Δυστυχώς για μια ακόμη φορά βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να γίνουμε γκρινιάρηδες και διεκδικητικοί. Δεν το έχουμε επιδιώξει. Αντιθέτως για αρκετά χρόνια προσπαθούμε να το αποφύγουμε. Και αλήθεια, το αποφεύγουμε με πολύ συνέπεια.
Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα δυνατό. Ακόμη και άνθρωποι που είναι υπερβολικά ψύχραιμοι, όπως παγερά ψύχραιμος είναι ο γράφων, κάποιες στιγμές μπορεί να εκραγούν. Λίγο οι συμπτώσεις, λίγο η ανθρώπινη ανοησία αλλά και πολύ η υποτίμηση της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας δημιουργούν σοβαρό πρόβλημα.
Είναι μεγάλο πρόβλημα η υποτίμηση της νοημοσύνης των ανθρώπων.
Ποιο είναι το πρόβλημα: Στην Θεσσαλονίκη ο οργανισμός που διαχειρίζεται τις αστικές συγκοινωνίες ονομάζεται ΟΑΣΘ. Ενώ εισπράττει τρανές επιχορηγήσεις για να αγοράζει προσπελάσιμα λεωφορεία όλα τα λεωφορεία είναι απροσπέλαστα. Εδώ κι αρκετά χρόνια κυκλοφορούν στη Θεσσαλονίκη κάποια λεωφορεία που έχουν και τα γνωστά σηματάκια προσπελασιμότητας. Επειδή ο γράφων θέλει να αποφύγει τις φασαρίες πάντα απέφευγε να πάει στη στάση του λεωφορείου για να πάρει ένα τέτοιο λεωφορείο. Μολονότι αυτά τα λεωφορεία είναι ιδιαιτέρως προκλητικά με τεράστια σήματα για την προσπελασιμότητα το απέφευγε. Δεν ήθελε να ενοχλήσει ούτε τους οδηγούς των λεωφορείων ούτε τον ΟΑΣΘ. Δεν ήθελε να υποβάλλει τους άλλους επιβάτες του λεωφορείου στην “αδικαιολόγητη” καθυστέρηση για να ανέβει και να κατεβεί από το λεωφορείο. Είκοσι ολόκληρα χρόνια περιορίζει τις μετακινήσεις του στην πόλη στην οποία γεννήθηκε. Έφτασε στο σημείο να περιοριστούν οι μετακινήσεις του σε μια μετακίνηση το μήνα ή και πολλές φορές σε μία το τρίμηνο.
Αλλά έλεος: Δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί τον εμπαιγμό και την ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ του σήματος της προσπελασιμότητας. Για πολλά χρόνια και αυτή η πλαστογραφία γινόταν ανεκτή. Έβλεπε τα λεωφορεία να περνούνε από δίπλα του και πολλές φορές να τον κορνάρουν για να πάει με το ηλεκτροκίνητο αναπηρικό του κάθισμα στην άκρη του δρόμου για να αποφύγει να κάνει κάποιον επικίνδυνο ελιγμό. Είκοσι χρόνια έδειχνε κατανόηση στην υπεροψία της ελληνικής κοινωνίας και των οδηγών του ΟΑΣΘ. Είκοσι χρόνια έδειχνε κατανόηση στον κάθε οδηγό για να κάνει τη δουλειά του. Άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε. Στην Ελλάδα είμαστε όλοι πολύ ευαίσθητοι για τα άτομα με τις λεγόμενες ειδικές ανάγκες. Δεν είμαστε όμως καθόλου υπεύθυνοι ως προς τα άτομα με τις λεγόμενες ειδικές ανάγκες. Η δουλειά του είναι να οδηγεί το λεωφορείο. Δεν είναι υπεύθυνος για τους επιβάτες. Δεν είναι υπεύθυνος για τα σήματα που έχει επάνω το λεωφορείο που οδηγεί. Το ψωμί του βγάζει ο άνθρωπος.
Εάν ο ΟΑΣΘ θέλει να μεταφέρει και ανθρώπους με αναπηρίες τότε θα πρέπει να προσλάβει και από μια νοσοκόμα για το κάθε λεωφορείο… Αυτές οι συμπεριφορές των οδηγών των λεωφορείων είναι λίγο έως πολύ γνωστές. Άλλωστε οι οδηγοί των λεωφορείων, ως γνήσιοι Έλληνες, δεν φημίζονται για την υπευθυνότητά τους.
Ένα βραδάκι και συγκεκριμένα στις έντεκα Ιουνίου ο γράφων είπε να επισκεφτεί για δεύτερη φορά το τέρμα των λεωφορείων. Ήθελε να κατεβεί στο κέντρο της πόλης για να πάει με ένα συνεργάτη του για ένα ουζάκι. Ήθελε απλά και ανθρώπινα να κάνει κάτι που κάνει ο κάθε συνηθισμένος άνθρωπος: Να πάρει το λεωφορείο και να πάει για ένα ουζάκι.
