Οι εκλογές έρχονται και η αναπηρία εξατμίζεται εμπρός το βάρος των εκλογών, που τις θέλει υπερβολικά σοβαροφανείς και «πολιτικές» με μια ερμηνεία της έννοιας της πολιτικής άγνωστη για τον ελληνικό λαό αλλά και για τη μειονότητα των ανθρώπων που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Και η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε λίγοι. Οι άνθρωποι με αναπηρίες υπερβαίνουν κατά πολύ το 10% του πληθυσμού, όμως έχουμε συνηθίσει να καταλογίζουμε μόνο το 10% επειδή αυτό έχει συνδικαλιστικά ενδιαφέρον.
Το 10% αναφέρεται κυρίως στις αναπηρίες που με κάποιον τρόπο επιδοτούνται ή κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να επιδοτηθούν με κάποιο επίδομα και κατά συνέπεια έχουν ένα συνδικαλιστικό ενδιαφέρον δεδομένου ότι αυτές οι αναπηρίες μπορούν να συγκροτήσουν τους νέους συλλόγους και να συμβάλουν στην διόγκωση του λεγόμενου αναπηρικού κινήματος.
Όμως η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πολυκατοικία και συνοικία που να μην έχει ανθρώπους με κάποιες προσωρινές ή μόνιμες ανικανότητες επιδοτούμενες ή όχι δεν έχει σημασία.
Γιατί όταν μιλάμε για εκλογές αυτό που απασχολεί κυρίως είναι η εκπροσώπηση αυτής της μειονότητας στον δήμο και στην διοίκηση της τοπικής εξουσίας και οι τοπικές πολιτικές δεδομένου ότι το τέταρτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης θα δώσει τεράστια έμφαση στις τοπικές κοινωνίες για την υλοποίηση του.
Είναι οι τοπικές κοινωνίες έτοιμες να συμβάλλουν στην υλοποίηση του τέταρτου κοινοτικού πλαισίου στήριξης; Προφανώς δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ έτοιμες.
Δεν είναι τυχαίο πως το τρίτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης ολοκληρώνεται χωρίς τους ανθρώπους με αναπηρίες και χωρίς να ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρίες στις τοπικές κοινωνίες, αφού δεν τα άγγιξε ποτέ.
Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και τα προγράμματα «βοήθεια στο σπίτι» καρκινοβατούν επειδή πολύ απλά για να λειτουργήσουν περιμένουν τη συνδρομή της κεντρικής εξουσίας και των κρατικών επιχορηγήσεων, ενώ θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν πυρήνα οργάνωσης της υποστήριξης όχι μόνον των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας αλλά και των εξωτερικών ασθενών και των ανθρώπων με αναπηρίες, ακόμη και με σοβαρές αναπηρίες.
Όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε μολονότι ήταν υποχρεωτικό από την Ε.Ε. και ηθικό πολιτικά, το να βρεθούν δηλαδή τρόποι εναλλακτικής χρηματοδότησης αυτών των προγραμμάτων που στην ουσία δεν είναι κάποια αφηρημένα γραφειοκρατικά προγράμματα όσο είναι ή θα έπρεπε να είναι η υποστήριξη που έχουν ανάγκη μεγάλες ομάδες του πληθυσμού.
Μας περιμένει μια δύσκολη τετραετία με μια τοπική αυτοδιοίκηση που δεν είναι επιχειρηματικά οργανωμένη ούτε θέλει να οργανωθεί επιχειρηματικά. Το πρόβλημα είναι πως η Ε.Ε. δεν το γνωρίζει αυτό ή δεν την ενδιαφέρει καθόλου, αφού εάν δεν υλοποιηθούν νομίμως τα προγράμματα και όπως ορίζει ο κανονισμός διαχείρισης τότε πολύ απλά για μια ακόμη φορά η Ε.Ε. δεν θα πληρώσει και οι εργαζόμενοι που έχουν προσληφθεί σε αυτά τα προγράμματα δεν θα πληρωθούν. Χρειάζεται καταρχήν η τοπική αυτοδιοίκηση να έχει την ικανότητα να αντιληφθεί ποιες δαπάνες είναι επιλέξιμες και στο πλαίσιο αυτών των επιλέξιμων δαπανών να συγκροτήσει τα προγράμματα υποστήριξης του πληθυσμού που ζει κάτω από συνθήκες αναπηρίας.
Η πολιτική της Ε.Ε. καταρχήν είναι σωστή στο βαθμό που μεταβιβάζει την ευθύνη για την υποστήριξη των ανθρώπων με αναπηρίες από την κεντρική εξουσία στην τοπική. Το πρόβλημά μας δεν βρίσκεται στην Ε.Ε. βρίσκεται στην τοπική εξουσία και στην πρόθεση της να συγκροτήσει προγράμματα των οποίων οι δαπάνες να είναι επιλέξιμες γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση θα δούμε την γνωστή ιστορία των απολυμένων συμβασιούχων.