Ξέρω απλώς πως η μοναξιά είναι αυτή που σε ωθεί φορές να κάνεις αλλόκοτα πράγματα, να βυθίζεσαι μέσα στο είναι σου και να κλειδώνεσαι μέσα στα πιο σκοτεινά δωματιάκια της καρδιάς σου ώστε να μη μπορεί να σε δει κανείς, ούτε καν εσύ να μπορείς να δεις τον ίδιο σου τον εαυτό!
Ξέρω πως η μοναξιά σε κάνει να παραληρείς τις νύχτες και να βιώνεις ένα εναλλακτικό παρόν, μακριά από τον πραγματικό κόσμο κι οτιδήποτε μπορεί δυνητικά να σε πληγώσει.
Σαν οχυρό με τάφρο, με τους τοξοβόλους παρατεταγμένους κι ετοιμοπόλεμους στις επάλξεις, θωρακίζεις τον εαυτό σου γιατί αδυνατείς να ζήσεις τ’ όνειρο, αυτό τουλάχιστον που καθιστά ολόδικό σου όνειρο, ένα όνειρο απατηλό που απλώς υπάρχει και ζει βαθιά μέσα σου ίσα-ίσα για να σε βασανίζει…και που μοναδικό λόγο ύπαρξης έχει να κατατρώγει σπιθαμή-σπιθαμή τα σωθικά σου υπενθυμίζοντάς σου πως το ταξίδι της ζωής καλά κρατεί, οι χοροί δεν έχουν τελειώσει ακόμη και πως ο ξέφρενος ρυθμός της ζωής απλώς είναι για «ζέσταμα»!
Αντικρύζεις λοιπόν την αδυσώπητη πραγματικότητα, η οποία ουδεμία σχέση έχει με αυτήν την οποία οραματιζόσουν ως παιδί. Ακόμη, θυμάμαι τότε, ονειρευόμασταν ν’ αλλάξουμε τον κόσμο με τους αγώνες μας, ότι το πάθος μας για τη ζωή θα επηρέαζε το σύμπαν, πως θ’ αλλάζαμε ο ένας τον άλλον μ’ ένα χαμόγελο και πως σαν το θελήσεις πραγματικά- οτιδήποτε κι αν είναι αυτό- ολάκερο το σύμπαν θα συνομωτούσε για να το αποκτήσεις! Μύθος ή παραμυθάκια της Χαλιμάς, μ’ αυτά παραμυθιαζόμασταν τόσα χρόνια, μ’ αυτά και πορευόμασταν! Κατηγορούσαμε τους στυγνούς ρεαλιστές πως στερούνται φαντασίας, πως έχουν απωλέσει κάθε ίχνος ρομαντισμού και πως οι πραγματικές τους ευαισθησίες εδράζονται κάτω από τη ζώνη τους είτε αυτό έχει να κάνει με πρωτόγονα ένστικτα είτε απλώς με το περιεχόμενο στις τσέπες τους!
Αντικρύζεις έναν κόσμο όπου τα ίσα δικαιώματα αποτελούν πλέον θεωρητική έννοια- πόσω μάλλον για όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως- κι όπου ο καθένας μας σκίζει τις σάρκες του άλλου «με το γάντι» ή και πιο βάναυσα αν χρειαστεί. Έναν κόσμο στον οποίο οι διαχωριστικές γραμμές είναι ορατές, υπαρκτές και σαφείς κι ουδεμία παρέκκλιση επιτρέπουν από τον γενικό κανόνα. Εξαιρέσεις επιτρέπονται μονάχα εάν συμφέρουν το άτομο και ποτέ το γενικότερο σύνολο-«το κοινό καλό»- κι οι οποίες προσομοιάζουν πλέον με πορνεία σ’ όλα τα επίπεδα, καθώς όλα έχουν την τιμή τους κι όλα πωλούνται σ’ έναν κόσμο υλιστικό κι εμπορεύσιμο!
