Ο Δρ Huang Hongyun καλλιεργεί τα κύτταρα των εμβρύων που έχουν αποβληθεί, και τα εγχέει στον εγκέφαλο και στη σπονδυλική στήλη των ασθενών του. Η μέθοδός του είναι αμφισβητούμενη, αλλά τα αποτελέσματά του έχουν οδηγήσει εκατοντάδες ανθρώπων από τη δύση, στη χειρουργική επέμβασή του στο Πεκίνο.

Στον δημοσιογράφο Jonathan Watts δόθηκε η αποκλειστική πρόσβαση στο γιατρό και τους ασθενείς του:
Πηγαίνουν σ’ εκείνον προς αναζήτηση θαυμάτων. Οι χωλοί, οι άρρωστοι και οι ετοιμοθάνατοι, νέοι και γέροι, χριστιανοί από τις ΗΠΑ, μουσουλμάνοι από τη Μέση Ανατολή, βουδιστές από την Ιαπωνία, αθεϊστές από την Ευρώπη. Μερικοί βρίσκονται για χρόνια σε αναπηρικά αμαξίδια και πιστεύουν ότι εκείνος μπορεί να τους βοηθήσει να περπατήσουν• άλλοι διατηρούνται στη ζωή με αναπνευστήρα, και όμως πιστεύουν ότι εκείνος θα τους κάνει να αναπνεύσουν.

Εκείνοι που δεν μιλούν, άκουσαν πώς μπορεί να τους δώσει λόγο. Οι άρρωστοι που βρίσκονται στο τελικό στάδιο δεν αναζητούν τίποτα λιγότερο παρά περισσότερη ζωή. Σε πολλές περιπτώσεις οι γιατροί και οι φίλοι τούς συμβουλεύουν να μείνουν σπίτι, να μην σπαταλούν άσκοπα τα λεφτά τους, και τους προειδοποιούν για τους πιθανούς κινδύνους.

Διότι έρχονται προς αναζήτηση μιας από τις πιο πρωτοποριακές – και αμφισβητούμενες – ιατρικές θεραπείες στον πλανήτη: Την έγχυση κυττάρων από έμβρυα που έχουν αποβληθεί, μέσα στον εγκέφαλο και τη σπονδυλική στήλη τού ασθενή. Και το αντικείμενο τής πίστης τους είναι ένας Κινέζος χειρουργός, που ξόδεψε πολλά από τα πανεπιστημιακά του χρόνια δουλεύοντας ως αγρότης, και τώρα πραγματοποιεί δοκιμαστικά πειράματα σε ανθρώπους, παρά το γεγονός πως η έρευνά του απορρίπτεται από την καθιερωμένη δυτική Ιατρική.

Ο Dr Huang Hongyun δεν υπόσχεται τίποτα. Δεν αξιώνει καμία μαγική θεραπεία. Παραδέχεται πως δεν μπορεί να εξηγήσει πλήρως τα αποτελέσματά του. Το μόνο που γνωρίζει, και το μόνο που λέει στους ασθενείς του, είναι πως συχνά η μέθοδός του δουλεύει, και τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους. «Τα αποτελέσματά μας αλλάζουν παραδοσιακές θεωρίες χιλιάδων χρόνων», λέει ο ίδιος.
Υποστηρίζει ότι έχει ανατρέψει τις συμβατικές πεποιθήσεις πως οι χρόνιες κακώσεις τής σπονδυλικής στήλης – κακώσεις που προκαλούν παραπληγία ή τετραπληγία – δεν μπορούν ποτέ να θεραπευτούν ή πως είναι σχεδόν αδύνατον να σταθεροποιηθεί η κατάσταση των ασθενών που πάσχουν από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS), γνωστή επίσης και ως ασθένεια τού Lou Gehrig.

«Tα αποτελέσματά μας δείχνουν πως αυτές οι απόψεις είναι λανθασμένες. Δεν πρόκειται για θαύμα, αλλά είναι μια μεγάλη αλλαγή.» Και σε αυτή την αυτοματοποιημένη εποχή – που πολλοί άνθρωποι εμπιστεύονται το ίντερνετ περισσότερο από τους γιατρούς τους – αυτό φαίνεται να είναι αρκετό, μιας και η φήμη που κυκλοφορεί στο internet είναι πως τα αποτελέσματα τού Huang είναι θαυματουργά. Τα chat sites που αφορούν σε παραπληγικούς και σε όσους πάσχουν από ALS, είναι γεμάτα από μαρτυρίες παλιότερων ασθενών οι οποίοι υποστηρίζουν πώς περπατούν, μιλούν, και μπορούν να ξύνουν τη μύτη τους για πρώτη φορά μετά
από χρόνια.

