Προφανώς όχι. Όμως παρόλα αυτά υπάρχουν εκατοντάδες οργανώσεις και εταιρείες που διοργανώνουν τέτοιες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Μάλιστα σίγουρα είναι πολλαπλάσιες από τις οργανώσεις που διοικούνται από ανθρώπους με αναπηρίες.

Είναι γνωστό πως οι συνθήκες και οι όροι ζωής δεν μπορούν να αλλάξουν με συναυλίες, φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και άλλα δρώμενα. Οι ανάγκες που έχει η κοινότητα των ανθρώπων που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας είναι τελείως διαφορετικές και έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, την προσπελασιμότητα, τις μαζικές μεταφορές, την επιβίωση, τη διαχείριση των επιπλοκών, την ανεξάρτητη διαβίωση και παραπάνω από όλα την οικονομική αυτοδυναμία.

Κατά πόσο μπορούν αυτές οι εκδηλώσεις να διευκολύνουν την πορεία της κοινότητας που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας προς την κατεύθυνση της ανεξαρτησίας της; Προφανώς καθόλου, αφού το πρόβλημα δεν βρίσκεται εντός των αναπηρικών κύκλων.

Απλώς αυτή η νέα τάση αντίστοιχεί σε ένα νέο επιχειρηματικό κλάδο που, σε άλλους πολιτισμούς ονομάζεται, μη κερδοσκοπικό μάρκετινγκ. Εδώ βέβαια στην Ελλάδα επειδή είμαστε πολύ προκατειλημμένοι και απολύτως αποπροσανατολισμένοι δεν τολμούμε να διακρίνουμε κάτι το οποίο υπάρχει, ευημερεί και έχει αποσπάσει ένα μεγάλο μέρος από την πίτα των χορηγιών και βεβαίως των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αφού κανένας αναπηροκεντρικός φορέας δεν συμμετέχει στην υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων που υπάρχουν εν αφθονία για τον τρίτο κόσμο και για τις χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αναξιοπάθεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με συναυλίες. Παρόλα αυτά αυτού του είδους οι ενέργειες βρίσκουν την αποδοχή τόσο των μέσων μαζικής ενημέρωσης όσο και των πολιτικών και του απλού λαού, που δεν διστάζει να υποστηρίξει οικονομικά αυτές τις πρωτοβουλίες, μολονότι κατά βάθος γνωρίζει πως είναι αδιέξοδες.

Παρά το μεγάλο πρόβλημα, οι αναπηρικές οργάνωσεις «πάσχουν» από μια αθεράπευτη εσωστρέφεια και ασχολούνται μόνο με το κλειστό περιβάλλον που βρίσκεται εντός και πέριξ αυτών.