Η επιστολή που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο από το Κοινωνικό Ιατρείο Βύρωνα με τίτλο «Κόβουν συντάξεις από αναπήρους με ακρωτηριασμένα πόδια» δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία.
Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο 38χρονος μετανάστης Ντούκα Σκέλτζεν, ο οποίος απευθύνθηκε στο Κοινωνικό Ιατρείο Βύρωνα, δεν είναι μοναδική. Ο Ντούκα διαμένει στην Ελλάδα επί 23 χρόνια και του χορηγήθηκε σύνταξη αναπηρίας το διάστημα 2007-2013 λόγω ακρωτηριασμού αριστερού κάτω άκρου. Τον Αύγουστο του 2013 η αίτησή του για τη συνέχιση της σύνταξης αναπηρίας του απορρίφθηκε από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια επιτροπή Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), μειώνοντας το ποσοστό αναπηρίας του σε 60% και οδηγώντας τον Ντούκα στα διοικητικά δικαστήρια. Κατά την πρώτη και δεύτερη απόφαση συνταξιοδότησης του 38χρονου μετανάστη, οι Υγειονομικές Επιτροπές αναγνώριζαν ποσοστό αναπηρίας 67% και βεβαίωναν ότι «είναι ανίκανος για την άσκηση κάθε βιοποριστικού επαγγέλματος». Αυτά βέβαια πριν από την κρίση… Στη νέα Γνωμάτευση Αναπηρίας τον Γενάρη του 2013 το ΚΕΠΑ ανακηρύσσει τον ακρωτηριασμό σε προσωρινή αναπηρία, η οποία έληξε, και αποφάσισε τη διακοπή της σύνταξης!
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν πολλοί συνταξιούχοι αναπηρίας, οι οποίοι ύστερα από αρκετές επανεξετάσεις για τη συνέχιση της συνταξιοδότησής τους για λόγους αναπηρίας μαθαίνουν από τις Υγειονομικές Επιτροπές ΚΕΠΑ ότι ξαφνικά έγιναν καλά ή κατέστησαν ικανοί προς εργασία! Δίκαιος επομένως ο χαρακτηρισμός του ΚΕΠΑ από το Κοινωνικό Ιατρείο Βύρωνα ως «Νέο Άουσβιτς».
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Συνομοσπονδία Αναπήρων, η οποία απαιτεί να δοθεί λύση στο θέμα των ΚΕΠΑ: σύμφωνα με δελτίο Τύπου που εξέδωσε την Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014, δηλώνει ότι πρέπει να σταματήσει να αποτελεί χρήσιμο δημοσιονομικό εργαλείο περικοπής κοινωνικών δαπανών! Σε ανάλογο δελτίο Τύπου της Συνομοσπονδίας τον Μάιο του 2013 επισημαινόταν ο άναρχος σχεδιασμός της οργάνωσης και λειτουργίας του ΚΕΠΑ, που τότε αριθμούσε πάνω από 60.000 άτομα με αναπηρία «φυλακισμένα» στις λίστες αναμονής του Κέντρου.
Αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που έδωσε στο φως της δημοσιότητας ο Συνήγορος του Πολίτη, με Ειδική Έκθεσή του τον Μάιο του 2013, τα οποία συνθέτουν την τραγική εικόνα του νέου συστήματος πιστοποίησης της χώρας.
Ο σύγχρονος Καιάδας αναπήρων καταβάλλεται και με την ερώτηση 49 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, για την προμελετημένη και μεθοδευμένη δυσλειτουργία του ΚΕΠΑ με στόχο τη μείωση των κοινωνικών προνοιακών δαπανών. Οι βουλευτές αναφέρουν ότι στο Τρίτο Μνημόνιο (ν. 4093/2012) προβλέπεται η σταδιακή μείωση των αναπηρικών συντάξεων και επιδομάτων, ούτως ώστε να μην ξεπερνούν το 10% του συνόλου των συντάξεων!
