Το σεξ και η αναπηρία σπάνια συζητούνται στην ίδια πρόταση. Ακόμα λιγότερα λέγονται για πόρνες και υποκαταστάτριες του σεξ. Αλλά αυτές οι σεξουαλικές υπηρεσίες υπάρχουν, και, καλώς ή κακώς, κάποιοι άνθρωποι με αναπηρίες τις χρησιμοποιούν. Η Sarah Hobson κάνει την έρευνα.

Η επιθυμία για το αντίθετο φύλο έκανε τον Nigel ανάπηρο. Όταν ήταν ένας ντροπαλός, 20χρονος φοιτητής φυσικών επιστημών, το πρώτο του φιλί τού έδωσε την «ασθένεια του φιλιού»- ένας ιός που μεταδίδεται με διαρκές φίλημα με φορέα αδενικού πυρετού. Η ασθένεια είναι συνήθως βραχυπρόθεσμη, αλλά για τον Nigel η αρχική του παράλυση οδήγησε σε μόνιμο κινητικό πρόβλημα. Τώρα χρησιμοποιεί πατερίτσα.

Λέει πως ένιωθε αναγκασμένος να επισκέπτεται τη μια πόρνη μετά την άλλη για να ανακουφίσει αυτή τη πρώτη στιγμή ενθουσιασμού. Του πήρε 15 χρόνια, και μεγάλα χρέη από τον εθισμό του στο πορνό, να αποκτήσει το κουράγιο να επισκεφτεί μια λειτουργό του σεξ.

«Νόμιζα πως απλά ήθελα σεξ», λέει, αλλά οι πολλές ακριβές επισκέψεις σε συχνά αδιάφορες πόρνες τον άφησαν ψυχρό και ανίκανο. «Συχνά ήταν δέκα λεπτά για 90 δολάρια. Ήταν απαίσιο. Δεν νοιαζόντουσαν, απλά ήθελαν τα λεφτά σου».
Του πήρε αρκετά χρόνια πριν μια πιο εμπαθής «υποκαταστάτρια του σεξ» του επέτρεψε να ανακαλύψει «ότι το γυναικείο κορμί είναι ζεστό». Και μετά από άλλες, πιο θετικές εμπειρίες, συνειδητοποίησε ότι «αυτό που ήθελα ήταν έναν ερωτικό σύντροφο». Αλλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αποκτήσει τις απαραίτητες σωματικές και κοινωνικές δεξιότητες, ακόμα περιμένει.
Η ιστορία του μοιάζει με πολλές που έχουν ακουστεί στο Disability Now (DN) από ανθρώπους που θέλουν κάποιον με τον οποίο να μοιράζονται τις ερωτικές τους εμπειρίες.

Ο John, ένας χρήστης αναπηρικού καθίσματος στα 30 του, δεν έχει καθόλου σεξουαλική εμπειρία και ζει με τους γονείς του σε μια αγροτική περιοχή στη Βόρεια Ιρλανδία, αλλά το σεξ δεν έχει ποτέ συζητηθεί. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει πρακτορεία που οργανώνουν ραντεβού, λέει, γιατί είναι σωματικά ανίκανος να ανοίξει το ταχυδρομείο του και δεν θέλει να ενοχλήσει τους προσωπικούς του βοηθούς.

«Έχω σκεφτεί να ζητήσω από τους βοηθούς μου να με συνοδεύσουνε σε μια πόρνη αλλά αυτοί προσπαθούν μόνο να κάνουν τη δουλειά τους και δεν θέλω να τους φέρω σε δύσκολη θέση», λέει. Δεν είναι μόνο νεαροί άντρες που ζητούν βοήθεια. Έτσι κάνουν και μεγαλύτεροι σε ηλικία άντρες, των οποίων η κινητικότητα μειώνεται, καθώς και γυναίκες με αναπηρίες.