Καμία από αυτές τις μαρτυρίες δεν έχει αποδειχθεί στα δυτικά επιστημονικά standards, αλλά η προθυμία τού Huang να συλλογιστεί το ασύλληπτο προκειμένου να θεραπεύσει το αθεράπευτο, εμπνέει ελπίδα• τόση πολλή ελπίδα που πολλοί ασθενείς παραμερίζουν τους όποιους ηθικούς δισταγμούς, πληρώνοντας δεκάδες χιλιάδων δολαρίων και πετώντας μέχρι το Πεκίνο για να πάρουν τη θέση των ινδικών χοιριδίων.

Μεταξύ αυτών είναι και ο Van Golden, ένας χριστιανός από το Τέξας, που είναι εναντίον των αμβλώσεων, και ο οποίος πούλησε το σπίτι του για να μπορέσει να ταξιδέψει ως την κομμουνιστική, αθεϊστική Κίνα, έτσι ώστε ο Huang να πραγματοποιήσει την έγχυση 1 εκατ. κυττάρων, προερχόμενα από τη ρινική περιοχή ενός εμβρύου, μέσα στη σπονδυλική του στήλη. Σύμφωνα με τους γιατρούς τού Golden, η σπονδυλική του στήλη είχε τραυματιστεί ανεπανόρθωτα σε ένα τροχαίο ατύχημα τα περασμένα Χριστούγεννα. Η βλάβη στο νευρικό του σύστημα ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα να βρίσκεται από τότε σε αναπηρικό αμαξίδιο και να βασανίζεται από σπασμούς.

Αλλά ο Golden αρνήθηκε να τα εγκαταλείψει, ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να συμβιβάσει τις αξίες του. «Αυτό είναι το μόνο μέρος που μας έδωσε ελπίδα», λέει. «Όλοι οι υπόλοιποι προσφέρθηκαν να βοηθήσουν μόνο για να παραμείνω ικανοποιημένος σ’ αυτή την καρέκλα. Αλλά η καρέκλα δεν είναι το πεπρωμένο μου. Δεν είναι αυτό που έχει οριστεί.»

Εκ πρώτης όψεως, το σανατόριο Xishan, φαίνεται να είναι ασυνήθιστος προορισμός για ένα μοντέρνο ιατρικό προσκύνημα. Ανάμεσα στα άλση από μπαμπού, τους φυλλώδεις περιπάτους και έναν κήπο από πέτρα, η διάθεση που δημιουργείται, είναι εκείνη τής ερειπωμένης γαλήνης. Παρά το ότι αυτό το κτίσμα είναι πιο καθαρό και πιο ήσυχο από τα περισσότερα Κινέζικα νοσοκομεία, η παρουσία τού παράξενου ποδηλάτου εξακολουθεί να γίνεται αισθητή καθώς τσουλάει ανάμεσα στους διαδρόμους.

Τον τελευταίο μήνα, κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει εδώ: Αυτή κλινική έχει γίνει η βάση τής θεραπείας των ξένων ασθενών από τον Huang. Το πρώτο σημάδι είναι το γιγάντιο κόκκινο έμβλημα που βρίσκεται κρεμασμένο κατά μήκος τής εισόδου, με τον αγγλικό χαιρετισμό: «Welcome to the new home.» («Καλώς ήρθατε στο καινούργιο σπίτι.») Tο επόμενο σημάδι βρίσκεται πάνω, στον τρίτο όροφο, όπου ένας φρουρός ελέγχει την είσοδο στον φρεσκοβαμμένο θάλαμο που είναι γεμάτος από νοσοκόμες με ροζ στολές και ασθενείς, συμπεριλαμβανομένου και του Van Golden.

Δεν μπορεί να είναι εύκολο για έναν άντρα με τα δικά του πιστεύω να βρίσκεται στην Κίνα, όπου η κυβερνητική πολιτική τού «ενός παιδιού», είναι εν μέρει υπεύθυνη για τα εκατομμύρια των αμβλώσεων κάθε χρόνο. Αλλά αντί να αποφύγει το σύστημα, ο Golden πιστεύει πως η μοναδική του ελπίδα είναι να το ενστερνιστεί. Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να βρει εμβρυϊκά κύτταρα. «Μακάρι να υπήρχε κάποιος άλλος τρόπος για να το κάνουν. Γίνονται 4000 αμβλώσεις την ημέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η διακοπή τής κύησης είναι ο φόνος στην πιο τρομερή του μορφή. Αυτό που κάνουν εδώ είναι πολύ πιο ανθρωπιστικό».

