Κάποτε ορισμένα από τα μέσα μαζικών μεταφορών ήταν ή προσπαθούσαν να γίνουν προσπελάσιμα. Ξοδεύτηκαν πάρα πολλά χρήματα για να είναι προσπελάσιμα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, όμως σιγά-σιγά εξελίχθηκαν σε απροσπέλαστα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα υπάρχει στον Προαστιακό σιδηρόδρομο που ακόμη και οι λιγοστοί προσπελάσιμοι σταθμοί, εύκολα, γίνονται απροσπέλαστοι.
Το Φεβρουάριο του 2011 μας ήρθε η παρακάτω επιστολή:
Το ασανσέρ του προαστιακού στην Κόρινθο είναι χαλασμένο εδώ και 10 ημέρες, με αποτέλεσμα υπερήλικες και άτομα με ειδικές ανάγκες να ταλαιπωρούνται αφάνταστα, ανεβοκατεβαίνοντας τα 30 σκαλοπάτια. Σήμερα, 16/02/2011, με το δρομολόγιο 12:06ʼ από Αθήνα, με προορισμό το Κιάτο, ταξίδευε ένα κορίτσι 14 ετών περίπου σε αναπηρικό καρότσι, συνοδευόμενο από την υπερήλικη γιαγιά του. Στο σταθμό Κορίνθου που κατέβηκαν έκαναν περίπου 20ʼ με τη βοήθειά μου να κατεβούν τις σκάλες. Και στις έντονες διαμαρτυρίες μου προς τους υπαλλήλους του σταθμού, απαθέστατοι μου απήντησαν πως έχουν ειδοποιήσει τις βλάβες. Αυτά είναι απάνθρωπες και τελείως απαράδεκτες καταστάσεις.
Διπλάρης Ιωάννης
Σε μια εποχή που το σύνολο των μέσων μαζικών μεταφορών βρίσκεται σε απεργία, αυτές οι δυσλειτουργίες των χαλασμένων ασανσέρ είναι πρόκληση σε βάρος των επιβατών με αναπηρίες, των χειριστών αναπηρικών καθισμάτων, των παραπληγικών και των τετραπληγικών.
Ας μην κρυβόμαστε: Οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικών μεταφορών απεργούν για να υποστηρίξουν τα «κεκτημένα» τους και ένα από τα «κεκτημένα» τους είναι η περιφρόνηση των αναγκών των επιβατών και μεταξύ των επιβατών και των επιβατών με αναπηρίες, των παραπληγικών και των τετραπληγικών. Οι οργανισμοί που διαχειρίζονται τα μέσα μαζικών μεταφορών σε μεγάλο βαθμό λειτουργούν όπως και το υπόλοιπο δημόσιο, και γι’ αυτό δεν έχουν ανάγκη τον καταναλωτή και τον επιβάτη των μέσων μαζικών μεταφορών. Οι εργαζόμενοι και συνδικαλιστές που τους εκπροσωπούν θα πληρωθούν, είτε ο κόσμος μετακινηθεί είτε όχι.
Αυτοί που σήμερα απεργούν ποτέ τους δεν ενδιαφέρθηκαν για την προσπελασιμότητα των μέσων μαζικών μεταφορών στους επιβάτες με αναπηρίες, στους τετραπληγικούς και στους παραπληγικούς. Και πιο συγκεκριμένα:
- Ο ΗΣΑΠ από το 2008 μέχρι και σήμερα (2011) διακόπτει συνεχώς δρομολόγια και έχει διχοτομήσει το δίκτυο. Εναλλακτικά, χρησιμοποιούνται λεωφορεία, αλλά αυτά τα λεωφορεία δεν είναι προσπελάσιμα.
- Τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ σπανίως βγάζουν τη ράμπα και οι οδηγοί τους ισχυρίζονται πως είναι πάντα χαλασμένη.
- Ο Προαστιακός σιδηρόδρομος στα περισσότερα σημεία είναι απροσπέλαστος. Το κενό από το βαγόνι στην αποβάθρα είναι τεράστιο και δεν υπάρχει κατάλληλη ράμπα. Τα ασανσέρ δεν δουλεύουν πάντα.
Οι επιβάτες με αναπηρίες, οι παραπληγικοί και οι τετραπληγικοί εμποδίζονται, και κανένας εργαζόμενος και συνδικαλιστής δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ.
Ο φορολογούμενος έχει πληρώσει πολλά χρήματα για να γίνουν τα συγκεκριμένα μέσα μαζικών μεταφορών προσπελάσιμα, αλλά οι δημόσιοι υπάλληλοι (εργαζόμενοι και συνδικαλιστές) προφανώς δεν ενδιαφέρονται και αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος, αλλά και η εγκατάλειψη, φαίνεται στα ίδια τα μέσα μαζικών μεταφορών, που ενώ το 2004 ήταν λαμπερά, το 2011 είναι θολά, σκουριασμένα, κατεστραμμένα και εκτός λειτουργίας.
Και το χειρότερο είναι πως απεργούν, αντί να ζητήσουν εμπράκτως συγνώμη που ο φορολογούμενος με αναπηρία επί χρόνια ολόκληρα επιβαρύνεται και για την αγορά νέων οχημάτων, αλλά και για τους μισθούς τους.
Νίκος Βουλγαρόπουλος, http://www.disabled.gr/, Φεβρουάριος 2011.