Ο μεσήλικας Michael έγινε χρήστης αναπηρικού καθίσματος ως έφηβος και λέει ότι δεν είχε ποτέ πρόβλημα να ελκύσει συντρόφους και να κάνει σεξ- μέχρι τώρα. Καθώς μεγαλώνει, η κάκωση στο νωτιαίο μυελό του γίνεται χειρότερη, λέει, «και μου τελειώνουν οι ερωτικοί μου σύντροφοι».

Έχει σκεφτεί να χρησιμοποιήσει λειτουργούς του σεξ, αλλά έχει ενδοιασμούς. «Η όλη ιδέα του να πληρώνεις για σεξ με αποθαρρύνει-δεν είναι η ιδέα μου για τις γυναίκες- αλλά συγχρόνως έχω αυτή την σεξουαλική επιθυμία που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Γι’ αυτό τον λόγο σκέφτηκα να απαντήσω σε αγγελίες».

Ο George, ένας ηλικιωμένος χήρος, είναι μια παρόμοια περίπτωση. Με μια αναπηρία που επιδεινώνεται, μιλάει για την επιθυμία «να αντικαταστήσει τον πόνο με την παρηγοριά της σεξουαλικής ευχαρίστησης». Είχε μια βοηθό που εμπιστευότανε και που τον «ανακούφιζε» στο μπάνιο, αλλά δεν δουλεύει ποια μαζί του και παλεύει κι αυτός με τα ηθικά ζητήματα του να ζητήσει σεξουαλικές υπηρεσίες.

Στο εν τω μεταξύ η Rebecca, 27, λέει: «Ως ανάπηρη γυναίκα, το μόνο πράγμα που δεν μπορώ να κάνω, και που μπορούν οι ικανοί σωματικά φίλοι μου, είναι το σεξ. Έχω σοβαρή αναπηρία, αν και μπορώ να πηγαίνω σε νυχτερινά κλαμπ και μπαρ και να έχω μια γεμάτη ζωή. Θα ήθελα να έχω έναν υποκαταστάτη ερωτικό σύντροφο εάν μου φερότανε ως ισότιμη. Αλλά ζω σε ιδρυματική κατοικία και θα πρέπει να ξέρω ότι οι άντρες είναι ελεγμένοι από την αστυνομία, διαφορετικά δεν θα με αφήσει ο διαχειριστής να τους δω».

Παρά τις διαφορές τους, αυτοί οι άνθρωποι και οι βοηθοί τους μοιράζονται την ίδια σύγχυση για το αν μπορούν να λάβουν συμβουλή και για το ποιοι είναι οι κανόνες στο πληρώνεις για σεξουαλικές υπηρεσίες.
Ακόμα και όταν οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν συμφωνούν στο θέμα του να πληρώνουν για υπηρεσίες, πολλοί πιστεύουν ότι το κράτος θα πρέπει να έχει έναν ρόλο στην εκπαίδευση. Θα βοηθούσε αυτούς και το ευρύ κοινό να σταματήσουν το ταμπού που περιβάλλει το σεξ και την αναπηρία.

Η βοήθεια που υπάρχει είναι ανομοιογενής με πολύ από αυτή να περιβάλλεται από μυστικότητα, σύμφωνα με πολλούς ανθρώπους που μιλήσανε στο DN. Παλεύουν να βρουν τις απαντήσεις ανάμεσα σε λέσχες για ραντεβού ανθρώπων με αναπηρίες, δημοσιεύσεις από ομάδες ανθρώπων με αναπηρίες, κρατικές κλινικές σεξουαλικής υγείας που χρησιμοποιούν ψυχοθεραπευτές και ιδιωτικές κλινικές που χρησιμοποιούν τη «θεραπεία υποκατάστασης συντρόφου», όπου υποκαταστάτες άντρες και γυναίκες βοηθούν να αναπτύξουν ερωτική οικειότητα.

