Η απόφαση μου να αναζητήσω έναν ερωτικό σύντροφο μέσα στο διαδίκτυο δεν είχε να κάνει με το γεγονός ότι πλησίαζα τα τριάντα ή ότι είχα βαρεθεί πια να περνάω τα βράδια της Παρασκευής βλέποντας τηλεόραση παρέα με την αρτιμελή γάτα μου ή ακόμα περισσότερο γιατί με είχε κουράσει η γκρίνια της αδερφής μου:
«Αν δεν βρεις σύντομα έναν άντρα, τα παιδιά μου δεν θα αποκτήσουν ξαδέρφια». Η απόφαση μου αυτή ήταν αποτέλεσμα ενός απλού γεγονότος. Η καλύτερη μου φίλη είχε αρραβωνιαστεί. Ήμασταν κολλητές φίλες ήδη από τον πρώτο χρόνο στο κολέγιο. Δεν πιστεύω ότι κι οι δυο μας ήμασταν ευτυχισμένες με το ότι δεν είχαμε, όλα αυτά τα χρόνια, κάποια ερωτική σχέση, αλλά από την στιγμή που είχαμε η μια την άλλη για να κλαψουρίζουμε γιατί δεν έχουμε βρει τον σωστό σύντροφο, η ζωή μας ως εργένισσες δεν φαινόταν τόσο μοναχική.
Ήταν άδικο το ότι ο φίλος της στην κυριολεξία έπεσε επάνω της. Εντάξει, ίσως τα πέντε χρόνια που χρειάστηκε για να αποφοιτήσει από το μεταπτυχιακό της και οι έξι μήνες συνεχών συνεντεύξεων για την εύρεση εργασίας και απορριπτικών επιστολών που ακολούθησαν σε συνδυασμό με την μετακόμιση της σε μια απόσταση 500 μιλίων μακριά μου, να δημιούργησαν το κλίμα αυτού που λένε « ο κατάλληλος τόπος και χρόνος». Για μένα όμως δεν είχε έρθει η ώρα του να βρω τον κύριο Τέλειο που θα μου άλλαζε την ζωή.
Είχε φτάσει όμως πια το πλήρωμα του χρόνου να κάνω κάτι. Έτσι, σερφάροντας στο διαδίκτυο για εβδομάδες ,πήρα τελικά την απόφαση να συμπληρώσω ένα μακρύ, προσωπικό ερωτηματολόγιο σε γνωστή ιστοσελίδα γνωριμιών του διαδικτύου. Ήθελαν να μάθουν τα πάντα για μένα, από τις διαστάσεις της μέσης μου ως το μέγεθος του πορτοφολιού μου. Με το αζημίωτο βέβαια- 19,95 $ τον μήνα και με ατέλειωτη προσφορά αντρών. Έτσι τους έδωσα τον αριθμό της πιστωτικής μου κάρτας κι εκείνοι μου υποσχέθηκαν να μου βρουν αυτόν που μου ταιριάζει.
Αρχικά, θεώρησα την ανωνυμία που σου προσφέρει το διαδίκτυο αρκετά δελεαστική. Όχι ότι απαραίτητα θα μπορούσα να πω διάφορα ψέματα για μένα. Απλά ήθελα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε διάφορες εκδοχές του πως είμαι. Αυτό όμως δεν μου βγήκε σε καλό. Καθώς ήμουν καθισμένη απέναντι από την οθόνη του κομπιούτερ μου, βρέθηκα ξαφνικά αντιμέτωπη με ένα σοβαρό δίλημμα. Πόση αλήθεια ήθελα να αποκαλύψω στο προφίλ μου; Ζω ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς άλλα σημαντικούς κόσμους. Είμαι μια έξυπνη κοπέλα που όμως πάσχει από εγκεφαλική παράλυση.