«4000 την ημέρα. Είναι κρίμα. Κάτι καλό πρέπει να βγει μέσα από κάτι κακό. Εκείνοι που δεν το πιστεύουν αυτό, δεν βρίσκονται σε αναπηρικό αμαξίδιο.»
Την επομένη τής συνάντησής μας, ο Golden μπαίνει στο χειρουργείο, όπου η Laura Fairrie, μια παραγωγός ταινιών τής Guardianfilms, έχει την σπάνια ευκαιρία να κινηματογραφήσει την αμφιλεγόμενη επέμβαση.

Η σκηνή είναι γνωστή: ο Huang και τέσσερις άλλοι γιατροί φορώντας γάντια και μάσκες, ο ασθενής αναισθητοποιημένος με γενική αναισθησία και εφοδιασμένος με έναν αναπνευστήρα, και ο ηλεκτροκαρδιογράφος. Μια σουρεαλιστική νότα έρχεται από το μουσικό υπόβαθρο: Η μελωδία από το κινητό τηλέφωνο τού Huang, το οποίο χτυπά συνεχώς καθ’ όλη τη διάρκεια τής πεντάωρης εγχείρησης. Ο περισσότερος χρόνος καταναλώνεται στη διαδικασία έκθεσης τής περιοχής τής σπονδυλικής στήλης -όπου θα γίνει η έγχυση των κυττάρων-, η οποία περιλαμβάνει το κόψιμο των μυών, και στη συνέχεια την επεξεργασία τού περιβάλλοντος γύρω από το οστό, ώστε να αποκτηθεί πρόσβαση στα επίπεδα τού νωτιαίου μυελού ακριβώς πάνω και κάτω από την κάκωση. Ο Huang δεν αποσυμπιέζει το εγκεφαλονωτιαίο υγρό ούτε αποσυνδέει τους σπονδύλους, πράγμα το οποίο, όπως κάποιες γνώμες λένε, ίσως είναι και ο λόγος τής προσωρινής βελτίωσης των ασθενών μετά την επέμβαση.

Μόλις εντοπιστεί η επιθυμητή περιοχή που βρίσκεται δίπλα στο κατεστραμμένο τμήμα, ο Huang, κοιτώντας με το μικροσκόπιο μέσα από την τομή -μεγέθους κλειδαρότρυπας-, εγχέει τα κύτταρα χρησιμοποιώντας μια εξαιρετικά λεπτή βελόνα, ώστε να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο τής καταστροφής των νευρικών ινών. Τα κύτταρα, που συγκομίζονται από τους οσφρητικούς βολβούς μέσα από τις μύτες των εμβρύων, φαίνεται πως έχουν ασυνήθιστες ιδιότητες, οι οποίες μπορεί να περιλαμβάνουν τη δυνατότητα υποκίνησης αλλαγών στο νευρικό σύστημα. Υπό ιδανικές συνθήκες, λέει ο Huang, τα έμβρυα πρέπει να είναι 16 εβδομάδων, ώστε να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Ο ίδιος λέει πως όλες οι μητέρες δίνουν τη συγκατάθεσή τους για να χρησιμοποιηθούν τα έμβρυα κατά αυτόν τον τρόπο, χωρίς να λαμβάνουν χρηματική αμοιβή. Η Guardian ζήτησε να γνωστοποιηθεί η πηγή προέλευσης των εμβρύων, αλλά μας είπαν πως αυτή η πληροφορία ήταν ιδιαίτερα «ευαίσθητη».

Μόλις συγκομιστούν, αυτά τα διατηρημένα οσφρητικά κύτταρα (OECs), καλλιεργούνται για 10-14 μέρες με τη χρήση ενός υγρού μέσου, που ο γιατρός λέει πως έχει εξελίξει ο ίδιος. Δεν είναι πρόθυμος να αναφερθεί στο περιεχόμενο αυτού τού υγρού, αλλά λέει πως παίζει σημαντικό ρόλο.

Στο στάδιο τής καλλιέργειας, ο αριθμός των κυττάρων αυξάνει στο 10σιο ή 20σιο, πράγμα που σημαίνει πως ένα μόνο έμβρυο είναι αρκετό για να παράγει το ένα μέτρο (1m) κυττάρων που χρησιμοποιήθηκαν στην επέμβαση τού Golden – μισό εκατομμύριο πάνω και κάτω από την τραυματισμένη περιοχή.