Υπάρχουν επίσης λειτουργοί του σεξ με εμπειρία από ανθρώπους με αναπηρίες, που μερικές φορές αποκαλούν τον εαυτό τους υποκαταστάτες, και ευαίσθητες πόρνες που είναι πρόθυμες να δουν πελάτες με αναπηρίες, αλλά δεν ξέρουν που να βάλουν αγγελία, καθώς επίσης και αδιάφοροι λειτουργοί του σεξ όπως είχε βιώσει ο Nigel.
Η έρευνα του που βγήκε αυτό το μήνα, ελπίζει, να αποκαλύψει τις έγνοιες των ανθρώπων με αναπηρίες πάνω στο σεξ και πηγές βοήθειας. Αλλά ο λέει ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από μέσα τους.

«Εάν υπάρχει ένα πράγμα που εμποδίζει τους ανθρώπους από το να ενδυναμώνονται σεξουαλικά, είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρίες. Ακόμα και σε λέσχες που οργανώνουν ραντεβού οι άνθρωποι δεν μιλούν για το σεξ…νομίζω ότι είναι ένα μείγμα του να σκέφτονται ότι το σεξ είναι κακό για τους ανθρώπους με αναπηρίες και του ότι πιστεύουν ότι δεν μπορούν να έχουν σχέσεις».

Ενώ μακροπρόθεσμες σχέσεις μπορεί να βλέπονται ως ιδανικές, στο εν τω μεταξύ πολλοί αναγνώστες του DN θέλουν σεξουαλικές υπηρεσίες αλλά φοβούνται τον νόμο. (Δείτε παρακάτω)
Ο Simon Parritt, πρώην διευθυντής της εταιρείας για τη βοήθεια των σεξουαλικών κα προσωπικών σχέσεων τον ανθρώπων με αναπηρίες (SPOD) που έκλεισε πέρυσι, λέει ότι το να ζητάς σεξουαλικές υπηρεσίες είναι παράνομο. Αλλά, «είναι απίθανο κάποιος να καταδιωχθεί διότι δεν θα συνέφερε το κοινό». Η κυβέρνηση, λέει, θα «τρομοκρατούταν» από μια μεγάλη δικαστική υπόθεση που θα συμπεριελάμβανε ανθρώπους με αναπηρία.

Ο Nigel προσθέτει: «Μου έχουν πει από την αστυνομία ότι έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν από το να συλλαμβάνουν ανθρώπους που πληρώνουν για σεξ. Θα τους ενδιέφερε πιο πολύ να πιάνουν εμπόρους ναρκωτικών που συνδέονται με πόρνες».
Η κυβέρνηση αναθεωρεί τους νόμους πάνω στη πορνεία, αλλά στο συμβουλευτικό της έγγραφο που δημοσιεύτηκε το Μάιο δεν γίνεται καμιά αναφορά για ανθρώπους με αναπηρίες που έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες.
Το έγγραφο, που στοχεύει κυρίως στο να προστατέψει ευάλωτους ανθρώπους που σχετίζονται με τη πορνεία, κάνει ερωτήσεις πάνω στο αν είναι αποδεκτό να γίνεται η πορνεία στο σπίτι του πελάτη ή στον ιδιωτικό χώρο της πόρνης, αλλά δεν υπάρχει αναφορά στη πλήρης νομιμοποίηση των σεξουαλικών υπηρεσιών που ζητείται από μερικούς ανθρώπους.

Ένας αναγνώστης του DN, που έχει χρησιμοποιήσει πόρνες τακτικά, προτείνει ότι η νομιμοποίηση των υπηρεσιών θα επέτρεπε τον κανονισμό και τον έλεγχό τους, που θα έκανε το εμπόριο πιο ασφαλές.
Ειδικότερα, ο Simon Parritt λέει: « Υπάρχει ένα μέρος για μια παραδοσιακή υπηρεσία υποκατάστασης σε αυτή τη χώρα. Ο αριθμός των ανθρώπων που θα το χρησιμοποιούσαν θα ήταν μικρός, αλλά είναι μια σημαντική ανάγκη για ανθρώπους χρειάζονται βοήθεια». Θα ήθελε να δει το Ολλανδικό μοντέλο να εφαρμόζεται εδώ.