Να αποκάλυπτα την αναπηρία και να προσπαθούσα να « πουλήσω» όλα τα υπόλοιπα χαρίσματα μου ή να επικεντρωθώ σε όλα εκείνα που θα με έκαναν να φαντάζω ως ένα καυτό θηλυκό; Πότε δεν ένιωσα άσχημα και δεν ντρεπόμουν για την αναπηρία μου. Απλώς στην κανονική ζωή δεν μπορούσα να «παίξω» την φυσιολογική κοπέλα που μπορεί να φλερτάρει με όλα τα γλυκά αγόρια. Τώρα, μέσα στην μαγεία του κυβερνοχώρου , δεν είμαι πια η κοπέλα με την αναπηρία. Ήμουν μια συναρπαστική, έξυπνη κοπέλα, που είχε τις ίδιες πιθανότητες με τον οποιονδήποτε άλλον να αναζητήσει την αγάπη μέσα από την ιστοσελίδα.
Είχα τελικά την ευκαιρία να γίνω ένας καλά μεταμφιεσμένος επισκέπτης στον κόσμο του φλερτ των αρτιμελών. Έτσι, παρά τις συμβουλές των φίλων μου και την συνείδηση μου, άφησα την αναπηρία έξω από το προφίλ μου.
Το σχέδιο μου έπιασε! Γνώρισα ένα γλυκό, ντροπαλό και αξιαγάπητο αγόρι. Συζητούσαμε για τα πάντα. Οι συζητήσεις μας κυμαίνονταν από θέματα σχετικά με τον κήπο του και την αγάπη μου για το μοβ χρώμα έως θέματα που αφορούσαν τις σχέσεις.
Ένιωθα πυροτεχνήματα να εκρήγνυνται στην καρδιά μου καθώς το κεφάλι μου κυριολεκτικά βούιζε από σκέψεις και πιθανότητες. Είχα ερωτευτεί λέξεις γραμμένες σε μια οθόνη υπολογιστή! Ήθελα όμως περισσότερα. Η πραγματικότητα, ωστόσο, μετέτρεψε τα όνειρα αυτά σε κύματα ναυτίας και ανησυχίας. Γνώριζα ότι εάν κάποια στιγμή θα έπρεπε να τον συναντήσω σε ένα ραντεβού, θα έπρεπε να του έχω αναφέρει πρώτα το ότι είμαι σε αναπηρικό αμαξίδιο κι ότι έχω δυσκολίες στην ομιλία. Εν ολίγοις, θα έπρεπε να του αποκαλύψω όλο το πακέτο που είμαι εγώ, την εγκεφαλική μου παράλυση κι όλο μου εν γένει το είναι.
Αρχικά, θα έπρεπε να βρω τρόπους να τυλίξω το πακέτο. Όχι, απλά έπρεπε να τον κάνω να δει πως η αναπηρία μου είναι το εξωτερικό περιτύλιγμα και μόνο. Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο, άλλα σε καμία περίπτωση δεν καθορίζει το περιεχόμενο της εσωτερικής ομορφιάς που πιστεύω ότι διαθέτω. Η αναπηρία μου γενικά είναι εμφανής. Όταν επιβιβάζομαι σ΄ ένα λεωφορείο για παράδειγμα, ο οδηγός αναφέρεται σε μένα ως « το αναπηρικό αμαξιδιο» ή « το καρότσι». Ακόμα και στο τηλέφωνο ο δυσκατάλυπτος λόγος μου, αποκαλύπτει την αναπηρία μου. Αυτές οι εικόνες συχνά καθορίζουν την πρώτη εντύπωση κάποιου σχετικά με τις διανοητικές μου ικανότητες. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα μια νέα ταυτότητα. Ήθελα να τον κάνω να ερωτευτεί το έξυπνο, προκλητικό και εύστροφο κορίτσι που πραγματικά είμαι. Με είχε δει «γυμνή», χωρίς την εγκεφαλική μου παράλυση. Θα του ήταν όμως αυτό αρκετό;
