Είναι γνωστό σε όλους πως εντός της κοινότητας των ανθρώπων με αναπηρίες ενίοτε (σχεδόν πάντα δηλαδή) διαδραματίζονται καβγάδες με τελικό αποτέλεσμα αυτό που φαίνεται στον υπόλοιπο κόσμο των ικανών σωματικά να είναι μια περιθωριακή (κατά τα άλλα) ανθρώπινη κοινότητα που δεν μπορεί να αντέξει ούτε τον εαυτό της – και γι’ αυτό τρώγεται με τις σάρκες της.
Θα μπορούσα να αναφέρω εκατοντάδες παραδείγματα. Καθημερινά ενημερώνομαι με e-mail, αλλά και τηλεφωνικά, για πολλά θλιβερά περιστατικά, όπου φορείς, παράγοντες, επιφανή και αφανή άτομα, προσπαθούν με άκομψες, ανάγωγες και θλιβερές μεθόδους να «βγάλουν από τη μέση» κάποιους άλλους, που φαντασιώνουν πως είναι οι κακοί ή πως είναι με το μέρος των κακών. Αναπαράγουν λοιπόν αυτή τη φαντασίωση, η οποία στο τέλος αναδεικνύεται ως κοινωνική συμπεριφορά μιας κατά τα άλλα περιθωριοποιημένης μειονότητας.
Ως ανθρώπινη κοινότητα έχουμε χάσει το μέτρο. Και όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις συνέπειες της απώλειας του μέτρου, τότε επικαλούμαστε την ιδιότητά μας ως ΑμεΑ και τις υποτιθέμενες καλές προθέσεις που υπηρετούμε για τους ΑμεΑ και εάν είμαστε τυχεροί διεκδικούμε την επιείκεια επειδή είμαστε ΑμεΑ ή επειδή υπηρετούμε τους ΑμεΑ και γι’ αυτό η υπόλοιπη κοινωνία πρέπει να είναι όχι απλώς ευαίσθητη αλλά τόσο ευαίσθητη που να είναι ανεκτική ακόμη και όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με ακρότητες κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς ανθρώπων που φέρουν ή υπηρετούν την αναπηρία.
Η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες υποφέρει από μια άκρατη και γενικευμένη εσωστρέφεια και συνέπεια αυτής της εσωστρέφειας είναι η «βρώση της σάρκας της».
Συνέπεια αυτών των «καβγάδων» είναι η κοινωνική, οικονομική και πολιτική περιθωριοποίηση και η απαξίωση της κοινότητας των αναπήρων, γιατί πολύ απλά ο κάθε ένας από εμάς που ασχολείται με την αναπηρία, ανεξαρτήτως από το εάν έχει ή δεν έχει αναπηρία, λειτουργεί ως πρεσβευτής αυτής καθεαυτής της αναπηρίας ως εμπειρίας και ως διαφοράς συνθηκών και όρων ζωής, και γι’ αυτό, κάθε φορά που ξεφεύγει από τα όρια του πολιτισμού, δεν υπονομεύει απλώς τη θέση του, υπονομεύει την ίδια την κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες και αυτή καθεαυτή την αναπηρία.
Σίγουρα οι άνθρωποι με αναπηρίες είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι και γι’ αυτό έχουν τα ίδια κουσούρια με όλους τους άλλους ανθρώπους. Όμως, καλώς ή κακώς, η κοινωνία προσδοκεί μια πιο ολοκληρωμένη κοινωνική και πολιτιστική συμπεριφορά, ίσως επειδή εμείς οι ίδιοι που συγκροτούμε την κοινότητα των αναπήρων από λάθος μας διεκδικούμε την αλλαγή αυτής της κοινωνίας επειδή ισχυριζόμαστε πως εμποδιζόμαστε.
Η κοινωνία μάς πίστεψε, και θεωρεί πλέον πως οι άνθρωποι με αναπηρίες επιδιώκουν την κοινωνική αλλαγή ή είναι φορείς κοινωνικής αλλαγής. Εμείς, ως κοινότητα, διαψεύδουμε τις προσδοκίες της κοινωνίας.
Θέλουμε να συνεχίσουμε να τις διαψεύδουμε; Έχουμε συμφέρον με το να αλλάξει γνώμη η κοινωνία για τους ανθρώπους με αναπηρίες και να τους αντιμετωπίσει ως «μία από τα ίδια»;
Ανεξάρτητα από την απάντηση στο προηγούμενο ερώτημα, το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, το http://www.disabled.gr/ και η Autonomia EXPO δεν θα ακολουθήσουν αυτή την πολιτισμική και συμπεριφορική κατηφόρα. Θα συνεχίσουν να είναι πρεσβευτές μιας αξιοβίωτης και απελευθερωτικής αναπηρίας και να δίνουν το καλό παράδειγμα σε όλους τους ανθρώπους και φορείς που παρεκτρέπονται και παραστρατούν. Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ επιδιώκει να το παίρνουν στα σοβαρά όλοι οι άνθρωποι, με ή χωρίς αναπηρία.
Κύριοι και κυρίες:
Οι κακοί βρίσκονται παντού, αλλά οι κακοί που βρίσκονται εντός της κοινότητας των ανθρώπων με αναπηρίες είναι αναποτελεσματικοί, ακίνδυνοι και δεν μπορούν να βλάψουν ούτε καν τον εαυτό τους… Οι αποτελεσματικοί κακοί, που έχουν τις ικανότητες για να κάνουν κακό, βρίσκονται αλλού, και καλό είναι οι μερακλήδες του καβγά να ασχοληθούν με αυτούς, ώστε τα προϊόντα του καβγά τους να είναι χρήσιμα για τους ανθρώπους με αναπηρίες.
Καλή είναι η πολιτική ψυχοθεραπεία, αλλά η ανοησία δεν είναι αναπηρία!
Ν.Β. Δεκέμβριος 2009.