«Οι πελάτες με αναπηρία λαμβάνουν πληρωμές, όπως το Disability Living Allowance (Αγγλία), τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν, ώστε να αγοράσουν κασέτες ή να πληρώσουν μια πόρνη».
Αλλά ο Nigel διευκρινίζει ότι ακόμα και στην Ολλανδία, με την υπηρεσία πορνείας για τους ανθρώπους με αναπηρία, δεν υπάρχει παροχή που να ανταποκρίνεται και στις σωματικές και στις συναισθηματικές ανάγκες.

Το 2001, ενώθηκε με ειδικούς ψυχολογίας και σεξουαλικής υγείας για να ιδρύσουν μια «υπηρεσία υποκατάστατων ερωτικών συντρόφων». Ο στόχος ήταν να παρέχουν ορισμένου χρόνου σχέσεις μεταξύ ανθρώπων με αναπηρίες και υποκατάστατων συντρόφων, ξεκινώντας με ραντεβού στο σινεμά, για παράδειγμα, ώστε να επιτρέψουν στους πελάτες να χτίσουν τις προφορικές και συναισθηματικές δεξιότητές τους πριν προχωρήσουν στη σωματική εκπαίδευση. Οι σύμβουλοι θα ήταν διαθέσιμοι και μετά τις συνεδρίες.

Ο Nigel λέει: «Ο στόχος ήταν να αποκτήσουν τη εμπειρία της σχέσης έτσι ώστε αφού την αφήσουν οι άνθρωποι να μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα εργαλεία για να βγουν στη κοινωνία και να βρουν μια σχέση. Η γνώση θα τους έδινε την αυτοπεποίθηση να δοκιμάσουν».

Αλλά μετά από απορρίψεις από όλους τους οργανισμούς που προσεγγίσθηκαν για χρηματοδότηση, το πρόγραμμα μπόρεσε μόνο να ανεβάσει μια ιστοσελίδα που έχει σε λίστα μερικούς προσβάσιμους λειτουργούς του σεξ που είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν.
Η πρόθεση ήταν να χτίσουν μια βάση δεδομένων των αναγκών των ανθρώπων με ποικίλες αναπηρίες, έτσι ώστε οι λειτουργοί να μπορούν να μάθουν ο ένας από τον άλλον. Σε κάποιο σημείο θα μπορούσε να ξεκινήσει εκπαίδευση με σκοπό να επιβεβαιώσει ότι οι υποκαταστάτες με τα ανάλογα προσόντα είναι ικανοί να προσφέρουν θεραπευτικές και σωματικές υπηρεσίες ραμμένες στα μέτρα του ατόμου.
Ο Nigel θυμάται έναν άντρα με αναπηρία που ήξερε, ο οποίος πέθανε στα 70 του χωρίς να είχε ποτέ σεξουαλική εμπειρία. «Μπορείτε να φανταστείτε να περάσετε όλη σας τη ζωή χωρίς να είχατε ποτέ ένα φιλί ή ένα χάδι; Το σεξ είναι δικαίωμα».

Ο Νόμος

• Το να πληρώνεις για σεξ είναι νόμιμο, υπό τον όρο ότι αυτό γίνεται σε ιδιωτικό χώρο.
• Παρόλα αυτά, είναι παράνομο για τον οποιονδήποτε να διευθύνει οίκο ανοχής (όπου δουλεύουνε περισσότερες από μια πόρνη).
• Το να ζητάς σεξουαλικές υπηρεσίες ως βοηθός ή πιθανός χρήστης είναι παράνομο.
• Η αναγγελία σεξουαλικών υπηρεσιών είναι παράνομη.
• Είναι παράνομο για έναν βοηθό να εμπλακεί σε σεξουαλική δραστηριότητα με άτομο που έχει διαταραγμένη ψυχική υγεία.
• Όλοι οι λειτουργοί του σεξ πρέπει να είναι πάνω από 18 χρονών.

Απόδοση στα Ελληνικά: Ελένη Στρατή, Κοινωνιολόγος