Ποθείς την αλλαγή το ίδιο μέσα σου όσο και στην κοινωνία αλλά δεν την βλέπεις! Περισσότερο η κοινωνία την οποία δημιουργήσαμε όλοι μας μοιάζει αυτοκτονική παρά μια κοινωνία με μέλλον: συζητήσεις επί συζητήσεων σχετικά με το μέλλον κι αυτό που μας επιφυλάσσει, υποσχέσεις πολιτικών, παιχνίδια της τέταρτης εξουσίας για λόγους τηλεθέασης ή απλώς λόγω επιπολαιότητας, αυτή με την οποία χειρίζονται τα πράγματα και φυσικά κι ΕΜΕΙΣ…με την απάθειά μας και τη μη συμμετοχή μας στα κοινά πλέον προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινώς.
Ποθείς, σ’ έναν κόσμο που δείχνει προχωρημένος κι εξελιγμένος, έναν άνθρωπο στον οποίο θ’ αναγνωρίσεις το άλλο σου μισό, ένα ταίρι για να συμπορευθείς, μια ψυχή που θ’ ακουμπήσει πάνω στη δική σου όταν το έχεις ανάγκη…και που δεν έχει πάντοτε σεξουαλική υπόσταση, μα την ποθείς κι αυτή! Ώσπου, ο πόθος γίνεται πυρκαγιά και κυριεύει το κορμί σου, το κρεββάτι σου καίγεται και τα όνειρά σου θρυμματίζονται μιας κι απλώς υπάρχουν κωλύματα. Εμπόδια αναρίθμητα, άλλα αληθινά άλλα ανυπόστατα-αποκυήματα της νοσηρής σου φαντασίας- σου λένε «ΟΧΙ», πως δηλαδή δεν μπορείς να ζήσεις το δικό σου όνειρο, δεν το επιτρέπει η κατάστασή σου. Θέμα απλώς ψυχρού ρεαλισμού και τίποτε περισσότερο, σου αφαιρέθηκε-είτε εκ γενετής είτε μετέπειτα, για όποιον λόγο-το περιθώριο της επιλογής και του δικαιώματος να υπάρξεις σεξουαλικώς ή απλώς να διεκδικήσεις το ταίρι σου όπως όλοι οι υπόλοιποι!
Ποθείς λοιπόν το θαύμα αρχικά, παλεύεις μέχρις εσχάτων μήπως κι αντιστρέψεις την ήδη υπάρχουσα κατάσταση, αρνείσαι πεισματικά ότι πάσχεις κι έπειτα, αφού διέλθεις κι από τη φάση της ψυχολογικής ερήμωσης και της κατάθλιψης, αρχίζεις να ελπίζεις στο θαύμα! Ένα θαύμα ωστόσο που αργεί να έρθει όσο κι αν το περιμένεις. Ένα θαύμα στο οποίο ποντάρεις ό,τι έχεις και δεν έχεις σαν το άλογο του ιπποδρόμου το πιο δυνατό, το πολλά υποσχόμενο. Και κάπου ανάμεσα στη μέθη της κούρσας και στα γκανιάν, σαν τζογαδόρος εθισμένος απλώς προσδοκάς μια έξοδο από τον απατηλό κόσμο των στοιχημάτων…καθώς κάθε απόπειρα συνοδεύεται από παταγώδη αποτυχία. Κι ύστερα, μόνος και πάλι, με τη μοναξιά να σου χαρακώνει την καρδιά και με κατακερματισμένη ψυχολογία βυθίζεσαι και πάλι καθώς δε βλέπεις φως πια. Υπάρχει πάντοτε μια ισχνή φλόγα που τρεμοσβήνει στο βάθος ενός τούνελ μα κάθε που την πλησιάζεις χάνει κι αυτή τη δύναμή της κι έτσι παραμένεις στο σκοτάδι.
Ποθείς μια μέρα να έρθει κάποιος, να σπάσει το γυαλί που σε περιβάλλει και να δώσει χρώμα στη ζωή σου. Κι αυτό το πρόσωπο αργεί!
