Το μόνο που είχε ήταν computer, γνώσεις, ιδέες, εμπειρίες και μεράκι.

Η ιστορία του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ

Ξεκίνησε το 1993 από μια κλειστή παρέα ανθρώπων, χωρίς χρήματα και χωρίς εξοπλισμό από τα σπίτια της παρέας. Κοινό χαρακτηριστικό της παρέας ήταν η ανάγκη τους να γνωστοποιήσουν αυτό που συμβαίνει στο σώμα τους ή στο σώμα των φίλων τους. Άλλος στόχος δεν υπήρχε και γι’ αυτό δεν χρειάστηκε ποτέ Συντακτική Επιτροπή. Στο ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν υπήρξε ποτέ αυτή η ανάγκη. Δεν υπήρξαν ποτέ συσχετισμοί εξουσίας που έπρεπε να διατηρηθούν. Υπήρχε μόνο η ανάγκη για επικοινωνία.
Το 1993 ο μόνος εξοπλισμός που υπήρχε ήταν οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές της παρέας. Το πρώτο περιοδικό είχε 16 σελίδες αλλά σύντομα έγινε 68 σελίδες. Το τεύχος 0 εκδόθηκε το 1993 και διακινήθηκε εκείνη την εποχή από το internet. Θα ακουστεί περίεργο αλλά το πρώτο τεύχος είχε 1.200 συνδρομητές. Το έντυπο περιοδικό άρεσε και σύντομα οι συνδρομητές έγιναν 5.500 χιλιάδες. Από το τέλος του 2002 οι συνδρομητές βρέθηκαν να είναι 8.200.
Το 1997 η παρέα αποφάσισε να κάνει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ μη κερδοσκοπική υποστηρικτική εταιρεία. Μολονότι το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ βρισκόταν σε ανοδική πορεία για ένα περίπου χρόνο ανέστειλε την έκδοσή του.

Η νέα περίοδος έκδοσης του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ

Ύστερα από ενάμιση χρόνο διακοπής της έκδοσής του το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ επανεκδόθηκε το 1999.
Όμως εξαιτίας της αλλαγής της νομοθεσίας, όλες οι εκδοτικές προσπάθειες έπρεπε να πληρούν τις προϋποθέσεις της περιοδικότητας ώστε να μπορούν να χρησιμοποιούν το ειδικό τιμολόγιο που προβλέπει ο νόμος για την ταχυδρόμηση των εντύπων με το φθηνό τιμολόγιο που ισχύει για τους εκδότες. Έτσι το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ έπρεπε πλέον να εκδίδεται κάθε 2 μήνες. Ο χρόνος πλέον πίεζε κι έπρεπε να ληφθούν οι αποφάσεις για το πώς θα αναδιαρθρωθεί το περιοδικό.
Η πίεση αυτή ήταν εξαντλητική. Μέχρι τότε το περιοδικό έβγαινε κάθε φορά που είχε κάτι να πει. Έπρεπε να γίνουν πολλές αλλαγές ώστε να έχει πάντα κάτι αξιόλογο να πει. Μολονότι η έκδοση του περιοδικού μπήκε σε αγώνα δρόμου δεν αλλοτριώθηκε. Χρειάστηκε να γίνουν πολλές αλλαγές αλλά τελικά όσες αλλαγές χρειάστηκαν έγιναν.

Αγαπήθηκε από τους αναγνώστες

Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ υπήρξε τυχερό: Υπήρξε ο μόνος φορέας που δεν είχε ποτέ γκρίνια. Υπήρξε ο μόνος φορέας που συμπαθήθηκε, αγαπήθηκε, και κάποιες φορές λατρεύτηκε. Άκουσε μόνο καλά λόγια ακόμη και από τα λεγόμενα ανταγωνιστικά έντυπα. Κατόρθωσε να επιβιώσει σε ένα χώρο που τρίζει από διασπάσεις και συγκρούσεις.
Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι ακόμη πιο τυχερό επειδή αγαπήθηκε από τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες. Είναι το μόνο περιοδικό που κατόρθωσε να σπάσει τη διαχωριστική γραμμή που υπήρχε μεταξύ ειδικών και χρηστών. Στο πλαίσιο του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν γίνεται αντιληπτή η διάκριση μεταξύ αναπηρίας και σωματικής ικανότητας. Εδώ μπορεί να ανθίζει το κάθε λουλούδι με ή χωρίς αναπηρία.

