Κατά κοινή ομολογία η πατρίδα μας ως οικονομία και ως πολιτισμός βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Ωστόσο, εάν απλώς βρισκόμασταν σε κρίση, τα εργαλεία για την έξοδο από την κρίση είναι γνωστά και δοκιμασμένα. Το πρόβλημα μάλλον βρίσκεται στο ότι εμπρός μας υπάρχει μια κρίση σε κρίση, την ίδια στιγμή που τα κρατικά εργαλεία για τη διέξοδο από την κρίση είναι επίσης σε κρίση, σε ένα κράτος που βρίσκεται βυθισμένο στην κρίση.
Έχουμε έρθει αντιμέτωποι με ένα τεχνοκρατικό κοινοτικό σύστημα και ένα ιθαγενές εμπειρικό πολιτικό σύστημα, που μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την ψήφο μας, αλλά και γενικότερα, μπορεί να λειτουργήσει χωρίς εμάς.
Ακόμα και αν η αποχή από τις εκλογές ήταν 99%, με βάση τον νόμο θα μπορούσε να συγκροτηθεί κοινοβούλιο ευρωπαϊκό ή εθνικό. Αυτό που κυβερνά είναι οι πολιτικοί εταίροι, που μέσα από μια αναποτελεσματική διαδικασία παράγουν ως προϊόν την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική διακυβέρνηση. Με ή χωρίς τους πολίτες, το πολιτικό μόρφωμα θα λειτουργήσει και θα κυβερνήσει.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση γεμίζουμε από υποσχέσεις για πολιτικές που τεχνικά και πολιτικά δεν μπορούν να εφαρμοστούν: Διεθνώς, οι κοινωνίες και οι οικονομίες έχουν αλλάξει, και φαίνεται πως δεν υπάρχει πλέον χώρος για πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας ή για πολιτικές ίσων ευκαιριών. Όμως οι επαγγελματίες της πολιτικής αποφεύγουν να αναφερθούν σε αυτά, οι τετραετίες διαδέχονται η μία την άλλη, κι εμείς περιμένουμε πότε επιτέλους θα εφαρμοστεί το κράτος πρόνοιας, η δημόσια υγεία, η δημόσια παιδεία και τα συνθήματα για «δουλειές για όλους».
Ως κοινότητα ανθρώπων που ζούμε κάτω από συνθήκες αναπηρίας, θα πρέπει να πάρουμε απόφαση πως δεν θα δούμε ποτέ το κράτος πρόνοιας να μας φέρνει έξω από την πόρτα του σπιτιού μας τις υπηρεσίες και τα βοηθήματα που έχουμε ανάγκη για την επιβίωσή μας. Πρέπει να πάρουμε απόφαση πως οφείλουμε να ζήσουμε σε μια υπαρκτή κοινωνία με δεδομένες επιλογές.
Η μόνη λύση για την επιβίωση εξακολουθεί και παραμένει η αυτοδιαχείριση, που μπορεί να προκύψει μόνο από τον αυτοκαθορισμό των υλικών καθημερινών μας αναγκών. Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα πρέπει να μπούμε στη λίστα αναμονής από τετραετία σε τετραετία. Η αλλαγή μπορεί να προκύψει μόνο από τους απελπισμένους.
Μήπως ήρθε η ώρα να πολιτικοποιήσουμε την απελπισία; Μήπως ήρθε η ώρα η απελπισία να αποτελέσει τη «μητέρα» για να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι τις δομές που έχουμε ανάγκη για να επιβιώσουμε;
Εάν αισθανόμαστε πραγματικά αυτή την ανάγκη να οργανώσουμε και να διαχειριστούμε το μέλλον μας, τότε πρέπει να το κάνουμε εδώ και τώρα, και μόνο εφόσον μπορούν να αναζητηθούν πηγές χρηματοδότησης. Ωστόσο, η διαχείριση τέτοιων πηγών έχει γίνει πλέον αυστηρή και βαθιά τεχνοκρατική, και προϋπόθεση για να ακολουθήσουμε αυτό το (δύσκολο) μονοπάτι είναι να αλλάξουμε μυαλά και να αντιμετωπίσουμε αυτά που συμβαίνουν στο σώμα μας τεχνικά και -όταν χρειάζεται- τεχνοκρατικά.
ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ
Ιούνιος 2009