Η χώρα μας βρίσκεται μπροστά σε ένα αντικειμενικό οικονομικό εμπόδιο: Η σύμβαση της Ελλάδας με το ΔΝΤ είναι πενταετής και αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα θα βρίσκεται στον αυτόματο πιλότο για τα επόμενα 5 χρόνια. Αυτή η προθεσμία των πέντε ετών αφορά στην οικονομία γενικότερα.
Όταν όμως οι δυσλειτουργίες της οικονομίας εξειδικεύονται στην κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες, εκεί εμπειρικά μπορούμε να πούμε πως η πενταετής στενωπός για τους ανθρώπους με αναπηρίες θα είναι πολύ μεγαλύτερη της δεκαετίας, αφού η μειονότητα των ανθρώπων με αναπηρίες είναι μια κατ’ εξοχήν μειονότητα ανθρώπων που καταναλώνουν υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας.
Μαζί με την Ελλάδα φαίνονται να μπαίνουν στον χορό των περικοπών και «πλούσιες» χώρες που έχουν προχωρήσει σε σοβαρές περικοπές και πολιτικές λιτότητας σε βάρος των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας των κρατών τους. Η Γερμανία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Αυστρία και η Ολλανδία έχουν ήδη ανακοινώσει τα προγράμματα λιτότητας. Σε ό,τι αφορά την Αγγλία αμέσως μετά τις εκλογές έχει ανακοινωθεί η δραστική περικοπή των χρηματοδοτήσεων του πάλαι ποτέ ισχυρού προνοιακού συστήματος.
Η Ελλάδα βρίσκεται στη χειρότερη θέση από όλα τα υπόλοιπα κράτη γιατί εκτός από το οικονομικό χρέος υπάρχει και το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο, καθώς επίσης και τα χρέη του ελληνικού κράτους μέσα στην ελληνική αγορά, είτε αυτή είναι «δημόσια» είτε ιδιωτική.
Το πρόβλημα με την πατρίδα μας είναι πως προσπάθησε να αντιμετωπίσει το χρέος με δάνεια. Χρειάζεται απλή λογική για να καταλάβουμε πως ένα χρέος δεν αντιμετωπίζεται με χρέος αλλά χρειάζονται δραστικές πολιτικές ανασυγκρότησης της οικονομίας, της κοινωνίας και του πολιτισμού στο σύνολό του.
Δικαίως, ως άνθρωποι που συγκροτούμε μια μικρή ανθρώπινη μειονότητα, την μειονότητα των ΑμεΑ, αναρωτιόμαστε: Τί κάνουμε; Πού βαδίζουμε;
Δυστυχώς δεν υπάρχει απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Η Ελλάδα, ως οικονομία, ως κοινωνία και ως πολιτισμός, είναι παραστρατημένη για πάρα πολλά χρόνια και δύσκολα επανέρχεται ο αναγκαστικός, από τον πολιτισμό, ορθολογισμός. Είμαστε παγιδευμένοι ως άνθρωποι και ως ανθρώπινη κοινότητα στα αδιέξοδα που με την ανοχή μας ή με τις διεκδικήσεις μας συμβάλαμε για να δημιουργηθούν.
Η κρίση δεν έχει έρθει ακόμη στην πλήρη της έκταση και βάθος.
Έχουμε να δούμε ακόμη πολλά περισσότερα μέσα στο 2010, αλλά κυρίως στο 2011 και 2012.
Είμαστε μέρος μιας κοινωνίας, μιας οικονομίας και ενός πολιτισμού που νοσεί, και γι’ αυτό καταρρέει.
Κατά κανόνα, σε αυτές τις τραγωδίες, αυτοί που καταρρέουν πρώτοι είναι οι αδύναμοι. Για λόγους επιβίωσης πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή την πορεία προς την κατάρρευση.
Έστω και την ύστατη στιγμή πρέπει να σκεφτούμε δυτικά, δημιουργικά και παραγωγικά.
Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το www.disabled.gr θα βρίσκονται εδώ για να σας γεμίζουν δημιουργικές αμφιβολίες – γιατί εάν υπάρξει λύση, αυτή θα προκύψει μόνο μέσα από την επεξεργασία της αμφιβολίας.
Νίκος, Ιούνιος 2010