Στη χώρα μας, οι δαπάνες υγείας, δημόσιες και ιδιωτικές, ξεπερνούν σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) το 10% του ΑΕΠ και με τις άτυπες πληρωμές της παραοικονομίας φτάνουν το 12,9%, δεύτερη θέση στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ.

Και παρά τις δαπάνες στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ούτε ένα εξειδικευμένο κέντρο αποκατάστασης, ούτε βέβαια εξειδικευμένα κέντρα για τις μείζονες κατηγορίες αναπηριών (κακώσεις νωτιαίου μυελού, σκλήρυνση κατά πλάκας, πολιομυελίτιδα, μυοπάθεια).

Ο λόγος είναι απλός: Το ελληνικό σύστημα υγείας δεν λειτουργεί προς όφελος των ασφαλισμένων και των ασθενών. Στόχος του συστήματος υγείας είναι μόνο η επαγγελματική και η οικονομική αποκατάσταση των εργαζομένων σε αυτό. Και μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο στο σύστημα υγείας. Δυστυχώς όλος ο δημόσιος τομέας χρησιμοποιείται για την οικονομική αποκατάσταση των εργαζομένων σε αυτό.