Το 10% του πληθυσμού ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας και ανικανότητας ή αναπηρίας. Ένα 4% του πληθυσμού είναι συνειδητοί καταναλωτές υπηρεσιών και προϊόντων αποκατάστασης που έστω και αδέξια ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΩΣ ΟΠΛΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ και πίεσης.
Πρόκειται για μία μειονότητα καταναλωτών με ειδικές καταναλωτικές ανάγκες από προσαρμοσμένες υπηρεσίες, προϊόντα και δομές.
Πολλοί νομίζουν πως οι ειδικές καταναλωτικές ανάγκες εξαντλούνται στα αναπηρικά καθίσματα, στα συστήματα ουροσυλλογής και στον άλλο «ιατρικό» εξοπλισμό.
Αυτό είναι ΛΑΘΟΣ. Ακόμη και όσοι έχουν σοβαρή αναπηρία καταναλώνουν ότι ακριβώς καταναλώνει κάθε άλλος καταναλωτής. Και οι άνθρωποι με αναπηρίες καταναλώνουν τα ίδια καταναλωτικά προϊόντα με τους ικανούς σωματικά. Με μία διαφορά: Όσοι έχουν ειδικές καταναλωτικές ανάγκες υπερκαταναλώνουν ορισμένα προϊόντα.
Όλα τα προϊόντα είναι καταναλώσιμα αρκεί να μην απωθούν τους πελάτες με αναπηρίες.
Ναι, είναι πολλοί αυτοί που απωθούν. Είναι πολλοί αυτοί που υποτιμούν την οικονομική δύναμη των καταναλωτών με ειδικές καταναλωτικές ανάγκες.
Ναι, Η ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΠΛΟ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΠΙΕΣΗΣ εφόσον χρησιμοποιηθεί επιδέξια.
Δεν είναι τυχαίο πως όλες οι επιχειρήσεις που δημιουργούνται με προδιαγραφές που ισχύουν στα πολιτισμένα κράτη είναι προσπελάσιμες.
Όλα τα πολυκαταστήματα, τα super markets, οι πολυκινηματογράφοι κ.ο.κ. είναι προσπελάσιμοι.
Η προσπελασιμότητα δεν είναι επαρκής για να διαπιστωθεί η αναπηροκεντρικότητα των επιχειρήσεων.
Παντού σε όλα τα πολιτισμένα κράτη οι μειονότητες των ανθρώπων με αναπηρίες με κάποιο τυπικό ή άτυπο τρόπο προσανατολίζουν την κατανάλωσή τους.
Η κατανάλωση επιβάλλεται και προσανατολίζεται με βάση τις αισθητικές αξίες της κάθε μειονότητας.
Δεν είναι τυχαίο πως όλοι οι έλληνες με αναπηρίες αλλά και οι εξωτερικοί ασθενείς αναπτύσσουν συμπεριφορές ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑΣ όταν πρόκειται για συμβατικά προϊόντα και υπηρεσίες. Οι ίδιοι, συμπεριφέρονται, ως «κανονικοί» καταναλωτές όταν έχουν να κάνουν με επιχειρήσεις που εκ των προτέρων έχουν συγκροτήσει μία αναπηροκεντρική πολιτική επικοινωνίας και πωλήσεων.
Είναι αφελές το επιχείρημα πολλών επιχειρηματιών που ισχυρίζονται πως «οι έλληνες με αναπηρίες δεν έχουν χρήματα», επειδή εν ονόματι των καταναλωτών με αναπηρίες συντηρείται μία τεράστια αγορά που αντιστοιχεί στο 20% του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος.
Ας οργανωθούμε !
Είμαστε μειοψηφία χωρίς ουσιαστική πολιτική και κοινωνική δύναμη.
Ωστόσο, έχουμε οικονομική δύναμη. Αυτή η δύναμη είναι το χρήμα των καταναλωτών με αναπηρίες και των εξωτερικών ασθενών.
Ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το όπλο επιδέξια, ως μοχλό πίεσης, επιβολής και επικράτησης.
Ας διοχετεύσουμε το χρήμα μόνο εκεί και όπου το αξίζουν.
Ας αντισταθούμε !
Μέχρι σήμερα το χρήμα προσανατολίζεται από αλλού: από τα ασφαλιστικά ταμεία, από ειδικούς, από επαγγελματίες κ.ο.κ.
Γιατί; Γιατί να συντηρούμε ένα καθεστώς παραοικονομίας που οργανώνει τη δική μας οικονομική, κοινωνική και πολιτική ακύρωση;
Βοηθήστε !
Όλοι έχουμε συμφέρον από μία υγιή αγορά.
Όλοι οι ιατροί, οι συνδικαλιστές, οι παράγοντες και οι θεραπευτές θα βελτιώσουν τόσο την επαγγελματική όσο και την επιστημονική τους θέση εάν αλλάξουν.
Δε είναι δυνατόν στα πολιτισμένα κράτη να αγνοούν την «οικονομία της μίζας» ούτε εμείς στην Ελλάδα να δίνουμε μαθήματα «πολιτικής παραοικονομίας».
Τι να κάνουμε !
Ας ενθαρρύνουμε έμπρακτα την αισθητική, την αναπηροκεντρικότητα και την ανάπτυξη.
Ας αποδείξουμε έμπρακτα την υποστήριξή μας στους έντιμους επαγγελματίες και φορείς απομονώνοντας την ασχήμια για λόγους επιβίωσης: Στο πλαίσιο της κοινωνικής αδικίας, της παραοικονομίας και της σχετικής εξαθλίωσης η αναπηρία αποτελεί κοινωνικό, ασφαλιστικό, υγειονομικό και πολιτικό κίνδυνο.
Η αναπηρία καθίσταται αξιοβίωτη και ενδεχομένως απελευθερωτική ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής μόνο όταν προβληθεί ο καταναλωτής με αναπηρία.