Το παρόν: ήτοι ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ

Και φτάσαμε αισίως στο 2003.Ύστερα από 10 χρόνια συνεπούς λειτουργίας του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δε σταμάτησε σε κανένα εμπόδιο και σε καμιά δυσκολία. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα εμπόδιο που να μπορέσει να το σταματήσει.
Αντιθέτως: Όλα τα εμπόδια έγιναν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας. Κάθε φορά που συναντούσε μεγάλο εμπόδιο το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ καλλιτεχνούσε.
Με τη βοήθεια των εμποδίων το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ εμπνεύστηκε και έδωσε μαθήματα επιβίωσης, αισθητικής και πολιτισμού. Ανέδειξε την επιβίωση σε τέχνη και την ανικανότητα σε όπλο εναντίον αυτού που την προκαλεί. Συγκρότησε δημόσιο λόγο και ρητορική αναπηρίας. Συνέβαλε στην απλοποίηση και στην εκλαΐκευση της τεχνολογίας. Επιχείρησε την κοινωνικοποίηση της γνώσης. Δημιούργησε δυνατά εργαλεία γνωστοποίησης της αναπηρίας.
Αυτό καθεαυτό το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αποτελεί παράδειγμα οργάνωσης και λειτουργίας. Για τους έχοντες γνώση του χώρου αποτελεί και παράδειγμα τέρατος επιβίωσης: Άντεξε όλες τις δυσκολίες μολονότι διοικείται από ανθρώπους με σοβαρότατες αναπηρίες που αντικειμενικά θεωρούνται αμβλυμμένων αντιστάσεων και ολοκληρωτικά ανίκανοι.

ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ή απλώς έκφραση Γραφικών;

Γύρω στο 2001 η Ελλάδα άρχισε να αλλάζει. Το σύνολο του δικτύου της κοινωνικής υποστήριξης άλλαξε. Το ίδιο άλλαξαν και οι οργανώσεις αλλά και η αγορά. Ο τομέας της αποκατάστασης και της ειδικής εκπαίδευσης μπήκε σε βαθιά κρίση. Η ποιότητα της ζωής των ανθρώπων με αναπηρίες άλλαξε αλλά οι οργανώσεις δεν μπόρεσαν να μεταρρυθμιστούν για να μπορέσουν να εκφράσουν τις νέες ανάγκες των νέων ανθρώπων με αναπηρίες. Μολονότι οι άνθρωποι με αναπηρίες αλλάζουν και αλλάζουν και οι ανάγκες τους το διεκδικητικό πλαίσιο των φορέων δεν έχει αλλάξει.
Από τα μέσα του 2002 το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αναρωτιέται: Τι γυρεύει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ στο παζάρι;
Όχι δεν αντιμετωπίζει ούτε κρίση συνειδήσεως ούτε υπαρξιακά προβλήματα. Έχει βαθιά γνώση και εμπειρία πως η επιβίωση μέσα στο περιβάλλον των εμποδίων είναι αδύνατο να πραγματωθεί με άλλο τρόπο. Αλλά, όσο η κοινωνία άλλαξε τόσο και οι άνθρωποι άλλαξαν. Μολονότι όλες οι αλλαγές ήταν προς το καλύτερο και προς το ποιοτικότερο, οι άνθρωποι φαίνεται να πηγαίνουν ανάποδα στην Ελλάδα.
Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αναρωτιέται για τα απλά και τα καθημερινά:
– Γιατί τόση δυσαρέσκεια; Γιατί όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι δυσαρεστημένοι από όλα; Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να κάνει τίποτα το δημιουργικό ή το παραγωγικό; Γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διοριστούν στο Δημόσιο; Γιατί ακρωτηρίασαν τη φαντασία τους και υιοθετούν μαζικές αντιλήψεις, αισθητικές και συμπεριφορές; Γιατί τόση εμμονή στην κατανάλωση προϊόντων υποκουλτούρας;
– Γιατί η έμπνευση και η δημιουργία έγιναν χημεία: Χωρίς οινόπνευμα και άλλα χημικά ο σύγχρονος Έλληνας δεν έχει έμπνευση ίσως και ζωή. Τα χημικά έγιναν υποκατάστατο ζωής. Ίσως μαζί με την υποκουλτούρα έγιναν η ίδια η ζωή. Δεν είναι δυνατό να υπάρξει παραγωγικότητα, δημιουργικότητα και καινοτομία όταν την προηγούμενη μέρα έχεις ήδη εξαντληθεί και έχεις εκτονώσει ό,τι αξιοσημείωτο ή αξιόλογο υπήρχε μέσα σου. Η δημιουργία είναι προϊόν οργής, μοναξιάς και αυτοσυγκέντρωσης.
Και τελικά το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αναρωτιέται: Κανείς σε αυτό τον τόπο δεν έχει επίγνωση των δυσκολιών και των αδιεξόδων; Όλοι αισθάνονται και είναι σίγουροι πως είναι τόσο ασφαλείς; Όλοι είναι τόσο ικανοποιημένοι από τον τρόπο ζωής που δεν θέλουν να τον αλλάξουν; Όλοι είναι τόσο ικανοποιημένοι από την κατανάλωση προϊόντων υποκουλτούρας που η δυσαρέσκειά τους παράγεται μόνο από τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν για να καταναλώσουν μεγαλύτερες ποσότητες υποκουλτούρας;
Μήπως τελικά το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ξέπεσε σε έντυπη έκφραση κάποιων γραφικών; Μήπως το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ έγινε ένα γλωσσοκοινωνικό αξιοθέατο; Μήπως τελικά τα συγχαρητήρια που δέχεται το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αποτελούν έκφραση της οικολογικής ευαισθησίας των αναγνωστών προς ένα είδος που είναι υπό εξαφάνιση;

