Ύστερα από 30 χρόνια «μεταρρύθμισης» των κοινωνικών και των υποστηρικτικών δικτύων βρισκόμαστε αντιμέτωποι στην ολοκληρωτική απομυθοποίηση και κατάρρευση όλων αυτών που έγιναν με τη δική μας συναίνεση και αποδοχή αφού δεν είχαμε (ως πολίτες) την τεχνογνωσία για να αξιολογήσουμε και να κρίνουμε αυτά που μας προσέφεραν:
Όταν μας ονόμαζαν «άτομα με ειδικές ανάγκες» το δεχόμασταν και όταν μας άλλαζαν την ονομασία μας σε «άτομα με αναπηρίες» επίσης το δεχόμασταν. Όταν μας έλεγαν πως μπορούμε να μπούμε ελεύθερα στο πανεπιστήμιο με το 3% το κάναμε. Όταν μας προσέφεραν κάποια προστατευόμενη θέση στο δημόσιο τρέχαμε για να την πάρουμε. Όταν μας ονόμαζαν Ολυμπιονίκες το δεχόμασταν και αυξάναμε τις προσπάθειες μπας και «μας κάτσει η καλή». Όταν μας έδιναν τη δυνατότητα για αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού χωρίς τέλος αποκτήσαμε αυτοκίνητα πολυτελείας. Όταν περιόρισαν τον κυβισμό των αυτοκινήτων, περιοριστήκαμε κι εμείς αυτομάτως. Όταν μας χορηγούσαν τα ασφαλιστικά ταμεία το οποιοδήποτε βοήθημα εμείς τρέχαμε για να γεμίσουμε την αποθήκη μας. Όταν μας έδιναν διάφορα προνόμια, από πάσο για απροσπέλαστα λεωφορεία μέχρι κάρτα δωρεάν διέλευσης από τα διόδια, εμείς ως πιστοί καταναλωτές προϊόντων κοινωνικής πρόνοιας το δεχόμασταν όπως-όπως, χωρίς να κρίνουμε το πολιτικό πώς και γιατί.
Έτσι, φτάσαμε στο 2010, και μπήκαμε στην εποχή των ισχνών αγελάδων όπου ό,τι δεν περικόπτεται, απλώς καταργείται.
Το κοινό στοιχείο σε αυτά τα 30 χρόνια είναι πως ως άτομα, ως μειονότητα, και ως κοινότητα, δεχόμασταν πάντα αυτό που μας έδιναν όπως-όπως.
Όπως δεν έγινε καμία προσπάθεια (εδώ θα διαμαρτυρηθούν οι συνδικαλιστές) για την κατάκτηση αυτών των προνομίων, έτσι δεν έχει γίνει καμία προσπάθεια για οργανωμένη διαμαρτυρία.
Εδώ στον πάτο, που φτάσαμε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχθούμε το παρελθόν των 30 ετών. Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε τα λάθη του παρελθόντος, το μέλλον θα είναι αβέβαιο. Πάντα θα υπάρχει κάποια εξουσία που θα αυξομειώνει τους πόρους πάνω στους οποίους στηρίζουμε την επιβίωσή μας. Πάντα θα υπάρχει κάποια εξουσία που ενώ εμείς ζητάμε αξιόπιστους όρους και συνθήκες επιβίωσης, αυτή (η εξουσία) θα εκχωρεί διακοσμητικές παροχές που εν τέλει δεν τρώγονται.
Υπάρχει διέξοδος; Εάν δεν αμφισβητήσουμε τον ορθολογισμό του πολιτισμού μας, προφανώς δεν υπάρχει διέξοδος. Ο πάτος που έχουμε φτάσει είναι προϊόν του ίδιου του ορθολογισμού που κάποτε εκχωρούσε διακοσμητικά προνόμια και σήμερα τα έχει περικόψει ή αναστείλει ή απλώς προγραμματισμένα τα οδήγησε σε φθορά, αφού προηγουμένως εκφυλίστηκε το πλαίσιο στο οποίο πραγματώνονται.
Τί να τα κάνεις τα προνόμια, τα όποια προνόμια, όταν τα ασφαλιστικά ταμεία περιορίζουν τις αυτονόητες παροχές, το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης αναστέλλεται, το Φ.Π.Α και η άλλη φορολογία για την απόκτηση αναπηρικού αυτοκινήτου αυξήθηκε (για όλους τους πολίτες), η χορήγηση στεγαστικών δανείων και του επιδόματος ενοικίου ανεβλήθη για το μέλλον, οι υπηρεσίες του ΕΣΥ και των ΑΕΙ οδηγήθηκαν σε απαξίωση και το όνειρο για διορισμό στο δημόσιο είναι απραγματοποίητο αφού δεν υπάρχει δημόσιο.
Εάν δεν αλλάξουμε μυαλά και νοοτροπία θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να αναρριχηθούμε στην ορατή πλευρά της κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτισμού.
Για όσο καιρό η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες δεν αποτελεί φορέα ανάπτυξης, δεν θα μπορέσει να βρεθεί έξω από το οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Δεν περιμέναμε το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ για να μας το υπενθυμίσει.
Ν.Β.