Σε ένα πολύ ρεαλιστικό άρθρο του Πάσχου Mανδραβέλη στην «Καθημερινή» (16-01-11) ξετυλίγεται όλο το δαιδαλώδες πλέγμα των αμέτρητων υπηρεσιών, φορέων, επιτροπών επί επιτροπών, σχεδίων δράσης και χιλιάδων αρτικόλεξων που ακολουθούν κάθε δημόσιο ελληνικό έγγραφο!

Συγκρουόμενες αρμοδιότητες οργανισμών, φορέων, ινστιτούτων, με ονομασίες από παραλλαγές αρκτικόλεξων (ΕΚΚΑ, ΕΣΥΠΚ, ΙΝΚΠΟ, ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, ΚΕΑΤ, ΚΑΦΚΑ κ.λπ.) που ακόμα και με την υπόθεση πως ένας δημόσιος έχει τις καλύτερες προθέσεις, δύσκολα θα βγει άκρη.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, ενώ έχουμε πολλούς υπαλλήλους στη δημόσια διοίκηση, πάντα είναι περισσότερα τα κενά, μιας και ο ρυθμός δημιουργίας νέων φορέων είναι μεγαλύτερος από τον αριθμό των προσλήψεων.
Οι εκτεταμένες κρατικές δαπάνες για την κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα πηγαίνουν στους μηχανισμούς που συντηρούν το «κράτος» – και όχι τον «κοινωνικό» του χαρακτήρα. Δηλαδή, η γραφειοκρατία τρώει την πρόνοια.
Ως σχετικό παράδειγμα αναφέρεται στο άρθρο ότι το 2004, η Ελλάδα ξόδευε το 26,3% του ΑΕΠ για κοινωνικές δαπάνες και επιτύγχανε μείωση της φτώχειας κατά δύο μονάδες (από 22% στο 20%), ενώ το ίδιο έτος η Ιρλανδία ξόδευε το 14,3% του ΑΕΠ για κοινωνικές δαπάνες και μείωνε τη φτώχεια κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες (από 31% σε 20%).