Το διαδίκτυο πλέον έχει γίνει της μόδας. Όλοι βρίσκονται στο διαδίκτυο, δεν γνωρίζουν όμως τους κανόνες επιβίωσης.
Όπως συμβαίνει σε κάθε ανθρώπινη κοινότητα έτσι και στο διαδίκτυο υπάρχει η πιάτσα. Μόνο που υπάρχουν πολύ μεγάλες διάφορες μεταξύ της συνηθισμένης πιάτσας και της ψηφιακής.
Στην πραγματική κοινωνία πρέπει κάποιος να έχει επαρκή οικονομικά για να μπορέσει να αγοράσει ή να νοικιάσει ένα κατάστημα ή ένα χώρο για να βρίσκεται σε κάποιο επίκαιρο σημείο της πόλης και της περιοχής που δραστηριοποιείται.
Στο διαδίκτυο όμως δεν είναι δυνατόν να γίνουν όλα μόνο με χρήματα.
Το διαδίκτυο έχει ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα: Στο διαδίκτυο όλοι είμαστε ίσοι ανεξαρτήτως από το εάν εκπροσωπούμε κάποιον τεράστιο μηχανισμό ή θεσμό ή επιχείρηση ή απλώς είμαστε μια ομάδα ανθρώπων που έχουμε μεράκι το διαδίκτυο.
Στο διαδίκτυο δεν έχει σημασία εάν βρίσκεστε στις Ηνωμένες πολιτείες, στην Κίνα, στο Χαλάνδρι, στα Χανιά, στη Ρόδο ή στο κέντρο της Αθήνας στην πιο κεντρική πιάτσα.
Ανεξαρτήτως από το εάν είσαι η Microsoft η κάποια πολύ μικρή ομάδα αυτοβοήθειας σε κάποια αγροτική περιοχή στον βόρειο πόλο έχεις την ίδια δυνατότητα παρεμβάσης, ίσες ευκαιρίες και το χειρότερο ίση μεταχείριση.
Αυτό δεν το έχουν καταλάβει πολλές οργανώσεις στην Ελλάδα αλλά και πολλές επιχειρήσεις που επιδιώκουν να προσεγγίσουν τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Έχουν την ψευδαίσθηση πως από τη στιγμή που δημιουργήσουν κάποια ιστοσελίδα, θα έχουν και ιστοσελίδα. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά της ιδιοκτησίας μιας ιστοσελίδας και του να μπορούν οι άνθρωποι να σε βρουν μέσα στο χάος του διαδικτύου.
Αυτή τη στιγμή υπάρχουν περισσότερες από 1 δισ. ιστοσελίδες στον κόσμο. Πρακτικά είναι αδύνατο να βρίσκονται όλες την ίδια θέση και να έχουν την ίδια δημοτικότητα.
Η δημοτικότητα μετρείται από διεθνούς κύρους οργανισμούς όπως είναι το www.alexa.com αλλά το κυριότερο μετρείται από τους ίδιους τους μηχανισμούς αναζήτησης όπως για παράδειγμα το google.com, το yahoo.com και άλλοι πολλοί ανεξάρτητοι μηχανισμοί αναζήτησης.
Όσα χρήματα και να έχεις στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορείς να κάνεις πληρωμένη καταχώρηση σε αυτούς τους μηχανισμούς αναζήτησης. Όμως, όπως έχει αποδειχθεί οι πληρωμένες καταχωρήσεις δεν αποδίδουν εμπορικά ή κοινωνικά.
Το διαδίκτυο είναι ένα άριστο εργαλείο αυτοοργάνωσης των ανθρωπίνων κοινοτήτων που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Αποκλείεται ποτέ να υπάρξει επιχείρηση ή φορέας που να έχει αντίστοιχη παραγωγή περιεχόμενου και δεδομένων με τις ομάδες αυτοβοήθειας. Αυτό και μόνο καθιστά αυτές τις οργανώσεις και τις επιχειρήσεις εκτός διαδικτύου. Στο διαδίκτυο πρώτος είναι αυτός που έχει πολύ περιεχόμενο και έχει δημιουργήσει πολλούς συνδέσμους σε άλλες ιστοσελίδες που οδηγούν σε αυτόν. Αυτός είναι ο χρυσός κανόνας του διαδικτύου.