Πριν από έξι μήνες είχε ξαναεπισκεφτεί με έναν άλλο φίλο το τέρμα των λεωφορείων και τότε οι οδηγοί του είπαν πως δεν υπάρχει κλειδί για να βγει ράμπα. Ήρεμα κι απλά αποχώρησε αφού τους ζήτησε συγγνώμη και την ενόχληση. Είναι πραγματικά ενοχλητικό το να πηγαίνει ο οποιοσδήποτε τυχόντας και να ενοχλεί τους εργαζόμενους οδηγούς εν ώρα εργασίας. Οι εργαζόμενοι θέλουν να πάνε να χτυπήσουν το οχτάωρο τους και να σηκωθούν να φύγουν στο σπίτι τους. Δεν θέλουν να τους ενοχλεί κανένας με υπερβολικές απαιτήσεις. Διότι προφανώς είναι υπερβολική και παράλογη η απαίτησή σου να μετακινείσαι με αναπηρικό κάθισμα και να θέλεις να χρησιμοποιήσεις το λεωφορείο που έχει το ειδικό σηματάκι της προσπελασιμότητας. Εάν δεν ήταν υπερβολική αυτή η απαίτηση τότε δεν το διαπραγματευόμασταν σε αυτό το κείμενο αυτό το ζήτημα. Το γεγονός ότι γράφονται αυτές οι σελίδες είναι ενδεικτικό του ότι στην Ελλάδα θεωρείται υπερβολική απαίτηση το να θέλει ένας χειριστής αναπηρικού καθίσματος να μετακινηθεί μαζί με το αναπηρικό του κάθισμα με το λεωφορείο.
Όμως στις έντεκα Ιουνίου ξανασυνέβη να θελήσει να πάει να ξαναδεί τα λεωφορεία επειδή το μέγεθος των σημάτων προκαλεί την απορία: “βρε μήπως και βγαίνει αυτή η ράμπα πιο εύκολα”; Έτσι και αλλιώς το τέρμα των λεωφορείων είναι δίπλα από το σπίτι του. Αυτή τη φορά όμως στάθηκε πολύ τυχερός. Ένας από τους οδηγούς ήταν αρκετά νεότερης ηλικίας και φαινόταν αρκετά «ξεψάρωτος». Φαινόταν άνθρωπος με τσαγανό. Όταν ρωτήθηκε από τον γράφοντα εάν υπάρχει η δυνατότητα να ανέβει επάνω στο λεωφορείο για να κατεβεί μέχρι το κέντρο της Θεσσαλονίκης τότε ο άνθρωπος πολύ απλά, καθημερινά και ανθρώπινα του είπε: “μισό λεπτό να ψάξω να βρω το κλειδί”. Κανείς από τους άλλους οδηγούς δεν ήξερε που βρίσκεται το κλειδί όμως, ο οδηγός, ρωτώντας (αρκετά πιεστικά) τους συναδέλφους τελικά έκανε το ακατόρθωτο… βρέθηκε ένα κλειδί μέσα στο… σταθμαρχείο. Ναι… Δεν υπάρχουν κλειδιά για την ράμπα μέσα στο λεωφορείο. Το κλειδί για τη ράμπα βρίσκεται μόνο μέσα στο σταθμαρχείο. Εάν είναι δυνατό !!!
Εν πάσει περιπτώσει, για να επιστρέψουμε στο θέμα, με γρήγορες κινήσεις ο οδηγός κάνει την πρώτη επίδειξη για το πως βγαίνει η ράμπα. Αλήθεια, δεν θα το πιστέψετε:
Για να βγει η ράμπα από αυτά τα λεωφορεία πρέπει να ξεβιδωθούν δύο βίδες. Το κλειδί δεν είναι κλειδί. Είναι κατσαβίδι. Οι ράμπες σε αυτά τα σύγχρονα λεωφορεία βγαίνουν αφού ξεβιδώσεις δύο βίδες με κατσαβίδι. Δεν υπάρχει μηχανισμός για να βγει η λάμπα. Πρέπει να τραβηχτεί από τον ίδιο τον οδηγό επειδή η ράμπα βρίσκεται συρταρωτά κάτω από το λεωφορείο. Αυτό σημαίνει πως για να ανεβεί ένας χειριστής αναπηρικού καθίσματος επάνω στο λεωφορείο πρέπει ο οδηγός
1. να φρενάρει το αυτοκίνητο
2. να σβήσει τη μηχανή
3. να τραβήξει χειρόφρενο
4. να κατεβεί κάτω από το λεωφορείο
5. να πάρει το κλειδί (που είναι κατσαβίδι)
6. να ξεβιδώσει τις βίδες
7. να τραβήξει τη ράμπα έξω
8. να ανεβεί ο επιβάτης στη ράμπα
9. να πηδήξει ο επιβάτης με το αναπηρικό του κάθισμα το σκαλοπάτι ύψους 5 εκατοστών που βρίσκεται στο τέλος της ράμπας για να μπει στο λεωφορείο γιατί ναι η ράμπα καταλήγει σε σκαλοπάτι…
10. να σπρώξει τη ράμπα στη θήκη της
11. να τη βιδώσει
12. να ανεβεί στο λεωφορείο με λερωμένα χέρια
13. να καθίσει στο κάθισμά του για να συνεχίσει το δρομολόγιο.