Όταν θέλησε να μάθει γιατί είχα επιλέξει το συνθηματικό μου, ήξερα πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να του αποκαλυφτώ. Άρχισα διστακτικά. « Η καλύτερη μου φίλη με αποκαλεί χαλάκι». Θα μπορούσα να του πω ψέματα πως είμαι κόρη κάποιου πωλητή χαλιών, αλλά είχε έρθει η στιγμή που έπρεπε να σταματήσω να κρύβομαι. Έτσι έκανα μια γρήγορη ευχή και πρόσθεσα: « Συνήθως σέρνομαι στο πάτωμα όταν δεν είμαι πάνω στο αναπηρικό μου αμαξιδιο. Πάσχω από εγκεφαλική παράλυση». Πάτησα το πλήκτρο “SEND”. Οι λέξεις «αναπηρικό αμαξιδιο» και «εγκεφαλική παράλυση» φαίνονταν στον κυβερνοχώρο σαν ιατρικοί ρύποι. Οι άκρες των δαχτύλων μου σχεδόν είχαν αρχίσει να μελανιάζουν καθώς περίμενα μιαν απάντηση. « Α! Εντάξει!» μου απάντησε έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής. «Σε πειράζει να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις;», συνέχισε. Ήλπιζα οι ερωτήσεις του να φανέρωναν ότι εξακολουθούσε να ενδιαφέρεται κι ότι είχε επενδύσει κι αυτός στην σχέση μας ή ότι τουλάχιστον είχε την περιέργεια. Η αποκάλυψη μου δεν φάνηκε αρχικά να τον τρομαζει.
Οι πιο πολλές από τις ερωτήσεις του είχαν να κάνουν με την σοβαρότητα της αναπηρίας μου. Ήθελε να μάθει τι μπορώ να κάνω μόνη μου και τι όχι- « Δεν περπατάς καθόλου;» και «Θα μπορώ να καταλάβω τον λόγο σου;». Οι ερωτήσεις του ήταν μάλλον κοινότυπες, άλλα ένιωθα ανακουφισμένη. Με κάθε ερώτηση μου έφευγε κι ένας φόβος που ταλάνιζε το ανήσυχο μυαλό μου.
Προσπάθησα να ήμουν όσο πιο ειλικρινής μπορούσα. Αφού του είχα κρύψει αρχικά την αλήθεια, όφειλα να είμαι έτσι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ωστόσο, ίσως ήμουν αρκετά πιο ειλικρινής και αυθόρμητη από όσο θα έπρεπε. Προφανώς δεν ήξερε τι άλλο να μου πει. « Λοιπόν, δεν μπορώ να περπατήσω και όσοι δεν με ξέρουν καλά δυσκολεύονται να με καταλάβουν. Θέλεις να βρεθούμε για καφέ το άλλο σαββατοκύριακο;» του είπα . Πάντα ήμουν ανυπόμονη, το ξέρω.
Εκείνο το βράδυ ένιωθα ελεύθερη. Μείναμε online για καμία ώρα ακόμα κι η κουβέντα μας μόνο περιστασιακά ξαναγυρνούσε σε ερωτήσεις σχετικά με την αναπηρία μου. Ξάπλωσα να κοιμηθώ και ένιωθα ακόμα πιο πολύ ερωτευμένη.
Εκείνα τα συναισθήματα χαράς και έρωτα δεν κράτησαν για πολύ. Οι νυχτερινές μας συζητήσεις άρχισαν να μειώνονται σημαντικά . Μου δικαιολογήθηκε ότι ήταν κρυωμένος κι ότι ήταν στο κρεβάτι μέρες . Προσπάθησα να του δώσω όσο χρόνο ήθελε να σκεφτεί, άλλα αφού πέρασαν περίπου δυόμισι εβδομάδες χωρίς κανένα νέο του υπέθεσα ότι ή το κρύωμα τον είχε σκοτώσει ή ότι δεν ήθελε να επικοινωνούμε άλλο. Δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ τον είχα ερωτευτεί η στάση του όμως αυτή με έριξε ψυχολογικά.