Στην περίπτωση των ασθενών με ALS, η μέθοδος είναι πιο άμεση – και φαίνεται να έχει ακόμα πιο αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Ο Huang απλώς ανοίγει το κρανίο και εγχέει τα κύτταρα – περισσότερα από 2 εκατ. σ’ αυτή την περίπτωση – μέσα στην ατροφική περιοχή τού μετωπιαίου λοβού. Δεν μας επιτράπηκε να παρευρεθούμε στην επέμβαση, αλλά ένας ασθενής ήταν σε θέση να την περιγράψει , επειδή -προς μεγάλη του έκπληξη- η επέμβαση πραγματοποιήθηκε με τοπική αναισθησία.

«Δεν ήξερα πως θα είμαι ξύπνιος και θα καταλαβαίνω τα πάντα,» λέει ο Μichael Thomas, ο οποίος έχει έρθει εδώ από τη Φλόριντα. «Δεν μου είπαν τί να περιμένω. Απλώς έχωσαν μια βελόνα μέσα στο κεφάλι μου, που πόνεσε φριχτά. Ήμουν απολύτως ξύπνιος, οπότε μπορούσα να βλέπω και να νιώθω το τρυπάνι να διαπερνά το κρανίο μου. Έμοιαζε με ένα από αυτά τα τρυπάνια τής Black&Decker που χρησιμοποιούμε στο σπίτι. Το τρυπάνι κόλλησε σε κάποιο σημείο, οπότε αναγκάστηκαν να αντιστρέψουν την πορεία του. Δεν πόνεσε πολύ, μέχρι το τελευταίο σημείο, οπότε και πέρασε μέσα.» Στη συνέχεια, ο χειρουργός προώθησε τα κύτταρα μέσα στον εγκέφαλό του. « Μπορούσα να ακούσω το θόρυβο που έκαναν καθώς εισέρχονταν στον εγκέφαλό μου. “Αυτός ο ήχος είναι τα κύτταρα που μπαίνουν μέσα;”, ρώτησα τον Dr Huang.»

Παρά το ότι ο Huang είναι ένας από τους πρώτους στον κόσμο που χρησιμοποιεί εμβρυϊκά OECs σε ανθρώπους, η έρευνα που αφορά στα εμφυτεύματα κυττάρων διαρκεί περισσότερο από δύο δεκαετίες. Στα Δυτικά εργαστήρια πειραματόζωων, οι ερευνητές τεστάρουν τα πιθανά οφέλη από τα βλαστοκύτταρα πάνω στις νευρολογικές διαταραχές, αλλά ο Huang απορρίπτει αυτές τις μελέτες. Λέει πως οι Κινέζοι γιατροί έχουν ήδη επιχειρήσει μεταμοσχεύσεις βλαστοκυττάρων σε ανθρώπους, με αμελητέα αποτελέσματα. «Στις κλινικές δοκιμές στην Κίνα, τα βλαστοκύτταρα δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας. Πιστεύω ότι σε διάστημα δύο ή τριών χρόνων, οι γιατροί των Ηνωμένων Πολιτειών θα το συνειδητοποιήσουν.»

Το καύχημα πως η Κίνα προπορεύεται παγκοσμίως σε αυτόν τον τομέα τής ιατρικής επιστήμης θα ήταν απίστευτο λίγα χρόνια πριν, αλλά τα χαμηλά ηθικά εμπόδια έχουν επιτρέψει στους γιατρούς εδώ να πραγματοποιήσουν πειράματα που δεν επιτρέπονται αλλού. «Οι Κινέζοι γιατροί έχουν πειραματιστεί με την ανάμιξη πολλών ειδών κυττάρων,» λέει ο Huang. «Μερικά πράγματα που είναι νόμιμα στην Κίνα δεν είναι νόμιμα στις Ηνωμένες πολιτείες.»

Τα κύτταρα OECs δεν αντικαθιστούν τα κατεστραμμένα κύτταρα, λέει ο Huang, αλλά δρουν ως καταλύτης, που είναι ευεργετικός
στις κακώσεις νωτιαίου μυελού, στο ALS, στην πολλαπλή σκλήρυνση, στην ασθένεια τού Parkinson, και στις καταστάσεις που προκαλούν τα εγκεφαλικά επεισόδια. «Τα OECs κύτταρα είναι πολύ σημαντικά. Εμφανίζουν πολλά είδη παραγόντων ανάπτυξης. Μπορούν να αλλάξουν το τοπικό περιβάλλον, το οποίο βοηθά τις νευρικές ίνες και τους νευρώνες να επανέλθουν,» πιστεύει ο ίδιος.
Αυτός είναι ο λόγος, όπως εκείνος υποθέτει, που τόσοι πολλοί ασθενείς εμφανίζουν μια ξαφνική βελτίωση μετά την επέμβαση, πολύ πριν την ανάπτυξη των κυττάρων τα οποία αναμένεται να αναγεννήσουν το κατεστραμμένο νευρικό σύστημα. Αλλά όταν τον ρώτησα πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός, απάντησε: « Ειλικρινά, δεν ξέρω. Ο μηχανισμός δεν είναι ξεκάθαρος. Αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα. Οποιοσδήποτε επιστήμονας έρθει και δει τους ασθενείς θα διαπιστώσει τα ίδια αποτελέσματα που βλέπω και εγώ.»

