Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να καθιερωθεί στην πράξη το «τίποτα για εμάς, χωρίς εμάς» και μόλις λίγα χρόνια για να φανεί η γύμνια του «χωρίς εμάς» και η απουσία του «για εμάς» ως στόχου. Βάσει εθίμου, οι συνδικαλιστές συμμετέχουν σε όλα σχεδόν τα κέντρα λήψης αποφάσεων, αλλά δυστυχώς αυτή η συμμετοχή δεν συνεπάγεται και αποτελέσματα προς όφελος της κοινότητας των ανθρώπων με σοβαρές αναπηρίες.
Κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί με την αποτελεσματικότητα των συνδικαλιστών εάν δεν έσφιγγαν τα πράγματα και εάν η οικονομική θέση των αναπήρων δεν είχε επιδεινωθεί τόσο πολύ. Ποτέ στο παρελθόν δεν ασχολήθηκε κανένας σοβαρός ανάπηρος με τον συνδικαλισμό. Τώρα όμως, που η δυσαρέσκεια έχει διογκωθεί, ορισμένες πρακτικές ενοχλούν – και ενοχλούν πολύ.
Είναι αλήθεια πως οι περικοπές έγιναν ερήμην των συνδικαλιστών. Αλλά ορισμένα νομοθετήματα δεν έγιναν ερήμην. Η «Διαύγεια» είναι αδιάψευστος μάρτυρας, αφού όλες οι συμμετοχές σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, σε επιτροπές ασφαλιστικών ταμείων, σε μελέτες, σε ευρωπαϊκά προγράμματα, σε χρηματοδοτήσεις, σε χορηγίες, σε εμπορικές επιχειρήσεις και εκμεταλλεύσεις υποχρεωτικά δημοσιεύοντο, τουλάχιστον μέχρι πρότινος.
Το 2013 δίνει στο «τίποτα για εμάς χωρίς εμάς» και ένα ακόμη νόημα: Δεν είναι μόνο η εξουσία που νομοθετεί ερήμην των πολιτών με αναπηρίες. Είναι και οι συνδικαλιστές που υποδύονται τους εκπροσώπους πάσης ανικανότητας, αναπηρίας, μαλακίας και νόσου. Για κάθε διαφορετική παθολογία και κάθε διαφορετική αναπηρία υπάρχουν πολλά σωματεία που διεκδικούν τα ίδια μέλη, έστω και εάν δεν είναι εγγεγραμμένα σε αυτά. Ύστερα αυτά τα σωματεία συγκροτούν νέα σωματεία που έχουν μέλη σωματεία, και η εκπροσώπηση χάνεται στα θολά νερά του συνδικαλισμού και της πολιτικής, αφού μέλη τους δεν είναι άνθρωποι, αλλά σφραγίδες νομικών προσώπων.
Στο τέλος ο πολίτης με αναπηρία μπορεί να αναρωτηθεί: Ποιος εκπροσωπεί ποιον όταν πρόκειται για σωματεία σωματείων; Ποιος έχει ανάγκη τους πολίτες με αναπηρίες σε αυτόν τον τόπο, αφού το παιχνίδι έγινε για να παίζεται χωρίς τους αναπήρους εντός σωματείων που εκπροσωπούν σωματεία που συγκροτούν σωματεία ΑμεΑ; Δύσκολη ερώτηση; Αυτή είναι η πραγματικότητα!
Σε μια εποχή που τα «αναπηρικά» επιδόματα έχουν περικοπεί, το αφορολόγητο δεν υφίσταται, η αποκατάσταση είναι ανύπαρκτη, η ανεξάρτητη διαβίωση δυσθεώρητη, οι παροχές του ΕΟΠΥΥ μηδενικές και οι πολιτικές για την αναπηρία έχουν αναβληθεί για τον επόμενο αιώνα, είναι ζήτημα χρόνου να τσαντιστούν κάποιοι.
Το παιχνίδι του παραγοντισμού τελείωσε. Κανένας δεν εκπροσωπεί, παρά μόνον τα μέλη του. Κανένας δεν αντιπροσωπεύει κανέναν, παρά μόνον τα μέλη του σωματείου και μόνο στο πλαίσιο του σωματείου.
Είμαστε όλοι μόνοι μας απέναντι σε ένα αφιλόξενο και εν πολλοίς εχθρικό κράτος. Για πολλές δεκαετίες έχει χαθεί το μέτρο. Είναι ζήτημα χρόνου η αποκατάσταση του μέτρου που δεν θα προκύψει από κάποιο μαζικό κίνημα. Θα προκύψει από μειοψηφίες ή από άτομα θυμωμένων που θα πολιτικοποιήσουν την οργή τους. Ο ΕΟΠΥΥ είναι ο πρώτος που θα διευκολύνει την εκδήλωση αυτής της ανοργάνωτης ή οργανωμένης οργής.
Περιοδικό Αυτονομία, www.disabled.gr, Φεβρουάριος 2013.