Η αποϊδρυματοποίηση είναι ο βασικός στόχος. Δεν είναι δυνατόν να συγκροτηθούν πολιτικές ίσων ευκαιριών ή ίσης μεταχείρισης όταν υπάρχουν Έλληνες και Ελληνίδες που, επειδή ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας, οδηγούνται από τις συνθήκες στον εγκλεισμό σε ιδρύματα.
Χρειάζεται απλή λογική για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πως τόσο οι ίσες ευκαιρίες πόσο μάλλον η ίση μεταχείριση μπορούν να περάσουν μόνο από την κατάργηση των ιδρυμάτων.
Είναι αυτονόητο πως η κατάργηση των ιδρυμάτων δεν μπορεί να προκύψει εάν πριν δεν δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που να εξασφαλίζουν την βέβαιη, την αξιοπρεπή και την ασφαλή επιβίωση των ανθρώπων με αναπηρίες μέσα στην κοινότητα.
Είναι αυτονόητο πως το Κράτος οφείλει να συνεχίσει να αναγνωρίζει την ευθύνη του απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες στο ίδιο μέτρο που την αναγνωρίζει όταν πρόκειται για τροφίμους ιδρυμάτων.
Έμπρακτη απόδειξη αναγνώρισης είναι η ανάληψη μέρους της οικονομικής ευθύνης για την κάλυψη ενός μέρους από το κόστος που έχει η επιβίωση των ανθρώπων με αναπηρίες μέσα στην κοινότητα.
Στην πράξη δεν είναι δυνατόν τα ασφαλιστικά ταμεία να καλύπτουν υπέρογκα ποσά για την εκτροφή των ανθρώπων με αναπηρίες ως τροφίμων ιδρυμάτων και να μην χρηματοδοτούν την Ανεξάρτητη Διαβίωση τη στιγμή που η Ανεξάρτητη Διαβίωση έχει απείρως χαμηλότερο κόστος και στο πλαίσιο της Ανεξάρτητης Διαβίωσης οι άνθρωποι με αναπηρίες απολαμβάνουν καλύτερη ποιότητα και ποσότητα ζωής.
Παντού σε όλα τα δυτικά κράτη έχουν θεσπιστεί αντίστοιχες πολιτικές που ονομάζονται πολιτικές των άμεσων πληρωμών (Direct Payments). Εδώ στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα το Κράτος αντιστέκεται. Προτιμά οι άνθρωποι με αναπηρίες να εγκλείονται στα ιδρύματα αντί να μπορούν να επιτυγχάνουν το αυτονόητο. Το δικαίωμα να ζουν ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια με τον τρόπο που αυτοί επιλέγουν.
Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ιδρύματα έχει τεράστιο κόστος. Η Ανεξάρτητη Διαβίωση έχει συγκριτικά χαμηλότερο κόστος, απείρως μεγαλύτερη ποιοτική και ποσοτική απόδοση και βεβαίως αναπτυξιακές προοπτικές.