Οι ασθενείς φαίνεται να μην έχουν καμία αμφιβολία. Μείναμε μία εβδομάδα στο θάλαμο των ξένων στο Xishan, και μετά επισκεφθήκαμε ένα άλλο ίδρυμα στο κέντρο τού Πεκίνου, όπου Κινέζοι υπήκοοι υποβάλλονται σε παρόμοιες επεμβάσεις. Και οι 12 ασθενείς στους οποίους μιλήσαμε ανάφεραν βελτιώσεις μετά το χειρουργείο – μερικοί μικρές, άλλοι εξαιρετικές. «Από τότε που έφτασα εδώ, έχω δει τόσα πολλά θαύματα,» λέει η Laura Jackson, μια δεκαπεντάχρονη Αμερικανίδα που παρ’ ολίγο να σκοτωθεί μετά από πτώση της σε εκδήλωση στην οποία εμφανιζόταν ως cheerleader. Η βλάβη στο πάνω μέρος τής σπονδυλικής της στήλης ήταν τόσο μεγάλη, που οι γιατροί είπαν στον πατέρα της πως δεν θα είναι σε θέση ποτέ ξανά να αναπνεύσει μόνη της και τον ρώτησαν αν επιθυμούσε να την αποσυνδέσουν από το μηχάνημα που την κρατούσε με τεχνητό τρόπο στη ζωή. Αλλά εκείνος και η κόρη του δεν το έβαλαν κάτω.

Τώρα, η Laura χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο και αναπνέει με τη βοήθεια αναπνευστικής συσκευής, αλλά η ίδια λέει πως έχει παρουσιάσει πρόοδο υπό την επίβλεψη τού Huang. Για πρώτη φορά μετά το ατύχημά της, όπως λέει η ίδια, είναι σε θέση να αισθάνεται έναν μυ στο χέρι της, και αυτό της δίνει ελπίδα πως μια μέρα ίσως καταφέρει να χτενίζει τα μαλλιά της μόνη της. Επίσης, κατάφερε να μείνει εκτός αναπνευστικής συσκευής για 15 λεπτά – κατά τη διάρκεια των οποίων κάλεσε τους ειδικούς που αμφισβητούσαν τον Huang. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι το αρνούνται,» λέει η ίδια.

Ακόμα πιο σπουδαίες αλλαγές παρατηρήθηκαν μεταξύ των ασθενών με ALS, πολλοί από τους οποίους βελτίωσαν εμφανώς τη στάση και την ομιλία τους μέσα σε λίγες μόλις ώρες από την επέμβαση. Η νόσος ALS είναι μια προοδευτική και εν τέλει μοιραία νευρομυϊκή ασθένεια, που προκαλεί τον εκφυλισμό των νευρικών κυττάρων και την αποδυνάμωση των μυών. Λόγω του ότι οι αισθήσεις διατηρούνται ανέπαφες και η νόηση παραμένει συνήθως ανεπηρέαστη, η νόσος αυτή περιγράφεται σαν «ζωή σε γυάλινο φέρετρο». Ο θάλαμος Xishan περιλαμβάνει ανθρώπους που από καλογυμνασμένοι με ογκώδεις, υπερτροφικούς μυς, μεταλλάχθηκαν σε λιπόσαρκα, ασθενικά άτομα, ικανά να σηκώνουν μόλις το κεφάλι τους.

Όταν μιλήσαμε για πρώτη φορά με τον Roger Beirnaert, εναν οικοδόμο από το Βέλγιο, έμοιαζε σαν να καταρρακώθηκε η περηφάνια του από τη νόσο ALS το ίδιο σκληρά, όσο και το σώμα του. Είναι λίγες μόλις ώρες πριν την επέμβαση και το κεφάλι του γέρνει χαλαρά προς τα εμπρός, πάνω σε έναν προφανώς άχρηστο λαιμό, καθώς σάλια τρέχουν από το στόμα του. Την επόμενη μέρα μοιάζει με άνθρωπο που έχει μεταμορφωθεί: σηκώνει το κεφάλι του, σχεδόν με τον αέρα υπεροψίας, και προχωρά με σίγουρα βήματα. Ο γιος του, ο Tony, λέει πως ο πατέρας του μπορεί επίσης να κοιμηθεί χωρίς να ξυπνά κάθε ώρα και να πρέπει να γυρίζει πλευρό επειδή ανησυχεί μήπως πνίγει. «Γελάει και χαμογελά ξανά,» λέει ο Tony. «Υπάρχει μια βελτίωση. Είναι δύσκολο να πούμε τί περισσότερο περιμένουμε. Αυτή είναι απλώς μια αρχή. Ας ελπίσουμε για περισσότερα.»