Χρειάστηκε να περάσουν έξι μήνες για να επιστρέψω ξανά στον κόσμο των διαδικτυακών γνωριμιών. Αποφάσισα να ακολουθήσω διαφορετική τακτική σε κάποια άλλη ιστοσελίδα αυτή τη φορά. Αυτή τη φορά, ήμουν ξεκάθαρη στο προφίλ μου, αν και χρειάστηκε να αρκετός χρόνος για να διαλέξω τον σωστό τρόπο αναφοράς στην αναπηρία μου. Ουσιαστικά, έπρεπε να βρω τις κατάλληλες λέξεις που θα σκιαγραφούσαν αυτή που είμαι πραγματικά χωρίς να εστιάζω απλά και μόνο στην εγκεφαλική μου παράλυση. Τελικά κατέληξα στην πρόταση: « Μην ξεγελιέσαι από το αναπηρικό μου αμαξίδιο. Μπορώ ακόμα να αμυνθώ έτσι και κάποιος με πειράξει!» Ήταν η τελευταία πρόταση στο προφίλ όπου ανέφερε βέβαια κι όλα τα καλά μου στοιχεία.
Προφανώς, η πρόταση αυτή λειτουργούσε καλύτερα. Μια φορά ανέφερα κάτι σχετικό με την αναπηρία μου όταν συζητούσα με κάποιον τύπο κι εκείνος μου απάντησε: «Α! Ώστε σοβαρολογούσες; Νόμιζα πως έκανες κάποιο περίεργο αστείο!». Είχε πολύ πλάκα. Ήμουν ξεκάθαρη σχετικά με την αναπηρία μου κι όμως ακόμα κι έτσι κάποιοι θεωρούσαν ότι αστειευόμουν! Η κουβέντα μας έπειτα έληξε πολύ πολύ γρήγορα.
Οι καλύτεροι τύποι όμως ήταν εκείνοι που ήθελαν να μάθουν για τις σεξουαλικές μου επιδόσεις κι για αν μπορώ να κάνω έρωτα. Δεν ψάχνουν για καμία άλλου είδους σχέση πέρα από εικονικό σεξ ή σπάνια από σεξ μιας βραδιάς που να συμπεριλαμβάνει και στοματικό έρωτα βεβαίως. Από την στιγμή που κάποιος με ρωτήσει: «Τι φοράς;» ή «Μπορείς να νιώσεις ηδονή;» γνωρίζω που θα καταλήξει η κουβέντα. Στην αρχή είχε πλάκα κι ένιωθα κολακευμένη. Δεν νομίζω ότι έξω ο πολύς κόσμος δεν με θεωρεί σεξουαλική, πράγμα που για μένα είναι αστείο γιατί έχω πολλές σεξουαλικές ορμές. Ανακάλυψα και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον σχετικά με μένα σε αυτές τις συζητήσεις. Μπορώ να ανοιχτώ πολύ και να μιλήσω πιο «βρώμικα» κι από την πιο πρόστυχη πόρνη του Hollywood. Τελικά όλα τα φτηνιάρικα ρομάντζα και τα Άρλεκιν που έχω διαβάσει έπιασαν τόπο. Μετά από λίγο καιρό , όλες αυτές οι συζητήσεις άρχισαν να γίνονται πληκτικές. Βαριόμουν να μιλάω για το μέγεθος του στήθους μου ή τις σεξουαλικές μου φαντασιώσεις, έτσι απέφευγα αυτές τις συζητήσεις. Κάποιες φορές, είπα σε κάποιους πόσο ωφέλιμη είναι η αυτοϊκανοποίηση.
