Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους με αναπηρία που βρίσκονται στα ιδρύματα. Οι συγγενείς αποφασίζουν να αναλάβουν την καθημερινή υποστήριξη του ανάπηρου μέλους της οικογένειας. Σε κάθε περίπτωση, ας ελπίσουμε πως η ποιότητα της παρεχόμενης φροντίδας είναι ικανή να προσφέρει αξιοπρεπή διαβίωση στο αδύναμο μέλος της οικογένειας.
Σε άρθρο στο kathimerini.gr διαβάσαμε για την τάση εκκένωσης γηροκομείων σε όλη τη χώρα, καθώς η σύνταξη των ηλικιωμένων μπορεί να κάνει την κρίσιμη διαφορά σε μια οικογένεια στον καιρό της κρίσης. Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων παραδέχεται ότι: «Πολλοί αποφασίζουν να πάρουν τους ηλικιωμένους στο σπίτι προκειμένου να επωφεληθούν από τη σύνταξή τους και να τα βγάλουν πέρα».
Στην Ελλάδα λειτουργούν περίπου 100 ιδιωτικές μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων και 100 μονάδες που λειτουργούν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (κυρίως της Εκκλησίας ή κληροδοτημάτων). Η συνολική δυναμικότητά τους φτάνει τα 15.000 άτομα.
Το κόστος της κατ’ οίκον περίθαλψης είναι ωστόσο εξίσου -αν όχι περισσότερο- υψηλό, καθώς οι αυξημένες ανάγκες υποστήριξης του ηλικιωμένου (ή του αναπήρου) δεν μεταβάλλονται. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, οι μονάδες έχουν ρίξει τις τιμές, για να αναχαιτίσουν το κύμα φυγής των ηλικιωμένων και των χρόνια πασχόντων.
Τους γέροντες, τους ανικάνους και τους αναπήρους, ουδείς!