Η ελληνική πραγματικότητα:
Στην Ελλάδα ακόμη τα πράγματα είναι υποανάπτυκτα. Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες οργανώσεων, επιχειρήσεων, υπουργείων, ευρωπαϊκών προγραμμάτων, πανεπιστημιακών σχολών και άλλων που δεν τις επισκέπτονται ούτε οι δημιουργοί τους. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως στο ελληνικό διαδίκτυο ώστε βρίσκεται σε προχωρημένη κατάσταση κατάθλιψης. Είναι ο ορισμός του απόλυτου κενού.
Και όμως το διαδίκτυο δεν είναι υποανάπτυκτο. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες που είναι δικτυωμένοι και ξοδεύουν πολλές ώρες την ημέρα στο διαδίκτυο. Είναι αυτονόητο πώς όταν κάποιος δεν ξοδεύει αντίστοιχες ώρες στο διαδίκτυο δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε μπορεί να πιστέψει ποτέ πως υπάρχει τόσο μεγάλος πληθυσμός που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο ως το πιο βασικό μέσο για την ενημέρωση του.
Η θλιβερή μοναξιά του ελληνικού διαδικτύου:
Το ελληνικό διαδίκτυο είναι πραγματικά σε άνθηση. Υπάρχουν πολλές ιστοσελίδες που φαινομενικά ενδιαφέρουν τους ανθρώπους με αναπηρίες. Ειδικά εάν κάποιος αναζητήσει λέξεις κλειδιά που έχουν σχέση με την αναπηρία στους πολλούς ασήμαντους μηχανισμούς αναζήτησης θα βρει οι ιστοσελίδες που έχουν να ανανεωθούν από τότε που δημιουργήθηκαν. Πραγματικά το ελληνικό διαδίκτυο πρέπει να γίνει αντικείμενο μελέτης των κοινωνικών ανθρωπολόγων και των αρχαιολόγων. Ότι οι πιο αρχαίες ιστοσελίδες υπάρχουν βρίσκονται επάνω στο ελληνικό διαδίκτυο.
Όταν όμως κάποιος χρησιμοποιήσει κάποιο ελληνικό ή ξένο σοβαρό μηχανισμό αναζήτησης εκεί θα βρεθεί πραγματικά προ εκπλήξεων. Το Ελληνικό διαδίκτυο είναι απολύτως κενό.
Στα χάλια αυτά το ελληνικό διαδίκτυο απλώς απωθεί. Οι Έλληνες διοχετεύονται σε ιστοσελίδες που είναι προϊόντα υποκουλτούρας η όσοι γνωρίζουν κάποια ξένη γλώσσα προτιμούν το ξένόγλωσσο διαδίκτυο.
Θα μπορούσε να είναι καλύτερα:
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσε το ελληνικό διαδίκτυο να είναι πολύ καλύτερο. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο από το διαδίκτυο σε πολλές άλλες γλώσσες, επειδή πραγματικά στην πραγματική ελληνική κοινωνία οι επιλογές επικοινωνίας, κοινωνικών συναναστροφών και ενημέρωσης είναι θεαματικά λιγότερες από τις αντίστοιχες των άλλων κρατών.
Όμως για κάποιον άγνωστο λόγο το διαδίκτυο χρησιμοποιείται ως διαφημιστικό μέσο κυρίως και λιγότερο ως μέσο ενημέρωσης και επικοινωνίας.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει υποδομή για να φιλοξενηθούν αντικειμενικά «βαριά» sites και γι’ αυτό το λόγο οι περισσότεροι ζητούν πληροφοριακό άσυλο σε εταιρείες του εξωτερικού που πραγματικά πωλούν την φιλοξενία σε τιμές πολύ πιο φθηνές από την τιμή που πωλείται στην Ελλάδα μια κοινή dialup γραμμή. Είναι θλιβερή αυτή κατάληξη ύστερα μάλιστα από πολλά έτη που λειτούργησαν τα προγράμματα για την κοινωνία της πληροφορίας και την ηλεκτρονική διακυβέρνηση.