Ο Vincent Βernard, 30 ετών, ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2010 από την Βρέστη της Γαλλίας για να φτάσει στο Νεπάλ με το ποδήλατό του, ένα ταξίδι 20.000χλμ, που υπολογίζει να ολοκληρώσει τον Νοέμβριο του 2011.
Το προσωπικό του project «Resilience 29» έχει πολλαπλούς στόχους: αθλητικούς όσον αφορά την αντοχή, την γνωριμία του με άλλους πολιτισμούς, αλλά και την επιθυμία του να μάθει σχετικά με την ζωή των ανθρώπων με αναπηρία σε άλλες χώρες, έχοντας ο ίδιος αποκτήσει αναπηρία από κρανιοεγκεφαλική κάκωση μετά από δυο σοβαρά ατυχήματα.
Στην διαδρομή με το ποδήλατο είναι μόνος, αλλά είναι ένα ταξίδι με αρκετούς σταθμούς, μέχρι να φτάσει στον τελικό του προορισμό και (να συνεχίσει) τους προσωπικούς του στόχους.
Ο Vincent διένυσε περίπου 9.000χλμ. μέχρι την στάση του στην Θεσσαλονίκη, έχοντας μείνει για αρκετό διάστημα κυρίως σε αγροτικές περιοχές της Αυστρίας, της Γερμανίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας. Με αφορμή την συνάντησή του με μια παλιά οικογενειακή του φίλη, στις 9 Φεβρουαρίου 2011, έδωσε μια ανοιχτή ομιλία στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, που διοργάνωσε το Ινστιτούτο σε συνεργασία με τους συλλόγους «Φίλιππος» και «Αμυμώνη». Βρεθήκαμε με τον Vincent στο γραφείο του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ την επόμενη ημέρα για να μας γνωρίσει και να μας μιλήσει για την ιστορία του.
Το πρώτο ατύχημα του Vincent συνέβη στις 14 Φεβρουαρίου 2004, με πτώση από 80μ κατά την διάρκεια ορειβασίας, μετά το οποίο έμεινε σε κώμα για περίπου ενάμιση μήνα και παρέμεινε νοσηλευμένος για την αποκατάστασή του μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2005.
Εκείνη την περίοδο εκπαιδευόταν να γίνει οδηγός ορειβασίας, κάτι που είχε ως μοναδικό του στόχο, και τον οποίο αναγκαστικά άφησε μετά τον τραυματισμό του. Σπούδαζε συγχρόνως στη σχολή Μηχανικών στο πανεπιστήμιο ENSIETA της Μπρεστ. Μετά την αποκατάστασή του συνέχισε τις σπουδές του και αποφοίτησε ως μηχανικός Ωκεανογραφίας. Σε αυτό συνέβαλε μια σταθερή υποστήριξη από την σχολή του από την αρχή, όπως τονίζει ο ίδιος, μέχρι και σήμερα, με την υποστήριξη του «Resilience 29».
Το δεύτερο ατύχημα συνέβη κάνοντας ποδήλατο (με 30χλμ/ώρα) για τη δουλειά του που είχε ως αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά κατάγματα στο κρανίο και στο πρόσωπο. Αναζήτησε εργασία ως μηχανικός για περίπου 1.5 χρόνο μετά την αποκατάστασή του, χωρίς ανταπόκριση, έως ότου άρχισε να σχεδιάζει το ταξίδι του.
Οι στόχοι του Vincent ούτως ή άλλως είχαν πάντα να κάνουν με τον αθλητισμό. Η ποδηλασία, όπως γράφει ο ίδιος στο blog του http://www.resiliencevincent.fr του πρόσφερε έναν τρόπο άθλησης στον οποίο μπορούσε να ανταποκριθεί σωματικά, αλλά και την πρόκληση της συνεχιζόμενης άσκησης και της αντοχής.
Για την προετοιμασία του για το ταξίδι στο Νεπάλ με το ποδήλατο έκανε 5 ταξίδια, ανάμεσά τους τον γύρο της Ιρλανδίας και της Βρετάνης στην Γαλλία, υπολογίζοντας τελικά ότι μπορεί να καλύψει σε καθαρό χρόνο 20.000χλμ σε ένα μήνα. Ποδηλατεί περίπου 120χλμ την ημέρα και κάποιες φορές 200χλμ, μοιράζοντας το υπόλοιπο ταξίδι του με τον κόσμο που συναντά. Επισκέπτεται και συμμετέχει σε αγροτικές κοινότητες, αλλά και σε οργανισμούς και συλλόγους για την αναπηρία, προκειμένου να μάθει για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων με αναπηρία και να διερευνήσει δράσεις για την αναπηρία σε άλλες χώρες.
