Οι περικοπές των παροχών στο σύστημα των Κοινωνικών Ασφαλίσεων εάν αξιολογηθούν σε συνδυασμό με τις άτολμες μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες στο ΕΣΥ δεν είναι ακίνδυνες πολιτικάντικες κουτοπονηριές.
Είναι σχεδιασμός πολιτικής και γίνεται από ανθρώπους που παριστάνουν τους τεχνοκράτες και γιαυτό ενδέχεται να είναι επικίνδυνη, έως πολύ επικίνδυνη πολιτική. Είναι πολύ πιθανό μεγάλοι αριθμοί ελλήνων με αναπηρίες να βρεθούν εκτός συστήματος αποκατάστασης ή να μη πληρούν τις προϋποθέσεις εξασφάλισης πρόσβασης στην αποκατάσταση.
Από ότι φαίνεται αυτές οι περικοπές δεν αποσκοπούν τόσο στη ρύθμιση του Συστήματος Παροχών, όσο αποτελούν ευθεία βολή στον τρόπο παραγωγής των κοινωνικών παροχών, στην μέθοδο αξιολόγησης των δικαιούχων, στη διαθεσιμότητα των παροχών, στα μέρη που μεσολαβούν από την παραγωγή έως την κατανάλωση αποκατάστασης και τελικά στην οικονομική διαπραγμάτευση για την ολοκλήρωση του συστήματος παροχών.
Η δυσαρέσκεια που δημιουργήθηκε στους συνδικαλιστικούς και επιστημονικούς κύκλους δεν είναι ικανή για να μετατραπεί σε αντίδραση πολιτική. Ταυτοχρόνως οι οργανώσεις που διοικούνται από αναπήρους δε διαθέτουν δυναμικό στελεχών ώστε να καταστούν συνδιαχειριστές στην κατάσταση που θα προκύψει.
Είναι αυτονόητο πως τα αρμόδια υπουργεία νομοθετούν το αυριανό σύστημα υγείας και αποκατάστασης και εάν υπάρχουν κάποιοι διαπραγματευτές αυτοί φιλοδοξούν να πάρουν μέρος σε ένα νέο δίκτυο κερδοσκοπικής ή μη κερδοσκοπικής Αποκατάστασης. Όλα δείχνουν πως αυτό το νέο δίκτυο Αποκατάστασης θα παρέχει υπηρεσίες ή θα χορηγεί προϊόντα Αποκατάστασης κατά ομογενοποιημένες κατηγορίες ΠΑΚΕΤΩΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ.
Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων βρίσκει τις οργανώσεις των αναπήρων έξω από τη διαπραγμάτευση. Έτσι δεν αποκλείεται σε 5 χρόνια οι οργανώσεις των αναπήρων να “παίρνουν γραμμή” από κάποιο μεγάλο δημόσιο αλλά ΝΠΙΔ κέντρο αποκατάστασης, κάτι που συμβαίνει με όλες σχεδόν τις οργανώσεις των αναπήρων σε όλο τον κόσμο.
Όμως στην Ελλάδα οι αλλαγές στο δίκτυο των Κοινωνικών Παροχών γίνονται χωρίς να υπάρχουν οι στοιχειώδεις εγγυήσεις σοβαρότητας και αναπηροκεντρικότητας. Όταν προτείνονται κάποιες αλλαγές λ.χ. στο Αγγλικό σύστημα τότε υπάρχουν εγγυήσεις διότι οι προτάσεις γίνονται από κάποιον όπως λ.χ. ο Mike Oliver. Κανείς δεν υποπτεύεται πως οι αλλαγές θα αποβούν σε βάρος των συμφερόντων των βρετανών με αναπηρίες διότι ο ίδιος ο Oliver σε επιστολή του στο Forward φαίνεται ριζοσπαστικότερος του τυπικού βρετανού με αναπηρία αφού παραδέχεται πως “προτιμά να γεράσει στο σπίτι του παρά σε nursing home” και υπογράφει την επιστολή του ως tetraplegic C6.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε αυτές τις στοιχειώδεις εγγυήσεις σοβαρών μελετητών όπως ο Mike Oliver ή ο Hugh Gallagher. Το ερώτημα που σήμερα θα έπρεπε να απασχολεί είναι: Ποια Πακέτα Αποκατάστασης προτείνονται, σε τι προδιαγραφές ποιότητας υπακούουν και τι κόστος παραγωγής έχουν; Ταυτοχρόνως ποια είναι η διαπραγματευτική θέση των καταναλωτών; Ποιος θα πληρώνει δηλαδή; Ο καταναλωτής με αναπηρία ή το ασφαλιστικό του ταμείο σε συνεννόηση με τον πληρεξούσιο-κηδεμόνα – και ποιο είναι το ποσοστό ευθύνης του κάθε ένα που πληρώνει; Και εάν θεωρήσουμε ως δεδομένο πως η επιλογή γίνεται μεταξύ κάποιας ΔΩΡΕΑΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ή κάποιας ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΜΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗ τότε τι θα ζητήσουν οι οργανώσεις ΤΩΝ αναπήρων; Δωρεάν Αποκατάσταση με ΛΙΣΤΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ή θέσπιση των ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΟΡΩΝ για άμεση ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ.
