Διαβάσαμε στις εφημερίδες και ακούσαμε στις τηλεοράσεις πως η Ελλάδα βρίσκεται υπό την κηδεμονία του ECOFIN για τρία χρόνια. Την ίδια στιγμή ακούμε πολλά για την κρίση στους εκκλησιαστικούς και στους δικαστικούς κύκλους και γενικά τίποτα δεν λειτουργεί ορθολογικά και για οργανωμένα.
Όλοι οι θεσμοί αμφισβητούνται. Δεν υπάρχει θεσμός που να μην έχει αμφισβητηθεί τον τελευταίο καιρό. Η κρίση έχει γενικευτεί. Είναι αυτονόητο πως τα πρόχειρα θύματα σε κάθε κρίση οικονομική ή εθνική ήταν και μάλλον θα είναι οι άνθρωποι με αναπηρίες.
Σε αυτή όμως την κρίση οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι ήδη τα θύματα. Χάθηκαν πολλές ευκαιρίες στα τελευταία χρόνια:
Χάθηκε η ευκαιρία της επαγγελματικής κατάρτισης με σύγχρονες εκπαιδευτικές μεθόδους σε σύγχρονα επαγγέλματα.
Χάθηκε η ευκαιρία της ανεξάρτητης διαβίωσης και οι άνθρωποι με αναπηρίες εξακολουθούν να βρίσκονται υπό καθεστώς εταιροδιαχείρισης των υλικών τους αναγκών από φορείς και ιδρύματα που είναι γραφειοκρατικά οργανωμένα και γι’ αυτό αδυνατούν να εξυπηρετήσουν αυτές κάθε αυτές τις υλικές καθημερινές ανάγκες.
Χάθηκε η ευκαιρία των ολυμπιακών αγώνων στο πλαίσιο των οποίων η Ελλάδα όφειλε να είναι προσπελάσιμη: Τα Μέσα μαζικών μεταφορών εξακολουθούν να είναι απροσπέλαστα με μόνη εξαίρεση το Μετρό (και αυτό μόνο εάν κριθεί με υπερβολική επιείκεια την οποία είμαστε αναγκασμένοι να επιδείξουμε αφού κανένα άλλο μέσο μαζικών μεταφορών δεν είναι προσπελάσιμο).
Χάθηκαν πολλές ευκαιρίες για πολλές σημαντικές μεταρρυθμίσεις και το σημαντικότερο χάθηκε η ευκαιρία για την συγκρότηση μιας αξιόπιστης πολιτικής αναπηρίας που να στηρίζεται στις αρχές της ανεξάρτητης διαβίωσης και να σέβεται τα πολιτικά δικαιώματα των πολιτών με αναπηρίες.
Τα τελευταία πέντε χρόνια η Ελλάδα αναπτύχθηκε χωρίς να υπολογίζει τους πολίτες με αναπηρίες. Σήμερα, ύστερα από οκτώ χρόνια ανάπτυξης, μπαίνουμε σε μια περίοδο 3 χρόνων κρίσης.
Εάν η υπόλοιπη Ελλάδα των ικανών σωματικά έχει συσσωρεύσει τα αποθέματα για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση των επόμενων τριών χρόνων, αυτά τα αποθέματα δεν τα έχει η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες που ήταν και είναι στο περιθώριο μακριά από την οικονομική ανάπτυξη.
Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Τι μπορούμε να περιμένουμε όταν τα δημόσια ταμεία είναι αδεια;
Ίση μεταχείριση:
Αφού κανείς πλέον δεν μπορεί να πείσει την μειονότητα των ανθρώπων που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας για κάποιο εγγυημένο ελάχιστο επίπεδο ποιότητα ζωής η μόνη λύση είναι η αποκατάσταση της ίσης μεταχείρισης στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η αποκατάσταση της ίσης μεταχείρισης στις μαζικές μεταφορές, στην προσπελασιμότητα των κοινόχρηστων κτιρίων, στις κοινωνικές δαπάνες για την οικονομική υποστήριξη των ιδρυμάτων και των άλλων προγραμμάτων που αφορούν την κοινοτική υποστήριξη όπως για παράδειγμα τα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι» καθώς και πολλά άλλα προγράμματα που αφορούν την υποστήριξη του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες ζητά την ίση μεταχείριση να μη διακρίνεται, δηλαδή, ως προς τους άλλους φορείς και τα νομικά πρόσωπα τα οποία χρηματοδοτούνται για να παρέχουν υποστήριξη και κοινωνική προστασία.
Ζητούμε άρση των μονοπωλίων. Διεκδικούμε τον επαναπροσανατολισμό των κοινωνικών δαπανών από τους άλλους φορείς και τα ιδρύματα στους ίδιους τους χρήστες και στους πολίτες.
Δεν είναι δυνατόν δηλαδή τα ιδρύματα να εισπράττουν κάθε μήνα περισσότερα από 2000 € για τον κάθε τρόφιμο από τα ασφαλιστικά ταμεία συν υπερβολικά πολλές κρατικές χρηματοδοτήσεις και να αδυνατούν να δημιουργήσουν ασφαλείς και αξιοπρεπείς συνθήκες επιβίωσης των ανθρώπων με αναπηρίες.
Εάν τα ιδρύματα και οι άλλοι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης ή του κράτους αποδεδειγμένα δεν μπορούν να βρουν λύση στα πιεστικά προβλήματα που συνδέονται με την επιβίωση των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίας ας δοθεί η πρωτοβουλία στους ίδιους τους ανθρώπους με αναπηρίες. Ας δοθούν αυτά τα χρήματα στους ίδιους ανθρώπους με αναπηρίες για να μπορέσουν αυτοί οι ίδιοι να προσλάβουν τους βοηθούς που έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν.
Προσπελασιμότητα:
Την υπόσχεση ότι όλα τα νέα έργα θα είναι προσπελάσιμα την έχουμε γευτεί. Η μεγαλύτερη ευκαιρία που είχε η Ελλάδα για να δημιουργήσει αξιόπιστη και συνολική προσπέλαση υποδομή έχει χαθεί αφού οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν απέδωσαν σχεδόν τίποτα εκτός από το Μετρό. Τώρα πλέον μόνο ένας τρόπος υπάρχει: Να υποχρεωθούν οι ιδιοκτήτες των δημόσιων και κοινόχρηστων χώρων να αποκαταστήσουν την προσπελασιμότητα με ειδική νομοθεσία και με υψηλά πρόστιμα για όσους δεν πειθαρχούν. Ακούγεται υπερβολικό και ενδεχομένως κακεντρεχές αλλά ειλικρινά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σπέρνει εμπόδια και να εμποδίζει το 25% του πληθυσμού που έχει ειδικές ανάγκες πρόσβασης και μεταφορών.
Χρειάζεται κοινός νους για να μπορέσουμε να καταλάβουμε πώς η Ελλάδα ανήκει σε όλους, τόσο στους ικανούς σωματικά όσο και στους ανθρώπους που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας η είναι προχωρημένης ηλικίας.
Για την ίση μεταχείριση το μόνο που χρειάζεται είναι νομοθεσία που να ρυθμίσει την έστω και αργή ανάπτυξη. Το μόνο που ζητούμε είναι νομοθεσία που να επιβάλλει την ίση μεταχείριση που υποχρεούνται να εκχωρήσουν.