Για τον ίδιο, η επιστροφή του στο Νεπάλ είναι συμβολική. Την πρώτη φορά που είχε σχεδιάσει να πάει στο Νεπάλ, πριν το ατύχημά του, ήταν με έναν φίλο του ορειβάτη για να χαράξουν ένα καινούριο ορεινό μονοπάτι 6χλμ. Μετά το πρώτο του σοβαρό ατύχημα, επισκέφθηκε το Νεπάλ για να γίνει οδηγός πεζοπορίας, ωστόσο, όπως μας λέει ο ίδιος, δέχθηκε αρκετή δυσπιστία και δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει το σχέδιό του. Έμεινε με την οικογένεια των Shresta για μεγάλο διάστημα, τους οποίους συνάντησε τυχαία και τους βοήθησε να χτίσουν το σπίτι τους. Ονόμασε το ποδήλατο του «alli gatti», μια από τις λίγες λέξεις που γνωρίζει στη Ναπαλέζικη γλώσσα, που σημαίνει «κι άλλο». Στον τελευταίο προορισμό τού ταξιδιού του, αφού συναντήσει την οικογένειά του, όπως τους αποκαλεί, θα μείνει σε μια άλλη απομακρυσμένη ορεινή κοινότητα για να βοηθήσει και να διδάξει στο τοπικό σχολείο.
Ο Vincent αναζητεί έναν απλό τρόπο ζωής και έχει αρχίσει ήδη να σκέφτεται για την ζωή του μετά την επιστροφή του από το Νεπάλ. Ελπίζει να έχει περισσότερες ευκαιρίες για απασχόληση, μας λέει ο ίδιος. Θέλει επίσης να συνεχίσει πιο ενεργά την υποστήριξη ανθρώπων με κρανιοεγκεφαλική κάκωση μέσα από το σωματείο «Resilience» που έχει ιδρύσει, ενδεχομένως ξεκινώντας μια κοινωνική επιχείρηση πάνω στην οινοπαραγωγή, κάτι που γνωρίζει καλά ως γιος οικογένειας οινοπαραγωγών. Μια ιδέα μάλιστα που άρχισε να σκέφτεται με το πέρασμά του στην Ελλάδα, όπως μας είπε.
Σχετικά με το αν αντιμετωπίζει δυσκολίες στο ταξίδι του, έχοντας αναπηρία, ο Vincent μας απαντάει με έναν πολύ απλό τρόπο: «Για μένα αυτό το ταξίδι είναι σαν να ζω μια απλή καθημερινή ζωή. Δεν αντιμετωπίζω καμιά δυσκολία, πέρα από τεχνικές δυσκολίες που έχουν να κάνουν με την συντήρηση του ποδηλάτου. Ήμουν πάντα αθλητής με καλή φυσική κατάσταση και προετοιμάστηκα αρκετά γι’ αυτό το ταξίδι.»
«Η προσπάθεια είναι πάντα μοναχική», λέει ο ίδιος, αλλά έχει την υποστήριξη των φίλων και συγγενών που τον συναντούν σε σταθμούς στο ταξίδι του, όπως και την υποστήριξη των ανθρώπων που γνωρίζει στην πορεία.
Ποιό είναι το σύνθημα του ταξιδιού; «Resilience», που μπορεί να μεταφραστεί ως ανθεκτικότητα. Ο Vincent αντιλαμβάνεται τον όρο όπως στην φυσική επιστήμη, όπως την ιδιότητα των σωμάτων να υφίστανται και να απορροφούν ισχυρά σοκ.
Ο ίδιος μας λέει ότι μετά από κάθε τραυματικό γεγονός, όπως και το λέμφωμα που παρουσίασε στα 19 του, έπρεπε να ξεκινήσει τα πάντα από την αρχή, με νέους στόχους. Έκανε πολλά βήματα στην αποκατάστασή του και στις δυο περιπτώσεις, και ο ίδιος μας λέει ότι δεν θα μπορούσε να τα καταφέρει χωρίς την οικογένεια και τους φίλους του. Κάθε φορά, άλλο σπορ, λέει ο Vincent. Τα ατυχήματα αναπροσδιόρισαν τους στόχους του και άλλαξαν την τροπή της ζωής του, αλλά δεν άλλαξαν τον ίδιο, ούτε το ότι θέλει πάντα να έχει στόχους και να προχωράει μπροστά, όπως μας είπε.
Φεβρουάριος 2011
Για το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, Ελένη Στρατή – Κοινωνιολόγος