Θα σκεφτούν κάποιοι, τι σχέση έχει η αναισθησία με την έλλειψη αισθητικής; Πολύ απλά. Και τα δύο δείχνουν την κατάσταση που επικρατεί σήμερα σε αυτό τον ταλαιπωρημένο χώρο, στον οποίο όλοι μας, κάτι προσπαθούμε να προσφέρουμε.
‘Όλοι ακούμε και βλέπουμε καθημερινά ιστορίες για λυκοφιλίες, παράξενες συνεργασίες, αλισβερίσια, κόντρες, ίντριγκες, προέδρους, αντιπροέδρους, γραμματείς και φαρισαίους. Οι ίδιοι άνθρωποι σε όλα τα πόστα, σε όλες τις επιτροπές, στις ίδιες θέσεις εδώ και πολλά χρόνια. Μια δυναστεία που δεν λέμε να απαλλαγούμε, μια σειρά από “προικισμένους ηγέτες” που ανακυκλώνονται συνεχώς μην επιτρέποντας σε νέους ανθρώπους να αναδειχθούν, να δείξουν τι αξίζουν, προωθώντας τους οι ίδιοι.
Όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται τον μελλοντικό άξιο αντικαταστάτη τους, στον οποίο θα δώσουν τα ινία. Μόνο οι Καίσαρες-ανάπηροι και οι αυλικοί τους δεν σκέφτονται έτσι. Νομίζουν ότι θα ζήσουν υγιείς και για πάντα. Αντί για την στήριξη των νέων, προτιμούν την υπονόμευση, τη λογοκρισία και την χειραφέτηση. Έχουμε γεμίσει ορντινάντσες και υπάκουους άβουλους συνεργάτες. Φυσικά, όλα αυτά τα συζητάμε μεταξύ μας παλιοί και νέοι, κανείς όμως δεν τολμά να τα βγάλει παραέξω ή να κάνει κάτι γι’ αυτό. Το μόνο που γίνεται από την πλευρά αυτών που γαντζώνονται στις θέσεις είναι να κλαψουρίζουν ότι δεν υπάρχουν νέοι να ακολουθήσουν το κίνημα κάνοντας τους να αναρωτιούνται. Μας τελειώνουν οι ορντινάντσες, τι θα γίνει; Ποιος θα μου γυαλίζει τις μπότες τώρα; Ποιος θα μου ταίζει το άλογο; Έχασα τον Σάντζο, πως θα πολεμήσω τον ανεμόμυλο; Μπορεί ο Τσάρος χωρίς βοηθούς; Ω, τι δυστυχία, θα είμαι μόνο πρόεδρος του εαυτού μου;
Σκεφτείτε, σε πόσους δεν θυμίζουν κάτι αυτά; Πόσοι δεν έχουμε γνωρίσει παρόμοιες καταστάσεις και ανθρώπους; Το αποτέλεσμα είναι να χάνετε κάθε ικανός και άξιος νέος άνθρωπος που θέλει ανιδιοτελώς να προσφέρει, καταντώντας τον χώρο μας σαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το Βυζάντιο στην παρακμή τους. Μόνο που εκεί υπήρχε και μια ακμή, που προσέφερε κάτι στην ανθρωπότητα και την ιστορία. Εδώ δεν ζήσαμε κάτι τέτοιο, τουλάχιστον από το 1986 που είμαι παραπληγικός.
Αποτέλεσμα, η αισθητική να παραμένει άγνωστη και η αναισθησία να θριαμβεύει. Όσο για ευθιξία, ούτε να γίνεται λόγος. Αυτά είναι ψιλά γράμματα και όσοι δεν έχουν ή δεν θέλουν να φορέσουν τα γυαλιά της αληθείας δεν τα βλέπουν.
Ο μόνος χώρος που επικρατεί η αισθητική, η ζωντάνια και το ελεύθερο πνεύμα, είναι οι κυψέλες που δημιούργησαν οι νέοι που επαναστάτησαν κατά καιρούς και οι οποίες θυμίζουν μικρές οάσεις μέσα στην έρημο. Οάσεις που έχουν να προσφέρουν λίγη ανακούφιση στους διψασμένους και ταλαιπωρημένους. Μόνο που και αυτές τις έχουν πάρει χαμπάρι και προσπαθούν να τις αλώσουν και να πλιατσικολογήσουν γιατί τίποτα δεν μπορεί να παραμένει ανεξέλεγκτο. Στο κάτω-κάτω και ο Μέγας Αλέξανδρος στην όαση της Σιούα διάλεξε να ταφεί γνωρίζοντας ότι εκεί θα αναπαυθεί πραγματικά η ψυχή του. Αν όμως η αρχαιολόγος κ. Σουλβατζή ήξερε το μεγαλείο μας και μας είχε ρωτήσει, δεν θα έψαχνε στην Αίγυπτο για τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Θα την είχαμε καθοδηγήσει και θα είχε βρει πολλούς κλώνους του ζωντανούς σήμερα.
Βασίλης Δημητριάδης, email: va.dim@mailbox.gr