Η αναπηρία έχει πνιγεί στα στερεότυπα και από τους μύθους του παρελθόντος. Για πολλούς θεωρείται ασθένεια ή βλάβη. Οι άνθρωποι με αναπηρίες θεωρείται πως το μόνο που μπορούν να απολαύσουν είναι μία φτωχή ποιότητα ζωής.

Πολλοί αποκαλούν τους ανθρώπους με αναπηρίες γενναίους, αγωνιστές και επιτυχημένους με την αναπηρία τους. Οι περισσότεροι θεωρούν πως οι άνθρωποι με αναπηρίες μπορούν να ζουν μόνο μέσα σε ιδρύματα, κάτω από την επιτήρηση εξειδικευμένου προσωπικού.
Όλα τα παραπάνω όμως, είναι λανθασμένα. Το γεγονός ότι πριν από 200 χρόνια στην Αμερική όλοι οι έγχρωμοι ήταν σκλάβοι δεν σημαίνει πως και σήμερα κάτω από τελείως διαφορετικές οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες οι μαύροι είναι σκλάβοι.
Οι άνθρωποι με αναπηρίες κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες θα είναι ανάπηροι. Κάτω όμως, από πολύ συγκεκριμένες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες μπορούν να είναι ασθενείς, άρρωστοι, αναξιοπαθούντες, ετεροδιαχειριζόμενοι και να απολαμβάνουν χαμηλές ποιότητες ζωής.
Αποτελεί κανόνα η ενοχοποίηση της αναπηρίας για οτιδήποτε κακό συμβαίνει. Εύκολα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα για να βλαφτεί ο άνθρωπος που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Η συνηγορία (advocation) είναι απαραίτητο εργαλείο για κάθε Κέντρο για την Ανεξάρτητη Διαβίωση. Είναι ένα εργαλείο επεξήγησης όλων των αυτονόητων και όλων των αυτοερμηνευόμενων της αναπηρίας.
Είναι η ρητορική της απελευθέρωσης και η μηχανολογία της ομαλοποίησης. Είναι η ανασυγκρότηση της κανονικότητας. Είναι η έκφραση δια του λόγου όλων αυτών που συμβαίνουν στο σώμα, στις αισθήσεις και στον νου.
Είναι το πρώτο βήμα για να κατακτήσει η αναπηρία τη βαθμίδα του ορθού πολιτικού λόγου. Αποτελεί μηχανισμό συγκρότησης αισθητικής και πολιτισμού αναπηρίας.