Πορεία χωρίς επιστροφή

Όταν το 1993 γινόταν το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ κανείς από τους εμπνευστές του δεν σκέφθηκε ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Όλοι έστω και υποσυνείδητα πιστεύαμε πως και αν δεν πάει καλά το πείραμα τότε θα το εγκαταλείψουμε. Όμως σήμερα το 2003 η παραίτηση δεν είναι επιλογή. Η μόνη επιλογή που υπάρχει είναι η επιβίωση μέσα στο περιβάλλον και στον πολιτισμό των εμποδίων. Και για να γίνουμε πιο σαφείς:
– Η επαγγελματική αποκατάσταση γίνεται σε χαμηλού επιπέδου και σε χαμηλού κύρους επαγγέλματα χωρίς δυνατότητες επαγγελματικής εξέλιξης και επαγγελματικής αναπαραγωγής.
– Η επιχειρηματικότητα και η κοινωνική επιχειρηματικότητα υπονομεύονται από τον ίδιο τον πολιτισμό μας και επαφύονται στον πατριωτισμό και στη μαγκιά των επιχειρηματιών.
– Τα δίκτυα και οι δομές συλλογικής κατανάλωσης είναι ανύπαρκτα στην Ελλάδα και άγνωστες λέξεις στα ελληνικά.
– Το σύστημα υγείας είναι απολύτως αναξιόπιστο και υπονομεύει τον πολίτη. Ο χρόνος νοσηλείας και θεραπείας είναι υπερβολικά μεγαλύτερος από το χρόνο που απαιτείται στα άλλα κράτη. Η υποστήριξη είναι ανύπαρκτη και ο πολίτης τίθεται υπό την κηδεμονία των συνοδών συγγενών του. Για όσο διάστημα παραμένει υπό διαχείριση των υγειονομικών υποθέσεων εμποδίζεται να διαχειριστεί τις οικονομικές, τις επαγγελματικές και τις κοινωνικές του υποχρεώσεις. Ακυρώνεται κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά.
– Το σύστημα εκπαίδευσης εξοστρακίζει την κάθε αξία χρήσης. Οι απόφοιτοι των σχολών είναι απολύτως ακατάρτιστοι για να εργαστούν κάτω από κανονικές συνθήκες σε πραγματικά εργασιακά περιβάλλοντα. Υπάρχει μεγάλο έλλειμμα επαγγελματικών στελεχών και δεν υπάρχει εξειδίκευση.
– Το σύστημα ασφάλισης είναι υπό αναθεώρηση περισσότερα από 10 χρόνια. Η γραφειοκρατία και τα προβλήματα υποχρεώνουν τους ανθρώπους με αναπηρίες να υιοθετήσουν ρόλους ασφαλισμένων καριέρας.
Η επιβίωση και η ποιότητα ζωής μπορεί να απειληθεί ακόμη και από μια σύμπτωση. Μια ξαφνική ασθένεια ή ένα επιπόλαιο πρόβλημα σε κάποιο συγγενικό πρόσωπο ή μία προσωρινή ανικανότητα είναι δυνατόν να οδηγήσει στην απομάκρυνση από την εργασία του οποιουδήποτε επαγγελματία. Το πρόβλημα δεν το αντιμετωπίζουν μόνο για Έλληνες και οι Ελληνίδες με αναπηρίες. Είναι ένα πρόβλημα καθολικό και πολιτισμικό. Είναι όμως ταυτοχρόνως και ένα πρόβλημα γνήσια ελληνικό.
Το ΖΕΙΝ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΩΣ είναι ένα ενδεχόμενο και ίσως ο προορισμός όλων των Ελλήνων και των Ελληνίδων. Μια επιπόλαια ασθένεια ή ένα παιδί ή ένα διαζύγιο ή μία επαγγελματική προσωρινή αποτυχία είναι δυνατό να περιορίσουν ή και να ακυρώσουν την ικανότητα για εργασία ανθρώπων που είναι ακόμη και σε παραγωγική ηλικία, έχουν επαρκή μόρφωση και κάτω από κανονικές συνθήκες θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ευημερούν.

