Από την ιστορία μου τίθεται ένα μεγάλο ερώτημα που όλοι αποφεύγουν να απαντήσουν. Εμένα, όμως, αυτό το ερώτημα με καίει και δε θα ησυχάσω αν δεν πάρω μια απάντηση.
Μέχρι πού μπορεί να φτάνει το ιατρικό καθήκον για τη διατήρηση της ζωής; Μήπως έχουμε γίνει Φρανκενστάιν; Και δε μιλώ για καταστάσεις ανθρώπων -φυτών στις εντατικές, μα για μωρά με προβλήματα σαν του δικού μου που τελικά πέθανε, για μωρά που γεννιούνται 5 και 6 μηνών (500 γρ.) κι επειδή υπάρχουν πια οι θερμοκοιτίδες καταφέρνουν να επιζήσουν με 8 χειρουργεία στον εγκέφαλο, υδροκέφαλα, με καμιά επαφή με το περιβάλλον και χίλια δυο προβλήματα. Παιδιά από την αρχή καταδικασμένα να πεθάνουν σε ένα ή δυο χρόνια (γιατί πώς μπορείς να ζήσεις με κατεστραμμένη υπόφυση;). Μήπως τελικά όλα γίνονται για τα χρήματα; Μήπως ζούμε σε ένα κράτος που αναπαράγει αναπήρους; Γιατί έχω ακούσει πως σε άλλα κράτη δεν αφήνουν να ζήσουν τα παιδιά με τόσο σοβαρές αναπηρίες (και όταν λέω σοβαρές εννοώ ως εκεί που δεν πάει άλλο). Τι θα γίνει με αυτήν την κατάσταση; Γιατί δε μπορούμε να παρέμβουμε στο πώς θα ζήσουμε; Γιατί προσπάθησαν για να ζήσει ο μικρός “εξωγήινος” που γέννησα και που ευτυχώς πέθανε; Αν ήταν δικό τους θα προσπαθούσαν; Και γιατί για τους ίδιους μπορούν κι αποφασίζουν , ενώ για εμένα αδιαφορούν; Μιλούσα με έναν πατέρα που έχει παιδί υδροκέφαλο, επιληπτικό, με προβλήματα στην καρδιά, τυφλό, που έχει υποστεί δεκάδες χειρουργεία και το φέρνει για…φυσιοθεραπεία. Μου έλεγε λοιπόν για κάποιο νευρολόγο τον οποίο χαρακτήριζε «άχρηστο». “Γιατί;”, του λέω, “Μα μου ήρθε να τον πετάξω από το παράθυρο, ξέρεις τι μου είπε;”, “Τι σου είπε;”, “Ότι το παιδί μου καλύτερα να είχε πεθάνει!”. Εκεί ήταν που σκέφτηκα ότι εγώ δεν πρέπει να μιλάω. Όταν όμως σκέφτομαι πως το άλλο μου παιδί μπορεί να ζούσε για λίγο καιρό, να το είχα αγαπήσει, να είχα μπει στην ταλαιπωρία του τεχνητού νεφρού, της δημιουργίας πρωκτού, της δημιουργίας φύλου και πάνω από όλα στην ταλαιπωρία της ελπίδας και μετά να το έβλεπα να χάνεται κάτω από το χώμα, σκέφτομαι πως ίσως τελικά να υπάρχει και Θεός. Όμως αυτή τη στιγμή που τα διαβάζετε αυτά, δεκάδες παιδάκια στις θερμοκοιτίδες περιμένουν τη θέση τους στην αναπηρία και δυστυχώς δε θα τα δούμε ποτέ να γράφουν εδώ. Τι θα μπορούσε να γίνει με αυτό το θέμα;
Patty.