Ένδειξη της σοβαρότητας και της αντικειμενικότητας του περιοδικού ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι:
α) η μεγάλη του κυκλοφορία, όταν συγκρίνεται με τα άλλα έντυπα που ανήκουν στην ίδια θεματική ενότητα
β) ο βαθμός ολοκλήρωσης όλων όσων δημιουργούν την αρθρογραφία του γ) η αντοχή του στη σύγκριση με τα μεγάλα περιοδικά που εκδίδονται στο εξωτερικό.
Δύο χρόνια μετά την έκδοση του περιοδικού ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δε βρέθηκε κανείς για να το κατηγορήσει με ή χωρίς επιχειρήματα.
Δύο χρόνια αρθρογραφούν στο ίδιο περιοδικό αρθρογράφοι με ανταγωνιστικά κοινωνικά και οικονομικά συμφέροντα:
α) αρθρογράφοι με αναπηρίες των οποίων τα άρθρα δεν απέχουν σε ποιότητα και εγκυρότητα από τα άρθρα των επιστημόνων και των ειδικών και αποτελούν έμπρακτη διάψευση της μυθολογίας που κατασκευάζει την ανικανότητά τους,
β) επιστήμονες, ειδικοί στη συστηματική θεραπεία και στη τεχνολογία της Αποκατάστασης, των οποίων τα άρθρα είναι εξόχως υποστηρικτικά και αποτελούν έμπρακτη αμφισβήτηση της σοβαρότητας των Ασφαλιστικών Ταμείων που τους εξαναγκάζει να λαθροβιούν ως “φακελάκηδες”,
γ) καταστηματάρχες και επιχειρηματίες με άρθρα που ενημερώνουν τον καταναλωτή για προϊόντα που δεν μονοπωλούν, κόντρα στις μηχανορραφίες των Ασφαλιστικών Ταμείων και στις σκευωρίες που τους εμφανίζουν μόνο ως “κερδοσκόπους” και ως “απατεώνες” που πωλούν τα ταϊβανέζικα στην τιμή των ευρωπαϊκών.
Με τα παραπάνω το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν ισχυρίζεται πως όλα είναι “αγγελικά πλασμένα”. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ γνωρίζει πως αυτό που φαίνεται μέσα από τις σελίδες του είναι αυτό που ευχόμαστε να συμβαίνει και όχι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ γνωρίζει ότι έχει παγιδευτεί σε μία ψευδή πραγματικότητα που απέχει πολύ από τον κανονικό κόσμο της εμπορευματοποίησης της ανθρώπινης ανάγκης. Έχει επίσης την επίγνωση πως σε αυτή την ψευδή πραγματικότητα όλοι βολεύονται και όλοι ζούν χωρίς να έχουν κανένα ενδοιασμό. Γνωρίζει πως αυτή η πραγματικότητα είναι η επιλογή της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Θα ήταν αφέλεια η αμφισβήτηση αυτής της πραγματικότητας. Το γεγονός ότι κάποιοι ζούν κάτω από συνθήκες αναπηρίας δε συνεπάγεται ότι κάποιοι τους εκμεταλλεύονται. Αντιστοίχως, η επαγγελματική δραστηριοποίηση στο χώρο της Αποκατάστασης δε συνεπάγεται την εκμετάλλευση κάποιων αναπήρων.
Η πραγματικότητα είναι απλή: Κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει πράξη ζωής τα περί κοινωνικής δικαιοσύνης, δικαιώματος στη διαφορά κ.ο.κ.
Προορισμός όλων των ελλήνων, αναπήρων και όχι ακόμη αναπήρων, φαίνεται πως είναι να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους.
Το ζήτημα λοιπόν είναι το πως θα ορίζουμε την έννοια του συμφέροντος.