Εδώ και αρκετά χρόνια το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και το Disabled.GR είχαν προβλέψει αυτήν την κρίση ελλειμμάτων της Ελλάδας. Για χρόνια ολόκληρα υπήρχε εκτεταμένη αρθρογραφία για όλες εκείνες τις κακές νοοτροπίες των Ελλήνων (και των Ελλήνων με αναπηρίες) που αναπόφευκτα οδηγούσαν την κοινότητα των Ελλήνων και των Ελληνίδων με αναπηρίες στην κοινωνική παρακμή και στην πολιτική ανυποληψία της μειονότητας των ανθρώπων με αναπηρίες.
Το Disabled.GR δεν έχανε την ευκαιρία να αναδημοσιεύει κείμενα από τον ημερήσιο και τον περιοδικό τύπο που προειδοποιούσαν για την επερχόμενη κρίση.
Όπως όλα δείχνουν όμως η κοινότητα των Ελλήνων και των Ελληνίδων αρκέστηκε στο ρόλο του παθητικού αποδέκτη προνοιακών προϊόντων και υπηρεσιών και των φθηνών υποκατάστατων της κρατικής φιλανθρωπίας.
Σήμερα, ύστερα από ένα δύσκολο 2010, μπήκαμε σε ένα ακόμη πιο δύσκολο 2011 και πολλά από αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα πλέον είναι κενά νοήματος. Πολλές από τις παροχές του παρελθόντος είναι πλέον άνευ ουσίας, αφού πλέον στο νέο πλαίσιο που διαμορφώνεται από την κρίση παύουν να είναι παροχές, καθώς είναι διαθέσιμα σε όλους τους πολίτες.
Το κακό είναι πως δεν υπάρχει επιστροφή: Η κοινότητα των Ελλήνων και των Ελληνίδων με αναπηρίες έχει παθητικοποιηθεί – και αν δεν μπορεί να οργανώσει την αντεπίθεσή της, τουλάχιστον να οργανώσει τις συνθήκες της επιβίωσής της και της αναπαραγωγής της.
Πολύ σύντομα θα ανακοινωθούν τα προγράμματα για την κοινωνική οικονομία. Η κοινωνική οικονομία θα μπορούσε να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο για την δημιουργία μηχανισμών κοινωνικής υποστήριξης και συλλογικής κατανάλωσης. Γι’ αυτούς τους μηχανισμούς το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ γράφει από το 1993 (που δημιουργήθηκε) μέχρι σήμερα.
Όμως, όπως όλα δείχνουν, δεν είμαστε έτοιμοι, ως κοινότητα και ως μειονότητα, να αναλάβουμε την ευθύνη της δημιουργίας εκείνων των μηχανισμών που θα εξασφαλίσουν με ασφάλεια, με αξιοπρέπεια και με χαμηλό οικονομικό κόστος την επιβίωσή μας. Το χειρότερο είναι πως ακόμη και σήμερα, που βλέπουμε το κράτος εργοδότη να καταρρέει, ως κοινότητα είμαστε αθεράπευτα κρατιστές και διεκδικούμε τη συμμετοχή μας στην κατάρρευση του κράτους εργοδότη.
Δεν είναι γνωστό ακόμη πώς θα διατεθούν οι χρηματοδοτήσεις για την κοινωνική οικονομία. Είναι ωστόσο γνωστό πως η κοινότητα των ανθρώπων με αναπηρίες δεν έχει άποψη ούτε για την κοινωνική οικονομία ούτε για το μη κερδοσκοπικό τομέα ούτε για τις κοινωνικές επιχειρήσεις ούτε για τους συνεταιρισμούς που θα μπορούσε να οργανώσει για να δώσει λύσεις ή διεξόδους στα προβλήματα της κοινωνικής υποστήριξης.
Κανείς δεν αισθάνεται τον κίνδυνο: Όταν σε ένα κράτος οι μισοί πολίτες παίρνουν αναπηρική σύνταξη, τότε η αναπηρική σύνταξη χάνει το νόημά της και μπορεί ανά πάσα στιγμή να απειληθεί η ύπαρξή της. Όταν σε ένα κράτος το Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε βαθιά παρακμή, τότε η φοίτηση ΑμεΑ στο Πανεπιστήμιο είναι χάσιμο χρόνου. Όταν το κράτος καταρρέει από τα ελλείμματα, τότε ως εργοδότης είναι αναξιόπιστος. Όταν σε ένα κράτος υπάρχουν παράλογες επιβραβεύσεις κατασκευασμένων επιτυχιών, τότε είναι ζήτημα χρόνου να ανακληθούν και οι επιβραβεύσεις και οι «επιτυχίες».
Βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και πρέπει να πάρουμε την απόφαση με ποιους πηγαίνουμε και ποιους αφήνουμε. Θα είμαστε με το νοσηρό παρελθόν ή με το αβέβαιο μέλλον;
Δεν υπάρχει σωστή απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Η μόνη σωστή απάντηση είναι να θελήσουμε να είμαστε εκεί όπου θα κατασκευάζεται ένα αξιόπιστο, αναπτυξιακό και δημιουργικό μέλλον!
Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, www.disabled.gr, Ιανουάριος 2011.