Ποθείς να κάνεις το βήμα ώστε να γίνεις τουλάχιστον ορατός, μα κι αυτό φαντάζει ακατόρθωτο! Στον κυκεώνα των δυσκολιών και των αναστολών σου σκέφτεσαι, μονάχα, τι θα πει ο κόσμος! Κι όταν αισθανθείς πως μπορείς να σταθείς στα πόδια σου έστω και για λίγο, αποτολμάς το βήμα, μικροσκοπικό-ωσάν μωρού- για να γίνεις αποδέκτης της απαξιωτικής ματιάς του κόσμου. Κι έτσι, βεβαίως, να καταρρεύσει κι ο μύθος περί ισότητος και ίσων δικαιωμάτων ακόμη και στον έρωτα!
Σαν το μίτο της Αριάδνης, το μοναδικό μέσο που ξετυλίγεται για να σε βγάλει από το λαβύρινθο…η παιδεία! Ο άλλος μύθος, αυτός που έχει μεγαλώσει γενεές επί γενεών και στην ουσία μονάχα αυτός που σε οδηγεί πάντοτε από το σκοτάδι στο άπλετο φως. Ο λαβύρινθος πάντοτε υπάρχει εκεί κι ο Μινώταυρος, μισός άνθρωπος μισός ταύρος, φυσική απόρροια μιας ανίερης πράξης, μιας «αμαρτίας»- να περιπλανιέται μέσα στο κατασκεύασμα του Δαιδάλου αναζητώντας το επόμενο θύμα, τιμωρημένος όπως είναι για μία πράξη για την οποία στην ουσία δεν ήταν ο ίδιος ποτέ υπεύθυνος! Κατηγορείται όμως με σθένος από την κοινωνία κι είναι κατάπτυστος, τέλειο εξιλαστήριο θύμα σε μια ακόμη προσπάθεια συγκάλυψης των αμαρτιών μας. Γιατί πάντοτε πρέπει κάποιος να θυσιάζεται στο βωμό της δικής μας αναισθησίας και των δικών μας αμαρτιών! Αρκεί μονάχα να τον κατασπαράξει το «θεριό» για να εξιλεωθούν οι υπόλοιποι, να μηδενιστούν τα κοντέρ και να ξαναρχίσουν τη ζωή τους όλοι, χωρίς λάθη δήθεν! Μονάχα που η στιγμή εκείνη έρχεται και νικιέται το «κτήνος», ο νικητής βγαίνει στο φως και διεκδικεί αυτό που του αντιστοιχεί, αυτό που η κοινωνία του είχε εξ’ αρχής υποσχεθεί. Για να μην του αποδοθεί ωστόσο ποτέ! Για ν’ αποδειχθεί ο συνάνθρωπος γι’ άλλη μια φορά σταυρωτής κι αυτός που πλέον είναι ήρωας- αυτός που κατέθεσε στην ιστορία έναν ακόμη άθλο- έναν άλλο Χριστό. Μία ακόμη Σταύρωση, χωρίς αυτήν τη φορά να σχισθεί ο ναός του Σολομόντως στα δύο, δίχως να γίνει σκοτεινιά και χωρίς να «ξυπνήσουν» τα σώματα των κεκοιμημένων αγίων! Τα καιρικά φαινόμενα να μαίνονται κι εμείς, αποσβολωμένοι, να τα χαζεύουμε μ’ απορία και να τ’ αναλύουμε μονάχα τόσο όσο χρειαστεί για να έχουμε την ψευδαίσθηση πως ευαισθητοποιηθήκαμε και πως κατανοήσαμε τη γενεσιουργό αιτία τους! Ουδεμία μνεία για την ανίερη πράξη που βαραίνει όλους μας, ουδεμία αναφορά στο Θύμα που δεν έφταιξε σε τίποτε αλλά πληρώνει τις αμαρτίες μας, ουδεμία νύξη γύρω από το όνομα αυτού που θα περάσει στην Ιστορία με μεγάλα γράμματα. Μονάχα μερικά πικάντικα αστεία, ώστε ν’ αποσυμφορηθεί το συναίσθημα και να ξεπεραστεί, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα, το στυγερό έγκλημα κι ίσως μία υποκριτική έκφραση όψιμου ενδιαφέροντος εκφρασμένη με τον πιο χυδαίο τρόπο: «τον ΚΑΚΟΜΟΙΡΗ»!