Αυτές οι περικοπές στο ΙΚΑ και στον ΟΓΑ δεν είναι τόσο ανόητες όσο φαίνονται. Είναι περικοπές για ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Είναι προσπάθεια ρύθμισης των συνθηκών και των όρων ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ και ονομαστική έγκληση όσων μεσολαβούν μεταξύ καταναλωτή και πωλητή των προϊόντων αποκατάστασης. Το μόνο που λείπει είναι όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο και φωτογραφία αυτών που θα παράγουν για να πωλήσουν προϊόντα αποκατάστασης και το κυριότερο: Από που θα προέρχονται τα κεφάλαια που θα χρειαστεί να επενδυθούν για να παράγουν αποκατάσταση και σε ποιους παραγωγικούς τομείς θα αξιοποιούν τα κέρδη τους; Δηλαδή: Τα κέρδη θα αξιοποιούνται για ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ή για ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ενός κακέκτυπου των αμερικανικών nursing home business και μίας βαλκανικής και βιοτεχνικά οργανωμένης rehab industry; Είναι πλέον βέβαιο ότι γίνεται αγώνας δρόμου και το μόνο ερώτημα είναι ποιοι θα επικρατήσουν.
Στα τελευταία 10 χρόνια οι ανάγκες για κατανάλωση αποκατάστασης έχουν αλλάξει. Ήδη η νέα γενιά των αναπήρων (ηλικίας 1 έως 15 χρόνων) έχει εξοικειωθεί με την ιδέα ότι συμμετέχει με ποσοστό 50% στο οικονομικό κόστος των υπηρεσιών αποκατάστασης που καταναλώνει και με ποσοστό 100% στο κόστος παραγωγής των όρων υποστήριξής τους (από βοηθούς-συγγενείς) στην καθημερινή τους ζωή.
Το ζήτημα πλέον είναι αν αυτός ο ΚΥΚΛΟΣ ΧΡΗΜΑΤΩΝ θα εξακολουθεί να γίνεται άτυπα, αφορολόγητα και χωρίς αποδείξεις είσπραξης και πληρωμών. Το ζήτημα δηλαδή είναι αν θα αποκτήσουν ΕΥΘΥΝΕΣ τόσο οι ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ όσο και οι ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ που προκύπτουν μόνο μέσα από μία ΝΟΜΙΜΗ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ στην οποία δε μεσολαβεί ούτε ο πληρεξούσιος-γονιός, ούτε ο διαμεσολαβητής-θεραπευτής που αυξάνουν την τελική τιμή πώλησης των υπηρεσιών και των προϊόντων αποκατάστασης.
Το ερώτημα που θα πρέπει να απασχολήσει τις οργανώσεις ΤΩΝ αναπήρων είναι το μέλλον των ελλήνων με αναπηρίες ηλικίας 16+ οι οποίοι α) έχουν ήδη εξαντληθεί οικονομικά αυτοί και οι οικογένειές τους και β) δεν έχουν υψηλού επιπέδου επαγγελματική κατάρτιση για να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά και γιαυτό εξαρτώνται οικονομικά από κάποιο επίδομα Πρόνοιας και πιθανώς από τη συμμετοχή τους σε επιδοτούμενα προγράμματα της Κοινότητας.