Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι μια ιδέα, ένα κίνημα, ένας τρόπος ζωής. Παντού σε όλα τα κράτη απ όπου ξεκίνησε και υπήρξε το κίνημα για την ανεξάρτητη διαβίωση η πρώτη διεκδίκηση ήταν η προσπελασιμότητα των μαζικών μεταφορών.
Ο λόγος είναι απλός : Δεν μπορούν να υπάρξουν πολιτικές για την εξίσωση των ευκαιριών εάν πριν δεν αποκατασταθεί η κινητικότητα του δυναμικού των ανθρώπων που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμία δράση υπέρ των ανθρώπων με αναπηρίες εάν πριν δεν αποκατασταθεί η προσπελασιμότητα των μαζικών μεταφορών. Είναι αδύνατον να υπάρξουν ουσιαστικές δράσεις υπέρ της κοινότητας των ανθρώπων με αναπηρίες όταν ζει αυτή η κοινότητα εν κρυπτώ και εάν αγκυλώσει.
Άνθρωποι με ανικανότητες και αναπηρίες : Η μεγάλη αγορά!
Από το 1985 έχουν υπάρξει πολλές μελέτες και πολλές στατιστικές έρευνες που δείχνουν πως το 75% και πάνω του πληθυσμού πολλών ευρωπαϊκών πόλεων αντιμετωπίζει ειδικές μεταφορικές ανάγκες. Αυτές οι ειδικές μεταφορικές ανάγκες προκύπτουν λόγω συνθηκών ζωής λ.χ. γηρατειά, ατυχήματα, εγκυμοσύνη κ.ο.κ.
Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες και τις στατιστικές αυτές 85% του πληθυσμού αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στη μετακίνησή του. Πολλές πόλεις προχώρησαν σε δραστική ανασυγκρότηση των συστημάτων μεταφορών. Βέβαια από τη θέση του ανθρώπου που ζει πάνω σε αναπηρικό κάθισμα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως δεν υπάρχει ακόμη η πόλη με τις απολύτως προσπελάσιμες μεταφορές.
Όταν άρχισαν να διευρύνονται τα δίκτυα προσπελάσιμων μεταφορικών μέσων τότε διαπιστώθηκε μεγάλη αύξηση των εσόδων των εταιρειών που διαχειρίζονται τις μαζικές μεταφορές στις πόλεις που έχουν προσπελάσιμες μεταφορές.
Το μέγεθος του προβλήματος
Στην Ελλάδα ο πληθυσμός που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας είναι ολοκληρωτικά ακινητοποιημένος. Τα υπάρχοντα μέσα μαζικών μεταφορών είναι απολύτως απροσπέλαστα. Τα δρομολόγια δεν εκτελούνται με συνέπεια με αποτέλεσμα ο κόσμος να μην μπορεί να επενδύσει στις μαζικές μεταφορές.
Σε ό,τι αφορά τους ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες γι αυτούς τα μέσα μαζικών μεταφορών είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Πρακτικά δεν υπάρχει ούτε 1 όχημα το οποίο να είναι προσπελάσιμο.
Η προσπέλαση είναι πολιτικό δικαίωμα
Οι εταιρείες των μαζικών μεταφορών χρηματοδοτούνται για να απολαμβάνουν το προνόμιο μονοπωλίου. Τόσο οι αστικές όσο και οι υπεραστικές μεταφορές είναι μονοπώλιο. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τα ταξί.
Κανείς πολίτης και καμία ομάδα πολιτών δεν μπορεί να υποκαταστήσει ούτε τις μαζικές μεταφορές ούτε τα ταξί.
Από τη σύσταση του ελληνικού κράτους υπήρξε μόνο μια εξαίρεση: Τα τελευταία χρόνια δόθηκαν κάποιες άδειες κυκλοφορίας για ταξί σε μερικούς συλλόγους που είναι μέλη της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Για την πόλη των Αθηνών δόθηκαν εφτά άδειες ταξί και κυκλοφορούν μόνο δύο προσπελάσιμα ταξί. Για την πόλη της Θεσσαλονίκης δόθηκαν τρεις άδειες ταξί αλλά κυκλοφορεί μόνο ένα προσπελάσιμο ταξί.
Ιδιοκτήτης αυτών των αδειών ταξί είναι ο Πανελλήνιος Σύλλογος Παραπληγικών. Είναι αυτονόητο πως τα διοικητικά συμβούλια των συλλόγων δεν είναι επιχειρηματίες και γι αυτό ακόμη δεν έχουν βρει τρόπους για να χρηματοδοτήσουν την αγορά περισσότερων προσπελάσιμων ταξί. Η αλήθεια είναι πως οι σύλλογοι παραπληγικών δυσκολεύονται ακόμη και να συντηρήσουν τα ταξί. Είναι αντικειμενικά δύσκολο για τους συλλόγους να λειτουργήσουν ως ταξιτζήδες.
Η πρόταση του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ
Ναι μπορεί να αποκατασταθεί η προσπελασιμότητα των μέσων μαζικών μεταφορών. Χρειάζεται ωστόσο να υπάρξουν σοβαρές αποφάσεις από το Υπουργείο Μεταφορών και την κυβέρνηση γενικότερα.
Σε ό,τι αφορά τα ταξί η λύση είναι απλή : Όλα τα νέα ταξί που αντικαθίστανται θα πρέπει να αντικαθίστανται με προσπελάσιμα ταξί. Το κόστος για την αγορά ενός προσπελάσιμου ταξί δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό. Επιπλέον επειδή τα προσπελάσιμα ταξί είναι πιο ευρύχωρα δίνουν τη δυνατότητα στον ιδιοκτήτη του ταξί να μεταφέρει περισσότερους επιβάτες και άρα να κερδίζει περισσότερα χρήματα. Ο χρόνος που απαιτείται για την επιβίβαση και αποβίβαση του επιβάτη με αναπηρία δεν είναι ιδιαίτερα μεγαλύτερος από το χρόνο που απαιτείται για τον ικανό σωματικά επιβάτη.
Σε ό,τι αφορά τα λεωφορεία η λύση είναι εξίσου απλή: Εάν οι εταιρείες που διαχειρίζονται τις μαζικές μεταφορές δεν είναι σε θέση να αγοράσουν προσπελάσιμα λεωφορεία τότε ας αγοράσουν λεωφορεία που να έχουν χαμηλό δάπεδο. Οι ριψοκίνδυνοι χειριστές αναπηρικών καθισμάτων μπορούν να κουβαλούν μαζί με το αναπηρικό τους κάθισμα και μια φορητή ράμπα και να χρησιμοποιούν αυτά τα λεωφορεία.
Διέξοδος στην αυτοδιαχείριση
Η αυτοδιαχείριση ίσως είναι η μόνη φερέγγυα λύση. Θα πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τη ζωή μας. Θα πρέπει να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι τους όρους και τις συνθήκες υποστήριξης και μεταφοράς μας. Είναι αναγκαιότητα να δημιουργηθούν οι πρώτοι συνεταιρισμοί χρηστών. Όλοι οι κλάδοι έχουν δημιουργήσει συνεταιρισμούς, είναι καιρός να δημιουργήσουν και οι μειονότητες.