Ένας άλλος Βέλγος, ο Patrick Six, ένας πρώην αστυνομικός με ALS, γκρίνιαζε μία μέρα μετά την επέμβασή του πως δεν βίωνε τις γρήγορες αλλαγές που περίμενε. Δύο μέρες αργότερα, ο ίδιος, η γυναίκα του και η αδερφή του Caroline, άρχισαν και εκείνοι να επαινούν τον Huang. Είναι εμφανές σε όλους πως μπορεί τώρα και μιλάει πιο καθαρά, αν και εξακολουθεί να συλλαβίζει πολλές λέξεις τις οποίες η γλώσσα του δεν είναι αρκετά ισχυρή για να τις σχηματίσει. Για πρώτη φορά μέσα σε έξι μήνες, όπως λέει ο ίδιος ο Six λάμποντας από χαρά, μπορεί να ανοίξει την παλάμη του. «Ξέρουμε ότι η σταθεροποίηση τής κατάστασης είναι ένα μεγάλο βήμα,» λέει η Caroline. « Οτιδήποτε θετικό προστίθεται σε αυτό, είναι και μια νίκη.»

Ρώτησα τον Six αν είναι σε θέση να φανταστεί τις βελτιώσεις. «Είναι αδύνατο,» λέει. «Ο Δρ Huang αποδεικνύει πως εδώ κάτι συμβαίνει. Ο Βέλγος γιατρός μου πρέπει να έρθει εδώ για ένα μήνα. Θα το συνιστούσα και σε άλλους ανθρώπους με όμοια ασθένεια με τη δική μου. Φαίνεται πως υπάρχει εναλλακτική λύση.»

Δύο μέρες μετά την επέμβασή του, ο Golden παρατήρησε επίσης μια αλλαγή. «Αισθάνομαι περισσότερους μυς να μου δίνουν ερεθίσματα ξανά. Έχει επανέλθει η αίσθηση στο δάχτυλό μου. Τα πόδια μου δεν είναι το ίδιο ευαίσθητα με πριν, οι σπασμοί μου έχουν μειωθεί και υπάρχει λίγο περισσότερη κίνηση στα πόδια μου… Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που εξελίσσονται σε μεγάλα. Αυτή είναι η ελπίδα.»

Είναι δύσκολο να μην παρασυρθεί κανείς από την περιχαρή διάθεση που επικρατεί σε αυτό τον θάλαμο των πολύ ανήσυχων, πολύ απεγνωσμένων ανθρώπων. Περιμένουν τόσα πολλά από το Huang, που τείνουν να υποτιμήσουν πολλούς από τους κινδύνους και τις σχετικές δυσκολίες. Πήρε λίγο χρόνο μέχρι να αναγνωρίσει ο Golden πως η αποκατάσταση τής αίσθησης στα δάχτυλά του, του έχει στην πραγματικότητα προκαλέσει πόνο – «σαν να με καρφώνουν βελόνες», λέει ο ίδιος.

Για άλλους το τίμημα είναι μεγαλύτερο. Δύο αλλοδαποί ασθενείς πέθαναν στη μονάδα τού Huang τον περασμένο μήνα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ασθενείς ήταν τόσο άρρωστοι που είναι πολύ πιθανό να είχαν πεθάνει ούτως ή άλλως, αλλά η πολύωρη αεροπορική πτήση και η ελλιπής μετεγχειρητική φροντίδα στο Xishan οπωσδήποτε δεν θα βοήθησε στην ανάρρωσή τους.

