Συχνά μας αναφέρουν πως ο τρόπος που γράφει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι ιδιαιτέρως ριζοσπαστικός και επαναστατικός. Μάλλον πρόκειται για έναν μύθο, κάτι που θα το αποδείξουμε στις παρακάτω γραμμές:
Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ κυριολεκτεί: Με αυτή την έννοια, εάν κριθεί στο πλαίσιο μιας κοινωνίας που κρύβεται, τότε ναι, είναι επαναστατικό. Εάν η χρήση της ελληνικής γλώσσας και η αποφυγή των υπονοούμενων είναι επανάσταση, τότε ναι. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ πάντα είναι εστιασμένο στην αναπηρία και δεν φοβάται να αναφέρεται, όχι σε κάποια γενική κατηγορία ΑμεΑ, αλλά στην κάθε μια διαφορετική αναπηρία ξεχωριστά, και μόνο όταν χρειάζεται.
Ίσως έχουμε συνηθίσει να ακούμε περιφραστικές περιγραφές της αναπηρίας που δεν οδηγούν πουθενά αλλά και απωθούν τον αναγνώστη, τον ακροατή και τον τηλεθεατή. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ δεν έχει λόγο να απωθήσει τους αναγνώστες, ούτε έχει λόγο να τους εξαναγκάσει να αλλάξουν σελίδα. Γνωρίζει την αναπηρία, φέρει το ίδιο αναπηρία, και ως εκ τούτου είναι φορέας αναπηρίας, πρεσβεύει μια άλλη πραγματική και αντικειμενική αναπηρία, και δεν φοβάται τις λέξεις, ούτε καταφεύγει σε υπονοούμενα. Αντιθέτως, προσπαθεί να αναδείξει την ποικιλότητα που βρίσκεται και στην αναπηρία.
Έχουμε βέβαια συνηθίσει σε έναν δημόσιο λόγο πνιγμένο από συναισθηματικά υπονοούμενα. Ναι, το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ εάν συγκριθεί με αυτό τον λόγο τότε δημιουργεί υποψίες. Όμως, το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι προϊόν αναπηρίας και ως εκ τούτου δε βρίσκεται κατά λάθος σε αυτή τη θεματική ενότητα. Βρέθηκε αναγκαστικά. Δεν έχει άλλη επιλογή, εκτός από την επιλογή του ορθού λόγου. Δεν έχει την πολυτέλεια της επιλογής εκφράσεων όπως για παράδειγμα «σχεδόν προσπελάσιμο», «τα άτομα αυτά», «άτομα με ειδικές ικανότητες», «άτομα με ιδιαιτερότητες», όχι μόνο επειδή είναι άσχημες εκφράσεις, αλλά και γιατί βρίσκεται μέσα στην κοινότητα των αναπήρων και θέλει να βρίσκεται και αύριο.
Γενικά υπάρχει πρόβλημα στην ελληνική γλώσσα. Ειδικά εμείς οι Έλληνες, επειδή προσπαθούμε να αποφύγουμε κάθε εμπλοκή μας με τα της αναπηρίας, προτιμούμε να καταφεύγουμε σε υπονοούμενα, αντί να αντιμετωπίσουμε ευθέως την πρόκληση της αναπηρίας και να δώσουμε πραγματικές και χρήσιμες λύσεις στα προβλήματα που, έστω και φραστικά, διαπραγματευόμαστε.
Αυτόν τον τρόπο έκφρασης του ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ τον έχουν εκτιμήσει οι άνθρωποι που απαρτίζουν την κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες, και σε μεγάλο βαθμό τον αναπαράγουν στο πεδίο της δικής τους αρμοδιότητας.
Χρειάζεται βέβαια να μάθουμε να μιλάμε. Χρειάζεται ακόμη περισσότερο να μάθουμε να μιλάμε την ίδια γλώσσα με εκείνη που μιλούν οι άνθρωποι με αναπηρίες. Δεν φταίνε οι άνθρωποι με αναπηρίες όταν τους απευθύνονται με λάθος έκφράσεις.
Λανθασμένη έκφραση σημαίνει άρνηση του δικαιώματος των ανθρώπων με αναπηρία να αυτοκαθοριστούν. Γι’ αυτό το λόγο, είναι πολύ σημαντικό η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες πρώτα να μάθει να διαβάζει και να καταλαβαίνει αυτά που θέλει να πει ο συγγραφέας – και όχι αυτά που θα ήθελε να πει ο συγγραφέας -, και ύστερα να μάθει να εκφράζεται διά του λόγου, και κυρίως, να εκφράζει διά του λόγου αυτό που συμβαίνει στο παράλυτο μέρους του σώματος.