Όταν το 1993 ξεκινούσε το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ ο όρος «αναπηρία» έλεγε πάρα πολλά. Ήταν μια εποχή που όλη η Ελλάδα αναφερόταν στα άτομα με ειδικές ανάγκες και το «αναπηρία» θεωρείτο ως προσβολή.

Τότε το περιοδικό «ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ» ακουγόταν πολύ δυνατά, σαν γροθιά στο στομάχι του ανορθολογισμού και της ανθρωπομετρίας: Το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ εισέβαλε επιθετικά και επέβαλε την αναπηρία, ως εμπειρία και ως διαφορά συνθηκών και όρων ζωής, στο επίπεδο του δημόσιου πολιτικού λόγου και μάλιστα εδώ και τώρα.

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά δεν έχουν αλλάξει επαρκώς. Το «αναπηρία» το έχουν σφετεριστεί όλοι, μέχρι το βαθμό της κακοποίησης. Το «αναπηρία» αυθαίρετα συνοδεύεται και από ένα εξίσου αυθαίρετο και ανέμπνευστο αριθμό που συμβολίζει το «ποσοστό» – που για τους γραφειοκράτες των ασφαλιστικών ταμείων μπορεί να λέει πολλά, άλλα για εμάς που διαβάζουμε το περιοδικό, το 67% ή το 80% ή το 40% δεν λέει τίποτα.

Μάλιστα με την κατάχρηση που έχει υποστεί αυτό το «ποσοστό» τα τελευταία χρόνια, όχι απλώς δεν λέει τίποτα, αλλά απωθεί όλους τους ανθρώπους που έχουν πραγματικές και σε μεγάλο βαθμό περιοριστικές αναπηρίες και ανικανότητες.

Με την οικονομική κρίση τα ζητήματα καθορισμού και αυτοκαθορισμού υφίστανται ακόμη πιο βάρβαρη κακοποίηση. Έχουμε φτάσει στο σημείο να ντρεπόμαστε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο «αναπηρία» γιατί παραπέμπει στις «μαϊμούδες» κυρίως, και δευτερευόντως στους ανθρώπους που ζουν κάτω από συνθήκες αναπηρίας.

Σε μια εποχή που όλα αυτά που συνδέθηκαν με τον όρο «αναπηρία» έχουν καταρρεύσει, ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια.

Η ευχή, η επιθυμία και η προσδοκία της κοινότητας των ανθρώπων που ζουν κάτω από συνθήκες κάποιας αναπηρίας είναι η αυτονομία και η ανεξαρτησία με την ευρύτερη οικονομική, πολιτική και κοινωνική της έννοια.

Το περιοδικό αλλάζει και γίνεται @utonomia (με το διαδικτυακό @ αντί του «Α») ως φυσική συνέχεια του http://www.disabled.gr/ – επειδή, ας μην κρυβόμαστε, εάν ποτέ υπάρξει αξιόπιστη «αυτονομία» ή «ανεξαρτησία», αυτή θα οργανωθεί αρχικά διαδικτυακά και ύστερα θα προβληθεί και στο επίπεδο της πραγματικής κοινωνίας, της πραγματικής οικονομίας και της πραγματικής πολιτικής.

Όταν το 1993 ξεκινούσε το περιοδικό, προσπάθησε να συμβάλει στην επανεκπαίδευση των αναγνωστών του στις μέχρι τότε άγνωστες κοινωνικές παροχές. Προσπαθούσε να διευκολύνει τους αναγνώστες για να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τις παροχές των ασφαλιστικών ταμείων ώστε να αποκτήσουν εκείνα τα υλικά και οικονομικά βοηθήματα με τα οποία θα μπορούσαν να οργανώσουν τον δικό τους ανεξάρτητο, αυτόνομο και προσπελάσιμο τρόπο ζωής.

Όπως θα θυμούνται οι παλιοί αναγνώστες, από τότε το περιοδικό προειδοποιούσε πως η γη δεν θα γίνει ποτέ προσπελάσιμη, πως πάντα θα υπάρχουν εμπόδια, πως οι δημοκρατίες δεν θα φτάσουν ποτέ σε ένα επαρκές επίπεδο ολοκλήρωσης, και γι’ αυτό ενημέρωνε τους αναγνώστες πως πρέπει να προετοιμαστούν, γιατί «το μέλλον είναι αβέβαιο». Από τα πρώτα τεύχη ενημέρωνε και προειδοποιούσε πως κάποτε η φούσκα της ευαισθησίας θα έσκαγε.

Νά λοιπόν που φτάσαμε στην προφητεία του περιοδικού. Δεν ήταν όμως ακριβώς προφητεία. Ήταν πραγματικότητα, που μπορούσε να αντιληφθεί μόνο ο ψύχραιμος παρατηρητής.

Το περιοδικό @utonomia δεν είναι παρατηρητής. Θα συνεχίσει να είναι το αυθεντικό προϊόν του εσωτερικού διαλόγου που αναπτύσσεται στην κοινότητα των ανθρώπων που ζουν κάτω από συνθήκες κάποιας σοβαρής κινητικής αναπηρίας ή ανικανότητας.

Καλώς ήρθατε στο περιοδικό @utonomia!

Περιοδικό @utonomia (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ), http://www.disabled.gr/, Φεβρουάριος 2012.