Διεθνώς, σε όλες τις γλώσσες, όλα τα περιοδικά που απευθύνονται στην κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες εδώ και πολλά χρόνια έχουν προσανατολιστεί στους προσπελάσιμους τρόπους ζωής (life styles) που μπορούν να υιοθετηθούν ακόμη και από ανθρώπους με πολύ σοβαρές και περιοριστικές αναπηρίες.
Αυτή τη στροφή της εκδοτικής δραστηριότητας την υποστηρίζουν το σύνολο των δυτικών κοινωνιών και οικονομιών, ξεκινώντας από τις βιομηχανίες που παράγουν προϊόντα για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση και καταλήγοντας στις πολιτικές προσανατολισμού της κατανάλωσης των πολιτών – και μεταξύ αυτών των πολιτών και των πολιτών που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και οι διακοπές των πολιτών με και χωρίς αναπηρίες των άλλων κρατών είναι σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένες σε πολύ συγκεκριμένα καταναλωτικά τουριστικά προϊόντα, ενώ στην Ελλάδα ο κοινωνικός τουρισμός, ακόμη και σήμερα, δεν μπορεί να κρατηθεί στοιχειωδώς και γίνεται αντιληπτός ως μία ακόμη εκδοχή προνοιακής πολιτικής και όχι προσανατολισμού της κατανάλωσης και ταυτοχρόνως και της παραγωγής εγχώριων τουριστικών προϊόντων.
Σε ένα κράτος όπως το ελληνικό, είναι αδύνατο η ενημέρωση και η επικοινωνία να ακολουθήσει τα οικουμενικά πρότυπα ικανοποίησης των αναγκών ενημέρωσης και επικοινωνίας, δεδομένου ότι η αναπηρία είναι μια οικουμενική εμπειρία και διαφέρει ελάχιστα από πολιτισμό σε πολιτισμό και από κράτος σε κράτος. Η ενημέρωση και η επικοινωνία εξαντλούνται στην ακωδικοποίητη γκρίνια.
Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, το www.disabled.gr και η Autonomia EXPO, εδώ και πολλά χρόνια προσπαθούν να αποφύγουν την γκρίνια και να προβάλλουν τους προσπελάσιμους τρόπους ζωής. Δυστυχώς όμως οι ανεπάρκειες του κράτους και του πολιτισμού βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά και δύσκολα μπορεί να γνωστοποιηθεί ο προσπελάσιμος τρόπος ζωής ως μία ακόμη επιλογή και ως ένα ενδεχόμενο υλοποιήσιμο από όλους τους ανθρώπους – με και χωρίς αναπηρίες.
Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση και χρωστά το 120% του ΑΕΠ, ενώ ταυτοχρόνως το εμπορικό ισοζύγιο είναι αρνητικό (οι εισαγωγές είναι περισσότερες από τις εξαγωγές και άρα χάνεται πολύτιμο χρήμα), να μπορεί να υποστηρίξει τους προσπελάσιμους τρόπους ζωής, τη στιγμή που η συγκρότηση των προσπελάσιμων τρόπων ζωής γίνεται μόνο με εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες;
Παντού, σε όλες τις οικονομίες όλων των κρατών, υποστηρίζονται τα ντόπια προϊόντα, έστω και εάν αυτά είναι χαμηλότερης ποιότητας. Δεν απαγορεύονται βέβαια τα εισαγόμενα, άλλα υποστηρίζονται τα προϊόντα που παράγονται μέσα στο κράτος. Μόνο στην Ελλάδα δεν έχουμε κατορθώσει να δημιουργήσουμε ελληνική βιομηχανία ή ελληνικές βιοτεχνίες που να παράγουν προϊόντα για την αποκατάσταση και για την ανεξάρτητη διαβίωση. Μόνο η Ελλάδα δεν υποστηρίζει τη δημιουργία και την ανάπτυξη τέτοιων βιομηχανιών και εργαστηρίων. Αντιθέτως, όταν αυτά υπάρχουν, το ελληνικό κράτος τους συμπεριφέρεται σαν να είναι ξένα και δεν δίνει καμία προνομιακή μεταχείριση αυτών των ελληνικών προϊόντων -ούτε καν ως προς τα ασφαλιστικά ταμεία-, αφού προηγουμένως ελέγξει βεβαίως την ποιότητα και κατευθύνει αυτές τις βιομηχανίες και εργαστήρια στο να βελτιώσουν την ποιοτική απόδοσή τους.
Πώς μπορούμε να γράψουμε για τους προσπελάσιμους τρόπους ζωής σε ένα κράτος που βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση η οποία οφείλεται σε μια ακόμη πιο βαθιά κοινωνική και πολιτισμική κρίση;
Βρισκόμαστε στον πάτο.
Τί μπορούμε να κάνουμε; Λίγα πράγματα μπορούν πλέον να γίνουν. Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το www.disabled.gr από το 1993 προσπαθούν να προβάλλουν την αναγκαιότητα της αυτοδιαχείρισης των αναγκών των αναπήρων από τους ίδιους τους αναπήρους. Δυστυχώς, οι διεκδικήσεις της κοινότητας των ανθρώπων με αναπηρίες βρίσκονται πάντα ένα βήμα πίσω (τουλάχιστον) από τις εξελίξεις στην υπόλοιπη κοινωνία.
Σήμερα δεν μπορούν να γίνουν και πολλά πράγματα εκτός από το να αναλάβουμε δυναμικές πρωτοβουλίες για τη μείωση του κόστους ζωής και την ορθολογικοποίηση της κοινωνικής υποστήριξης που έχουμε ανάγκη.
Σε ό,τι αφορά στους προσπελάσιμους τρόπους ζωής, αντικειμενικά μιλώντας, δύσκολα μπορούν να χρηματοδοτηθούν από ένα χρεοκοπημένο κράτος. Όταν δεν υπάρχουν χρήματα είναι αδύνατο να χρηματοδοτηθούν πολιτικές για την ανεξάρτητη διαβίωση και την επιβίωση.
Τα πολιτικά κόμματα πρέπει να ξυπνήσουν και να υποστηρίξουν πολιτικές αναπηρίας που να έχουν χαμηλό κόστος.
Εάν δεν ξέρουν τεχνικά πώς μπορούν να γίνουν τέτοιες πολιτικές αναπηρίας χαμηλού κόστους, τότε μπορούν να ρωτήσουν για να μάθουν!
Νίκος Βουλγαρόπουλος.