Όλοι είμαστε άνθρωποι, με τις ίδιες ανθρώπινες ανάγκες. Όχι ‘ειδικές’ αλλά τις ίδιες. Και πρωταρχική ανάγκη είναι η φιλία. Η ανάγκη να μοιραστείς έγνοιες, σκέψεις, όνειρα, στόχους, φοβίες ίσως.

Γιατί ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να ζεί ομαδικά. Και είναι φοβερό όταν οι συνθήκες τα φέρνουν έτσι τα πράγματα που ένα ανθρώπινο πλάσμα να ζεί μόνο, χωρίς φίλους. Είναι φοβερό να συνειδητοποιείς σιγά σιγά ότι έχεις μείνει χωρίς φίλους ή ότι μάλλον ποτέ δεν είχες. Αυτοί που σε στήριζαν ήταν απλούστατα οι κοινωνικοί λειτουργοί που έκαναν τη δουλειά τους και αφού πιστεύουν ότι επιτέλεσαν το έργο τους σε αφήνουν ξυπόλυτο στα αγκάθια. Το μεγαλύτερο σφάλμα είναι να δει κάποιος την κοινωνική λειτουργό ή την ψυχολόγο σαν φίλη και όχι αυτό που είναι στα αλήθεια, ένας επαγγελματίας φίλος που η δουλειά του είναι να σου ανεβάσει το ηθικό. Είναι λάθος να το νομίσει κάποιος φίλο.
Είναι απίστευτο πώς οι “φυσιολογικοί” άνθρωποι ακόμα και την τυχόν συμπάθεια προς ένα Α.μ.Ε.Α. την κάνουν να φαίνεται σαν χάρη. Σαν τον”Ανώτερο” που δείχνει μεγαλοψυχία στον “κατώτερό” του. Δε νιώθω καμία κακία για τα μη Α.μ.Ε.Α. Το ξέρω ότι μόνο αυτό είναι το πρόβλημα, γιατί κατά τα άλλα σαν άνθρωπος και χαρακτήρας είμαι τέτοιος που στην αντίθετη περίπτωση θα είχα πολλές φιλίες αλλά η αναπηρία τους απομακρύνει από μένα, και αυτό με πληγώνει περισσότερο από την αναπηρία αυτή καθεαυτή.
Στα 27 μου χρόνια αποφάσισα να μην είμαι άλλο βάρος στους γονείς μου και έκτοτε ζώ μόνη, προσπαθώντας να αυτοεξυπηρετούμαι όσο γίνεται αλλά δεν ομολογώ στους γονείς μου την αδιαφορία των γνωστών (φίλων) για να μη νιώθουν άσχημα και να διατηρώ την αξιοπρέπειά μου ακέραιη. Γιατί τα Α.μ.Ε.Α. πρέπει να είναι και να δείχνουν αξιοπρεπή.

Της Ζωής Πετρίδη