Προγραμματίζοντας την υποδοχή του μέλλοντος

Δε χρειάζεται φαντασία για να παραδεχθούμε πως το μέλλον είναι αμείλικτο και άγραφο. Προληπτικά πρέπει να προετοιμαστούμε για να υποδεχθούμε τους ενδεχόμενους κινδύνους του μέλλοντος. Υπάρχουν κάποια δεδομένα που θα πρέπει να τα σκεφτούμε σοβαρά:
– Ο πληθυσμός γηράσκει και χρειάζεται επιπλέον υποστήριξη. Οι γέροντες του μέλλοντος και του παρόντος δεν θα έχουν την οικογένεια για να τους φροντίσει. Η πυρηνική ελληνική οικογένεια αποτελεί πλέον παρελθόν. Χρειάζεται να δημιουργηθούν νέα υποστηρικτικά δίκτυα για να υποκαταστήσουν την πυρηνική οικογένεια.
– Τα νέα ζευγάρια που δημιουργούν οικογένειες δεν μπορούν να προσδοκούν πάντα την ουσιαστική υποστήριξη των γονέων τους ή της οικογένειάς τους. Πρέπει να δημιουργήσουν αυτά τα ίδια τα ζευγάρια τις συνθήκες και τους όρους της φύλαξης των παιδιών τους.
– Οι νέοι άνθρωποι με αναπηρίες συνήθως έχουν καλύτερη εκπαίδευση και φιλοδοξούν για καλύτερης ποιότητας εργασία. Είναι ωστόσο ανυποστήρικτοι επειδή οι περισσότεροι θεσμοί έχουν δημιουργηθεί για να υποστηρίζουν μόνο ικανούς σωματικά υποψήφιους επαγγελματίες. Πρέπει να δημιουργηθούν σύγχρονα εργαλεία που να μπορούν να υποστηρίξουν αυτούς τους ανθρώπους να εργάζονται και να δημιουργούν ακόμη και κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
– Οι νέες τεχνολογίες είναι ένα σημαντικό εργαλείο που είναι ίσως το μοναδικό εργαλείο που μπορεί να υποστηρίξει την κοινότητα του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας να δημιουργήσει και να συγκροτήσει μια αξιόλογη και δημιουργική ζωή. Πρέπει να δημιουργηθούν τα νέα σύγχρονα εργαλεία που θα υποστηρίξουν αυτούς τους απαιτητικούς Έλληνες που θέλουν να ζήσουν ακόμη και κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
– Η αποκατάσταση της προσπελασιμότητας των μέσων μαζικών μεταφορών αλλά και όλων των κτιρίων των πόλεων είναι κρίσιμο ζήτημα. Δεν αρκεί μόνο η κρατική παρέμβαση, χρειάζεται και η αυτενέργεια των ίδιων των πολιτών με αναπηρίες να συγκροτήσουν αυτοί οι ίδιοι τα δικά τους υποστηρικτικά δίκτυα.
Η ελληνική κοινωνία είναι σκληρή. Διακρίνεται σε σκληρότητα ιδιαιτέρως όταν έχει να κάνει με τη διευθέτηση εσωτερικών κρίσεων. Η βία είναι ριζωμένη βαθιά στην παράδοση. Ο αυταρχισμός αποτελεί δομικό στοιχείο συγκρότησης όλων των σχέσεων που αναπτύσσουν οι Έλληνες. Ο συντηρητισμός ποτέ δεν πεθαίνει απλά αναπαράγεται. Οι Έλληνες είναι σκληροί και εκδικούνται ό,τι τολμά να αμφισβητήσει τον ορθολογισμό τους ή να λύσει τη συνέχεια της αυταπάτης τους.
Παντού σε όλα τα κράτη και σε όλους τους πολιτισμούς οι άνθρωποι είναι το ίδιο σκληροί και αντιστέκονται σε ότι αμφισβητεί τον ορθολογισμό τους. Όμως παντού υπάρχει ένα μίνιμουμ επιβίωσης και ειλικρίνειας που επιβάλλει ως αυτονόητη την παραγωγικότητα και την δημιουργικότητα. Όμως στην Ελλάδα η μαζική ανοησία έχει χτυπήσει τα κόκκινα.
Το κράμα του ελληνικού επαρχιωτισμού και οι προσμίξεις με τη Δυτική αισθητική το καθιστούν εκρηκτικό και ανθρωποφάγο: Εξελληνίστηκε και, αφού δεν μπορεί να εκτονωθεί με δυτικούς όρους, ως γνήσια Ελληνικό καταπιέζεται, αντιδρά, διογκώνεται, πρήζεται, σκάει και ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ: όλους αυτούς που το εξέθρεψαν ως τρόπο ζωής.