Οι δυτικοί γιατροί είναι διχασμένοι σχετικά με το έργο τού Huang. Οι επικριτές του λένε πως εκμεταλλεύεται απελπισμένους ανθρώπους για να βελτιώσει μια τεχνική που δεν έχει ακόμα υποβληθεί σε αυστηρές δοκιμές και υπολείπεται μακροπρόθεσμης παρακολούθησης. «Η γενική επιστημονική άποψη είναι πως δεν πρόκειται για ένα κατάλληλα ελεγχόμενο έργο. Δεν γνωρίζω κάποιον που να μην ενδιαφέρεται γι’ αυτό που κάνει ο Huang – και δεν γνωρίζω κανέναν που να το εγκρίνει,» λέει ο καθηγητής Geoffrey Raisman τού National Institute of Medical Research, ο οποίος πρωτοπορεί στην έρευνα των OECs στη Μεγάλη Βρετανία.
Αλλά ο Huang έχει επίσης εξέχοντες υποστηρικτές, συμπεριλαμβανομένου τού Paul Cooper, ο οποίος διευθύνει το πρόγραμμα νευροχειρουργικής τής σπονδυλικής στήλης στο ιατρικό κέντρο τού Πανεπιστημίου τής Νέας Υόρκης. «Ο Huang δεν είναι τσαρλατάνος,» λέει ο Cooper. «Αυτό που κάνει είναι πολύ εντυπωσιακό. Δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά έχω δει τα αποτελέσματα. Δεν ανασταίνει ανθρώπους από τον θάνατο, αλλά άνθρωποι που δεν είχαν κίνηση στα πόδια τους, μπόρεσαν να τα κουνήσουν• άνθρωποι που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι, στάθηκαν• άνθρωποι που δεν μπορούσαν να κρατήσουν ένα ποτήρι, το κράτησαν.»

Ο προηγούμενος δάσκαλος τού Huang, ο καθηγητής Wise Young, ο διευθυντής των εργαστηρίων νευροχειρουργικής έρευνας στα ιατρικά κέντρα των New York University και Bellevue, είναι εξίσου ενθαρρυντικός – και μπερδεμένος. «Το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως συμβαίνει. Το πρόβλημα είναι, πως τα αποτελέσματα εμφανίστηκαν πάρα πολύ γρήγορα για τα δεδομένα της αναγέννησης των κυττάρων, γι’ αυτό και ο μηχανισμός τής πρόωρης αποκατάστασης δεν είναι γνωστός. Επομένως τώρα, δουλεύουμε σκληρά για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την εξέλιξη της διαδικασίας στα ζώα.»

Η περιπλοκότητα τής αντιπαράθεσης οφείλεται στην έλλειψη στατιστικών στοιχείων από μέρους τού Huang και στην άρνησή του να πραγματοποιήσει τις double-blind* δοκιμές -που θεωρούνται απαραίτητες στους δυτικούς κύκλους – προκειμένου να αποκλειστεί η περίπτωση τού placebo effect («καλυτέρευση από αυθυποβολή»). Ο Κινέζος νευροχειρουργός λέει πως τέτοιες δοκιμές είναι ανήθικες επειδή εμπεριέχουν τη διαδικασία τού να πραγματοποιήσεις σε κάποιον την επέμβαση και απλώς να υποκριθείς πως τον θεράπευσες. «Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν νόμιμο στην Κίνα,» λέει ο ίδιος. «Ακόμα και αν ήταν, δεν θα το έκανα. Οι double-blind δοκιμές το μόνο που κάνουν είναι να βλάπτουν τον ασθενή.»

Ο Huang υποστηρίζει πως απλώς θέλει να θεραπεύσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Τα χρήματα, λέει, δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Εξακολουθεί να θεραπεύει Κινέζους ασθενείς οι οποίοι πληρώνουν λιγότερο από το μισό τής αμοιβής των $20,000 που επιβάλλεται στους αλλοδαπούς ασθενείς. Παρά το ότι επιφέρει στα νοσοκομεία του πολλά κέρδη, δηλώνει πως ο ίδιος παίρνει μόνο $500 το μήνα, ανεξάρτητα από τον αριθμό των επεμβάσεων που πραγματοποιεί.

Οι ασθενείς του – αλλοδαποί και Κινέζοι – και οι οικογένειές τους φαίνεται να τον λατρεύουν, και να αποδέχονται αυτό που κάνει με τα έμβρυα. Ο Huang έχει ήδη εγχειρήσει 500 ανθρώπους. Κάθε μήνα, τουλάχιστον μια ντουζίνα ακόμα ασθενών φτάνουν σε αυτόν αεροπορικώς. Λαμβάνει εκατοντάδες νέων αιτήσεων για πληροφορίες κάθε εβδομάδα, και η λίστα αναμονής για τους αλλοδαπούς ασθενείς φτάνει τώρα μέχρι και τον επόμενο Δεκέμβριο. Τόσοι πολλοί είναι οι Κινέζοι ασθενείς που έχουν ζητήσει θεραπεία, που ο ίδιος λέει πως θα μπορούσε να είναι συνεχώς απασχολημένος για τα επόμενα 10 χρόνια, παρά το ότι έχει ήδη εκπαιδεύσει τουλάχιστον άλλους πέντε γιατρούς στην εφαρμογή τής συγκεκριμένης μεθόδου.