Ο αδίστακτος μηχανισμός του ΚΕΠΑ, απόλυτα υποταγμένος στις υποδείξεις των κυβερνητικών επιδιώξεων, έχει καταγγελθεί και από την Αριστερή Ριζοσπαστική Συνεργασία Ιατρών – Συνεργαζόμενοι ΕΟΠΥΥ για τον αντιΑμεΑ θεσμό των ΚΕΠΑ, τα οποία ιδρύθηκαν πριν από λίγα χρόνια με διακηρυγμένο σκοπό τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών στην Πρόνοια. Στην ανακοίνωση της ΑΡΣΙ στις 2 Δεκεμβρίου 2013, ημερομηνία έναρξης της απεργίας ιατρών ΕΟΠΥΥ, αναφέρεται ότι τα ΚΕΠΑ λειτουργούν συνεχώς σε βάρος των θεραπευτικών και προνοιακών αναγκών των ΑΜΕΑ και υπέρ των μνημονιακών δεσμεύσεων. Ο ισχυρισμός του κράτους είναι ότι όσο λιγότερα δαπανά για τα ΑΜΕΑ τόσο περισσότερο αναβαθμίζεται η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. «Πελάτες των ΚΕΠΑ είναι αυτοί που από φυσική αδυναμία αδυνατούν να ενταχθούν στην παραγωγή, είναι τα πρώτα θύματα της παγκοσμιοποιημένης νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Επειδή όμως η ιστορία είναι… τσίφτισσα, χρήσιμο είναι να θυμηθούμε ότι το 2005 επί κυβέρνησης Καραμανλή πραγματοποιήθηκε με τυμπανοκρουσίες στο Ζάππειο Μέγαρο Εθνική Συνδιάσκεψη για την Εφαρμογή του Συστήματος Διεθνούς Ταξινόμησης της Λειτουργικότητας της Αναπηρίας και της Υγείας του ΟΗΕ, γνωστού ως ICE.
Το μεγαλόπνοο σχέδιο εφαρμογής του ICE, για το οποίο ξοδεύτηκαν χιλιάδες ευρώ από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Πολιτικής για την Απασχόληση -αλήθεια τι έγινε άραγε το ΙΚΠΑ και το σπουδαίο αυτό εγχείρημα;- αποσκοπούσε στον αναπροσανατολισμό του παραδοσιακού ιατροκεντρικού μοντέλου «νόσος – θεραπεία – ίαση» προς το κοινωνικό μοντέλο, αναδεικνύοντας τις πραγματικές ανάγκες των ατόμων με αναπηρία που δεν οφείλονται στους λειτουργικούς περιορισμούς του ιδίου του ατόμου, αλλά βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον.
Στο όνομα της οικονομικής κρίσης και της εκπλήρωσης του μνημονιακού στόχου για τη μείωση των αναπηρικών συντάξεων και αναπηρικών επιδομάτων, οι ανάγκες των αναπήρων βάσει της σύγχρονης δικαιωματικής προσέγγισης για την αναπηρία και της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία πήγαν περίπατο.
Αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο κατέληξε στη θεσμοθέτηση του ΚΕΠΑ με τον μνημονιακό ασφαλιστικό νόμο Λοβέρδου 3863/2010. Οι άθλιες μνημονιακές κυβερνήσεις σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση του ΙΚΑ, που εφαρμόζει το σύστημα πιστοποίησης της αναπηρίας, κατάφεραν με δόλιο τρόπο, μέσω της κατακόρυφης μείωσης των ποσοστών αναπηρίας, να εξαφανίσουν από τον προνοιακό χάρτη της χώρας άτομα ακόμα και με μόνιμες αναπηρίες, που συνταξιοδοτούνταν ή επιδοτούνταν επί πολλά χρόνια, εξαιτίας της αναπηρίας τους.
Ελένη Φανουράκη
PRIN.GR