Αναγκάζομαι να σου πω ένα παραμύθι. Λένε πως η θάλασσα ήταν κάποτε γυναίκα που επειδή αγαπούσε πολύ τον ουρανό, ξάπλωσε για να τον περιμένει. Ο ουρανός όμως είναι ανύπαρκτος και η θάλασσα αυτό δεν το ξέρει.
Κάθε τόσο σπάει τον καθρέφτη της, σηκώνει κύματα βουνά για να τον φτάσει…
Ο ουρανός να είναι άραγε η θλίψη; Είναι η χαρά;
Της στέλνει την βροχή του και τον ήλιο του…Μα δεν έχει σώμα…
Διαβάζεις και απορείς γιατί να σου λέω ένα τέτοιο παραμύθι; Ίσως να μην καταλαβαίνεις κι εσύ όπως και η θάλασσα. Ίσως όμως να κατάλαβες…
Μοιάζει με τη θάλασσα η ζωή μου. Ίσως και η δική σου…όπως εκείνη έτσι κι εγώ, ίσως και εσύ; Περιμένουμε…ψάχνουμε έναν ουρανό!
Άλλοτε αναζητούμε μια μέρα με μια λιακάδα να γευτούμε το χάδι του ήλιου και άλλοτε πάλι μια βροχή που θα γίνει ένα με το δάκρυ μας! Ότι και να διαλέξουμε θέλουμε απλά ένα σημάδι ότι ο ουρανός υπάρχει κάποτε θα έρθει! Και περιμένεις, να δεις να έχεις λόγο να πιστέψεις ότι ΝΑΙ!! Γιατί όχι γίνονται και θαύματα…
Και να ξανά οι «εμπειρογνώμονες συναισθημάτων» το φέρνουν το θέμα για συζήτηση (έρχονται να σου θυμίσουν να δεις την αλήθεια κατάματα, τα όνειρα και τα παραμύθια είναι για παιδιά…εσύ δηλαδή εγώ μεγάλωσα!!!).
Πρέπει να δεις την αλήθεια κατάματα. Αλήθεια; Τι είναι άραγε η αλήθεια και τι το ψέμα; Πρέπει να μάθω να δέχομαι τα γεγονότα…και μετά κάποιοι άλλοι με κοιτάνε και μου ζητάνε να απολογηθώ, να τους εξηγήσω πώς έγινε…
Το καημένο το κορίτσι; Λένε…κάποιοι άλλοι λένε, πάει η ζωή του τέλειωσε! Όλοι καταλαβαίνουν δήθεν!!!
Η συζήτηση έγινε ξανά και ξανά όχι μόνο από τους ίδιους αλλά και από άλλους που απλώς συνέθεταν το ίδιο σκηνικό σε επανάληψη, έλεγαν τις ίδιες κουβέντες βγάζοντας καθένας τα δικά του συμπεράσματα!
Απόλυτα και βάσει των νόμων της ζωής. Λες και η ζωή, η ανθρώπινη ψυχή έχει απαράβατους νόμους που δεν ανατρέπει ποτέ μα καθορισμένα ακολουθεί. Και τότε εμένα με έπιασε ένα παράπονο ζωής και ένας θυμός μεγάλος με τους ανθρώπους που εύκολα γίνονται μικροί, χωρίς καρδιά και δίχως δισταγμό μπορούν να πονέσουν! Θυμώνω, ανάβω φουντώνω, ξεθυμαίνει η οργή μου…με φόβισαν οι άνθρωποι. Τρέχει η ζωή μου σαν κέρμα και έτσι όπως τρέχει και το δάκρυ λες πως της μοιάζει, αφού είναι θαρρείς κέρμα κι αυτό.
Έβαλα την πανοπλία μου και έχω πετύχει, έχω καταφέρει να τους τη φέρω χαμογελάω με νόημα και τους εξηγώ, απολογούμαι για όλα αυτά τα τόσο τραγικά που έχουν συμβεί στην ζωή μου, λες και ήταν δική μου η επιλογή. Να σε κάνουν να νιώθεις να σκέφτεσαι «μήπως τελικά είναι τόσο κακό που ζεις;»
Δεν ξέρω ποια θα είναι η τύχη αυτής της χάρτινης εξομολόγησής μου ούτε και αυτό με κάνει να μην γράφω αυτά που θέλω…
Σήμερα γνωρίζοντας περισσότερα ξέρω πως οι άνθρωποι είναι πάντα καλύτερο να νομίζουν πως δεν πονάς…
Ξέρω ακόμα ότι ο κόσμος, η ζωή δεν μου χρωστάει τίποτα, υπήρχε πριν από μένα και θα συνεχίσει και μετά να υπάρχει. Την ευχαριστώ που μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω και μέσα από τα τόσα μου προβλήματα με έκανε καλύτερο πιστεύω άνθρωπο και μπορώ να καταλαβαίνω τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό το δύσκολο δρόμο της ζωής.
Μεγάλωσα, ωρίμασα και πάνω απ’ όλα κατάλαβα.
Είμαι η Ελένη, ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες, 28 ετών. Πόνεσα, πικράθηκα, θύμωσα αρκετά στην ζωή μου… όμως ζω, γελάω, χαίρομαι, απολαμβάνω, διασκεδάζω, ερωτεύομαι, αγαπάω! Και είμαι ευτυχισμένη για όλα αυτά!
Κάπου-κάπου νιώθω μόνη μου, η μοναξιά είναι μέρος της ζωής μας, δεν την φοβάμαι κάποιες φορές την αποζητώ…και κάποιες άλλες είναι σαν την τρέλα! Μέσα από αυτή την εξομολόγησή μου που έχει αλήθεια μια μεγάλη δόση μελαγχολίας απλώνω τα χέρια μου στην ζωή να την κρατήσω και να ζήσω!
Απλώνω τα χέρια μου και σε σένα που μαζί και οι δύο, αλλά και εκατοντάδες σαν και μας που είμαστε ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!
Σήμερα έχει μια όμορφη λιακάδα…ο ουρανός μου χαμογελάει είναι μία ένδειξη ότι υπάρχει και ότι θα έρθει! ΝΑΙ! ΘΑ έρθει γιατί εγώ θέλω να το πιστεύω, φοράω το καλό μου χαμόγελο και το χαρίζω σε σένα που ίσως και να το έχεις ανάγκη. Κάνε και εσύ το ίδιο, έλα! Χαμογέλα, κάνε τη μέρα όλων όσων μας αγαπάνε πιο λαμπερή!!! Μα! Ακόμα και αν στην συνέχεια συννεφιάσει να θυμάσαι πως ακόμα και η βροχή είναι σημάδι του ουρανού!!!
Ελένη Καϊμά