«Χρειαζόμαστε άλλους 100 γιατρούς Huang,» λέει πατέρας τής Laura Jackson, ο Daryl. «Και χρειαζόμαστε περισσότερα κύτταρα. Εδώ η κυβέρνηση είναι διαφορετική. Θέλουν να περιορίσουν τον πληθυσμό. Πραγματοποιούνται 15 – 20 εκατομμύρια αμβλώσεις στην Κίνα το χρόνο. Αν κάθε ένα από τα έμβρυα που αποβάλλονται μπορούσε να σώσει μια ζωή, δεν θα υπήρχαν άρρωστοι άνθρωποι στον κόσμο.» Η Debbie, η γυναίκα τού Golden Christian, βλέπει επίσης τον Huang ως έναν ιδεαλιστή – ιδιαίτερα σε σύγκριση με τους γιατρούς των Ηνωμένων Πολιτειών που χρέωναν τον σύζυγό της σχεδόν $1εκατομμύριο, αλλά το μόνο που ήταν σε θέση να του προσφέρουν ήταν να τον κάνουν να νιώθει πιο άνετα στην αναπηρική του καρέκλα.

«Στις Ηνωμένες πολιτείες το θέμα έχει να κάνει αποκλειστικά με τα λεφτά, αλλά η Κίνα είναι πιο ηθική,» λέει η ίδια. «Εργάζονται πιο σκληρά. Είμαι Αμερικανίδα, και άρα μου είναι δύσκολο που το παραδέχομαι. Δεν συμφωνώ με την άμβλωση, αλλά συμβαίνει έτσι και αλλιώς. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, πραγματοποιούμε αμβλώσεις αλλά δεν χρησιμοποιούμε τα κύτταρα. Στην Κίνα, δεν παίρνουν απλώς τη ζωή και την καταστρέφουν – δίνουν κάτι πίσω. Είναι κάτι σαν τη δημιουργία λεμονάδας απ’ τα λεμόνια. Παίρνεις κάτι κακό και το μετατρέπεις σε καλό.» Ένας τέτοιος συλλογισμός απαιτεί μια ηθική ανατροπή, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα στην Κίνα. Και αυτό είναι αρκετό για να παράγει ελπίδα.

Στη Δύση, το debate για τη χρήση κυττάρων από έμβρυα φαίνεται πως θα συνεχισθεί για δεκαετίες. Στην Κίνα, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Σαν αποτέλεσμα, οι άνθρωποι που είναι ανάπηροι ή ετοιμοθάνατοι δεν είναι ανάγκη πια να περιμένουν από τους πολιτικούς και τους επιστήμονες να διερευνήσουν τα εθνικά και ιατρικά ρίσκο. Υπάρχει επιλογή. Μια αβέβαιη, ωστόσο, επιλογή.

Ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος τής συγκεκριμένης χειρουργικής επέμβασης παραμένει άγνωστος, αλλά αυτό δεν απασχολεί τους ασθενείς που ειδάλλως θα είχαν μόνο μερικά χρόνια ζωής, αλλά ούτε και εκείνους -όπως ο Golden- που είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν οτιδήποτε θα τους σηκώσει από την αναπηρική τους καρέκλα. «Άνθρωποι σαν εμένα και τους υπόλοιπους σ’ αυτό το νοσοκομείο, είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν τα πάντα, ακόμα και τις ζωές τους. Θα γίνω ινδικό χοιρίδιο. Μια κάποια ελπίδα είναι καλύτερη από το τίποτα.»

Τέσσερις μέρες μετά την επέμβασή του, ο Golden και άλλοι δύο ασθενείς επισκέφθηκαν το Σινικό Τείχος τής Κίνας, μεταφέρθηκαν εκεί με λεωφορείο και έπειτα χρησιμοποίησαν την αναπηρική καρέκλα. Η θέα τού μεγαλύτερου και αρχαιότερου στον κόσμο «εμποδίου» φαίνεται πως ενέπνευσε παρά αποθάρρυνε τον Τεξανό, ο οποίος πιστεύει στα θαύματα τού Κινέζου γιατρού. «Θέλω να επιστρέψω εδώ του χρόνου και να περπατήσω το Τείχος μόνος μου,» λέει ο ίδιος.
Jonathan Watts, Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2004, The Guardian.

*(double-blind δοκιμές: πειραματικές διαδικασίες, κατά τις οποίες ούτε τα υποκείμενα του πειράματος, ούτε οι ερευνητές που διεξάγουν τα πειράματα γνωρίζουν τις βασικές παραμέτρους τού πειράματος.)

anna
http://forum.disabled.gr