Εθελοντισμός ή συνενοχή;

Η εποχή των μαζικών κινημάτων και του εθελοντισμού έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Χρειάζεται να βρεθούν τα νέα οργανωτικά σχήματα που δεν θα αποπροσανατολίζουν και στο πλαίσιο των οποίων θα συσπειρωθούν άνθρωποι με ικανότητες αλλά και σαφή συνείδηση των υλικών τους αναγκών.
Τα προβλήματα είναι κρίσιμα και η απειλή της επιβίωσης είναι πλέον ορατή. Μάλλον δεν χρειαζόμαστε εθελοντές. Μάλλον χρειαζόμαστε συνεταίρους και συνενόχους για μια πορεία απελευθέρωσης και επανάκτησης του ελέγχου της ζωής μας. Χρειαζόμαστε αυτούς που θα σχεδιάσουν, θα οργανώσουν και θα διαχειριστούν τα νέα συστήματα κοινωνικής υποστήριξης και συλλογικής κατανάλωσης που θα προορίζονται για όλους. Δεν αρκεί η κρατική προστασία αλλά χρειάζεται και η συλλογική αυτενέργεια των δημιουργικών Ελλήνων.
Συγκεκριμένα το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ κουράστηκε από την διαλεκτική των εμποδίων: Ενώ αντιμετώπισε όλα τα μεγάλα προβλήματα ακαριαία, με αποτελεσματικότητα και με χειρουργική ακρίβεια φαίνεται να είναι ανεπαρκές στα απλά καθημερινά προβλήματα της νεοελληνικής ανοησίας. Θλίβεται κάθε φορά που συναντά φαιδρά και ηλίθια προβλήματα. Και δυστυχώς η κοινωνία μας αλλά και οι πόλεις μας είναι γεμάτες από τέτοια φαιδρά και ηλίθια προβλήματα. Και το χειρότερο είναι ότι γνωρίζει πως είναι ανίκανο επειδή η ευφυΐα έχει περιορισμούς ενώ η ηλιθιότητα είναι απέραντη και γι’ αυτό αήττητη.
Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ αρνείται να περιμένει την ημέρα εκείνη που θα εξαφανιστούν όλα τα εμπόδια. Βαρέθηκε να εμποδίζεται από χυδαία εμπόδια ατάκτως ριγμένα στις πόλεις. Αρνείται να εμποδίζεται. Θεωρεί πως κάθε ημέρα που παραμένουν και συντηρούνται τα εμπόδια είναι ημέρα κλεμμένη από τη ζωή του.
Θέλει την άρση των εμποδίων εδώ και τώρα:
– Αποκατάσταση της προσπελασιμότητας των μέσων μαζικών μεταφορών, των κοινόχρηστων κτιρίων και των καταστημάτων.
– Δημιουργία δομών που θα υποστηρίξουν την ανεξάρτητη διαβίωση: Υπηρεσίες εκπαίδευσης, συντονισμού και διαχείρισης βοηθών, υπηρεσίες συμβουλευτικής ομοτίμων, δημιουργία μηχανισμών συνηγορίας της αναπηρίας, δημιουργία κοινωνικών υποστηρικτικών επιχειρήσεων και συνεταιρισμών κ.ο.κ.
– Κατασκευή και λειτουργία ισχυρών πληροφορικών συστημάτων και συστημάτων internet.
Είναι αυτονόητο πως το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν αστειεύεται: αναζητεί ανθρώπους, με ή χωρίς αναπηρίες, που έχουν σαφή αντίληψη των υλικών τους αναγκών, επίγνωση των αδιεξόδων, που έχουν απελπιστεί από την ασχήμια, που δεν βολεύονται καταναλώνοντας σαβούρα, που δεν αποπροσανατολίζονται από το γυαλισμένο κιτς, που δεν επικαλούνται άλλοθι και δικαιολογίες και που έχουν την βούληση να αναλάβουν την ευθύνη της ανασυγκρότησης της ζωής τους εδώ και τώρα. Και βέβαια όλα αυτά να είναι τρόπος ζωής!