Όταν ο επιβάτης θα πάει στον προορισμό του θα πρέπει να επαναλάβει τη διαδικασία που προαναφέρθημε.
Η επίδειξη για την εξαγωγή και την εισαγωγή της ράμπας ήταν ιδιαίτερα επιμορφωτική. Ειλικρινά αυτά τα λεωφορεία είναι η ντροπή της πόλης. Σαν το πρώτο μέτρο πρέπει να ξηλωθούν τα σηματάκια της προσπελασιμότητας. Αλήθεια αυτά τα σηματάκια είναι ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ. Είναι μια προκλητικά περιφερόμενη πλαστογραφία. Υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Μας προκαλούν εκ του ασφαλούς, ίσως επειδή έχει αποδείξει η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες πως είναι πολιτικά ασήμαντη και ανίσχυρη.
Στο εν τω μεταξύ κατά τη διάρκεια της επίδειξης μαζεύτηκαν αρκετοί οδηγοί. Ο γράφων απευθυνόμενος προς τους οδηγούς απλά και ανθρώπινα διατύπωσε ένα πολύ ανθρώπινο παραπονεμένο ερώτημα: Για ποιο λόγο δεν απεργείτε αφού δεν λειτουργούν τα συστήματα μέσα στο λεωφορείο; Ήταν ένα λάθος ερώτημα σε λάθος ανθρώπους. Ένας από τους οδηγούς ήταν ιδιαίτερα προκλητικά διαφωτιστικός:
– Απεργούμε για τα δικαιώματά μας μόνο.
– Δεν μπορούμε να κατεβάσουμε τη ράμπα επειδή θα λερώσουμε τα χέρια μας και ο ΟΑΣΘ μας υποχρεώνει να είμαστε πάντα καθαροί.
– Είναι δύσκολο για τον οδηγό να κατεβεί από το λεωφορείο για να βγάλει τη ράμπα ώστε να ανέβει ο επιβάτης με αναπηρία. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται στο λεωφορείο να υπάρχει και δεύτερος υπάλληλος.
– Ο ΟΑΣΘ δεν δίνει κλειδιά για τις ράμπες μέσα στο λεωφορείο στους οδηγούς και βέβαια οι οδηγοί δεν ζητούν και δεν θέλουν να τους δοθούν κλειδιά.
– Δεν μπορούν να βγουν οι ράμπες στις στάσεις που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Για να βγουν οι ράμπες το λεωφορείο πρέπει να σταματήσει στη μέση του δρόμου και να διακόψει την κυκλοφορία.
Το χειρότερο όμως απ όλα είναι ότι ο οδηγός είπε πως δεν χρειάζονται τα κλειδιά επειδή δεν υπάρχουν επιβάτες με αναπηρίες. Και συνέχισε ο ίδιος οδηγός: Ποτέ κανείς δεν έχει ζητήσει να μπει στο λεωφορείο με αναπηρικό κάθισμα. Μάλιστα απορημένος ανέφερε ότι είναι η πρώτη φορά που του ζητήθηκε από χειριστή αναπηρικού καθίσματος να ανεβεί στο λεωφορείο. Αυτό και εάν δεν είναι πρόκληση. Τι θα μπορούσε να απαντήσει ο γράφων;
– “Αξιότιμε οδηγέ ζω κάτω από συνθήκες παράλυσης είκοσι χρόνια και ζω μονίμως σε αυτή την περιοχή. Η ανάγκη για μετακινήσεις είναι η καθημερινή ανάγκη. Επειδή ωστόσο γνωρίζω ότι οι οδηγοί των λεωφορείων είναι κατά βάση αδιάφοροι για το αντικείμενο και το περιεχόμενο της εργασίας τους γι’ αυτό αποφεύγω να σπάσω τα νεύρα μου. Η αναπηρία είναι απείρως πιο εύκολη από την συναναστροφή με την ανοησία των οδηγών του ΟΑΣΘ”.
Ειλικρινά είναι εξοργιστικές οι δικαιολογίες. Αν πραγματικά οι Έλληνες εργαζόμενοι απεργούν μόνο για τα δικαιώματά τους και εάν μόνο τα δικαιώματά τους αποτελούν αιτία για απεργία τότε ειλικρινά εμείς που ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας βρισκόμαστε όμηροι των προθέσεών τους. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Ακόμη κι αν οργανώσουμε κάποια κομψή διαμαρτυρία ακόμη και σε αυτή την περίπτωση θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοιους εργαζόμενους. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να χάσουν την ησυχία τους. Η παρουσία των επιβατών με αναπηρίες θα είναι εξαιρετικά προβληματική.
Δεν έχουν το λόγο να απαγορεύσουν την είσοδο στους ανθρώπους με αναπηρίες. Απλώς αφήνουν το κλειδί για την ράμπα στο σταθμαρχείο.