Μέσα από τα κατάβαθα της μοναξιάς λοιπόν ξεπηδά η απόγνωση, η απογοήτευση, η πίκρα που δηλητηριάζει την ψυχή κι η κατάθλιψη που καταπνίγει συστηματικά κάθε διάθεση δημιουργίας κι ουσιαστικής αλλαγής.
Τα παραδείγματα αναρίθμητα κι όλα τριγύρω μας:
Διαβάσεις γι’ άτομα με ειδικές ανάγκες που χρησιμοποιούνται με πολύ μεγάλη επιτυχία από όλους τους μηχανόβιους πλέον οι οποίοι με το πρόσχημα ότι δεν έχουν που να παρκάρουν ανεβάζουν τη μηχανή στο πεζοδρόμιο και φυσικά επειδή δε μπορούν να βγουν κινούνται επάνω στα πεζοδρόμια και μπαίνουν στο ρεύμα του δρόμου κατεβαίνοντας από τη ράμπα, την προορισμένη (αποκλειστικά και μόνον!) για τα ΑΜΕΑ…όπως κι από μηχανόβιους-delivery (κι όχι μόνον) σε σημεία όπου απαγορεύεται η αναστροφή, εκμεταλλευόμενοι τις ράμπες για ΑΜΕΑ για να φθάσουν στον προορισμό τους γρηγορότερα…
Ειδικές ράμπες για τα ΑΜΕΑ όπου μπροστά τους σταθμεύουν όλα τα αυτοκίνητα καθόσον δεν επαρκούν οι χώροι στάθμευσης και φυσικά καθώς η δικαιολογία στον Έλληνα είναι πάντοτε σε πρώτη γραμμή…
Ειδικοί οδηγοί για τα άτομα με προβλήματα οράσεως ή/και τυφλά, που σε σημεία όπου γίνονται έργα ουδείς εκ των εργατών/εργολάβων/πολιτικών μηχανικών φιλοτιμείται να αντικαταστήσει προσωρινά με αντίστοιχες παρακάμψεις ακόμη και για τους υπόλοιπους πεζούς ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια όλων μιας κι η παράκαμψη μοιραίως θα πρέπει να γίνει από το δρόμο…όπως επίσης κι αντίστοιχοι οδηγοί τους οποίους, αν τους ακολουθήσεις προσκρούεις με βεβαιότητα- και χωρίς να είσαι αναγκαία τυφλός- επάνω σε κολώνες της ΔΕΗ, μηχανές ποικίλλου κυβισμού κ.ο.κ και που φυσικά εξασφαλίζουν μία άκρως «ενδιαφέρουσα» διαδρομή μετ’ εμποδίων, με τα σχετικά σλάλομ…
Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί τα γράφω όλα αυτά… είναι απλό:
Γιατί όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, είμαστε στην ουσία ίδιοι, είμαστε οι ίδιοι εμείς που τα κάνουμε, οι ίδιοι αδιόρθωτοι, αμετανόητοι και, στην τελική, οι παντελώς ανόητοι! Ουδεμία εξαίρεση!
ΜΑΡΙΟΣ ΕΛΛΗΝ
Υ.Γ.: Όλα τα ανωτέρω εγράφησαν ως ελάχιστος φόρος τιμής προς κάποιον συνάνθρωπό μας μ’ εμφανές κινητικό πρόβλημα, ο οποίος περίμενε στη στάση του λεωφορείου και που μ’ όλην την καλοσύνη της καρδιάς του άφησε κάποιον αλλοδαπό να προηγηθεί παρότι κι εκείνος -κι είναι προς τιμήν του αυτό- κοντοστάθηκε για να προηγηθεί ο εν λόγω φίλος μας.
Τιμή και στους δύο ΙΠΠΟΤΕΣ!
του Μάριου Μπουλιώτη
27-3-2008