Όταν άρχισα τις ερωτικές μου αναζητήσεις δεν ήθελα να περιορίσω τις επιλογές μου σε ιστοσελίδες που αναφέρονταν αποκλειστικά στα άτομα με αναπηρίες. Ήθελα να αποδείξω ότι ήμουν χαριτωμένη, έξυπνη, αστεία, αρκετή δηλαδή για να θέλξω έναν «φυσιολογικό», όμορφο νέο που θα παρέβλεπε το αναπηρικό μου αμαξίδιο και τις δυσκολίες στην ομιλία μου και θα με ερωτευόταν τρελά. Τελικά, έκανα καταχώρηση σε μια ιστοσελίδα για ενήλικες με αναπηρία. Εξάλλου, εάν ήθελα να με ερωτευτεί κάποιος που θα έπρεπε να παραβλέψει την αναπηρία μου, θα έπρεπε κι εγώ κάνω το ίδιο για εκείνον.
Ο τύπος που βρέθηκε στον δρόμο της κολλητής μου δυο χρόνια πριν την αρραβωνιάστηκε . Ο αρραβώνας αυτός κράτησε ένα χρόνο. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα η αγάπη τους μου έδωσε ελπίδα. Αν κάποιος γλυκός άντρας μπορεί να ερωτευτεί μια έξυπνη και αστεία κοπέλα με προβλήματα όρασης, τότε θα υπάρχει και για μένα κάποιος εκεί έξω. Πολλές φορές, απλά χρειάζεται να ερωτευτεί ο καλύτερος σου φίλος για να ξυπνήσει και σε σένα η ερωτική επιθυμία.
Έτσι, στα τέλη Νοέμβρη, ο δικός μου υπέροχος κύριος Τέλειος μου στείλε ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο.
Ξεκίνησε με να απλό«φλερτ» {ένας τρόπος για να δείξεις ενδιαφέρον σε μια συγκεκριμένη ιστοσελίδα του διαδικτύου}από έναν τύπο με το περίεργο παρατσούκλι : Kamakiri. Αυτός ο περίεργος τύπος με το παράξενο συνθηματικό ονομαζόταν κανονικά John, ήταν συγγραφέας από την Iowa και τυφλός. Αρχικά, η σχέση μας περιορίστηκε σε οικία e mail και κάποιες φορές σε on line συζητήσεις. Όταν τελικά πήρα το θάρρος να του αναφέρω τις δυσκολίες που έχω στην ομιλία μου απάντησε: « Δεν με ενδιαφέρει ακόμα και αν μιλάς σαν τον Πόρκυ. Θέλω να σε γνωρίσω!» Τότε κατάλαβα ότι ήμουν ερωτευμένη κι ότι αυτός θα μπορούσε να γίνει ο σύντροφος μου.
Γύρω στα Χριστούγεννα οι νυχτερινές μας τηλεφωνικές ομιλίες δεν ήταν πια αρκετές. Έπρεπε να συναντηθούμε . Έπειτα από αρκετές διαπραγματεύσεις για την κατάλληλη ημερομηνία της συνάντηση μας {ο John ήθελε να έρθει στην Καλιφόρνια τον Ιανουάριο, άλλα εγώ ήθελα να κάνουμε υπομονή έως τον Απρίλιο} τελικά καταλήξαμε στις 15 Φλεβάρη. Για να συντομεύσω λιγάκι την γλυκιά μας συνάντηση, έχω να σας αναφέρω απλά ότι ο John τελικά άλλαξε την προγραμματισμένη εννέα ημερών συνάντηση μας σε είκοσι τεσσάρων ημερών επίσκεψη. Έπειτα έπρεπε να επιστρέψει στην Iowa.
Επιτέλους είχα βρει το ταίρι μου μέσα τον αχανή κόσμο του Κυβερνοχώρου!
Της Melissa Crisp, Μετάφραση: Ζουρνατζίδης Παναγιώτης, Εργοθεραπευτής, panos@disabled.gr