Ως το τέλος του 2012, που γράφεται αυτό το κείμενο, όλα είναι καλά και ευφυώς πλασμένα. Η κοινότητα των ΑμεΑ δεν έχει κανένα παράπονο: Αναγκαστικά συμμετέχει οικονομικά με την απαλλοτρίωση του 2/14 των επιδομάτων που κάποιες άλλες παλιές εποχές η κοινωνία θεώρησε πως έπρεπε να εκχωρήσει. Ταυτόχρονα, οι παροχές του ΕΟΠΥΥ είναι μόνο κατ’ ευφημισμό παροχές, αφού η πλειοψηφία των ασφαλισμένων με σοβαρές αναπηρίες αναγκάζεται να συμμετέχει με το 25% της αξίας των παροχών, δηλαδή, να αγοράζει τις «παροχές» στο 25% της εμπορικής τους αξίας.
Αυτό όμως που είναι εξοργιστικό είναι το φορολογικό νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη βουλή τις τελευταίες ημέρες του 2012.
Ακόμη και εάν οι πλέον ευπατρίδεις πολίτες με αναπηρία συνεισέφεραν την επιβίωσή τους στο βωμό των περικοπών, με το νέο φορολογικό νομοσχέδιο εισάγεται η αρχή της φορολόγησης αυτών που έχει εξοστρακίσει η «πατρίδα» από την σύστασή της.
Γιατί εντάξει: Ας μη γίνουν προσλήψεις ΑμεΑ στο δημόσιο. Ας καταργηθεί η προστατευτική νομοθεσία. Ας μειωθούν οι «παροχές». Ας συμμετέχουν οικονομικά οι υποτελείς με το 25% της εμπορικής αξίας των παροχών υγείας και των παροχών σε είδος. Ας περικοπούν τα επιδόματα κατά τα 2/14 (αφού έχουν υποστεί περικοπή κατά 12% από το 2010 μέχρι σήμερα).
Αλλά το να φορολογείται ο πολίτης με τετραπληγία ή με παραπληγία για κάθε επαγγελματική και επιχειρηματική δραστηριότητα πριν ακόμη την ξεκινήσει είναι υπερβολικά υπερβολικό, ειδικά όταν αυτός ο πολίτης εμποδίζεται τόσο στις απροσπέλαστες πόλεις και μαζικές μεταφορές όσο και στην προκλητική έλλειψη προσαρμογής όλων των κοινόχρηστων υποδομών και παροχών.
Πιο απλά: Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι επιχειρηματίες με παραπληγίες και με τετραπληγίες φορολογούνται όπως και οι ικανοί σωματικά συνάδελφοί τους.
Τα πρώτα 11.500 € από την επαγγελματική ή επιχειρηματική δραστηριότητα «επενδύονται» αυτομάτως στο ΤΕΒΕ ή στο ΟΑΕΕ, στο φόρο επιτηδεύματος και σε όποιο άλλο φόρο γενικώς.
Το να φορολογείται η επιχειρηματική και η επιχειρησιακή οργάνωση της αυτοβοήθειας, της αλληλεγγύης και της πάλαι ποτέ ανεξαρτησίας, είναι επίσης προκλητικό και επικίνδυνο. Γιατί η λειτουργία των μη κερδοσκοπικών φορέων φορολογείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φορολογούνται οι κερδοσκοπικές εταιρείες. Από αυτή τη φορολόγηση εξαιρούνται οι μη κερδοσκοπικές εταιρείες που λειτουργούν υπό την αιγίδα του κράτους (και ποιος εμπιστεύεται πλέον το κράτος;).
Εν τέλει, το κράτος δεν συμμετέχει στις επιπλέον οικονομικές δαπάνες που προκύπτουν εξαιτίας της αναπηρίας. Φορολογεί όλα τα χρήματα πριν γίνουν αυτά εισόδημα, και όταν γίνουν εισόδημα τα φορολογεί το λιγότερο με 25% έως 43%, χωρίς να εκπίπτει το επιπλέον κόστος που έχει η άσκηση επαγγέλματος επειδή ο επαγγελματίας έχει αναπηρία.
Τελικό συμπέρασμα: Ακόμη και στην περίπτωση που οι πολίτες οργανωθούν σε συνεταιρισμούς διαχείρισης αναγκών τους, δεν θα μπορέσουν να αποφύγουν τη φορολόγηση του εισοδήματος, έστω και εάν αυτό το εισόδημα επενδύεται για την κάλυψη των άμεσα βιοτικών υγειονομικών αναγκών που υπερβαίνουν τις 3000 € το έτος.
Μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσουμε πολιτικό άσυλο κάπου αλλού, εάν ακόμη υφίσταται αυτό το αλλού;
Νίκος, περιοδικό Αυτονομία, www.disabled.gr, Δεκέμβριος 2012.