Μια Παρασκευή του Ιούλη με τον υδράργυρο να φλερτάρει τους 40 και κάτι, επισκέπτομαι το Κ.Ε.Π. Άνω Γλυφάδας για ένα γνήσιο υπογραφής. Είναι ένας προσβάσιμος και φροντισμένος χώρος που λειτουργεί εδώ και 2 χρόνια πολύ κοντά στο σπίτι μου. Εισέρχομαι αργά και χαλαρά στηριζόμενος στα δύο μπαστουνάκια μου, που ποτέ δεν αποχωρίζομαι και πηγαίνω προς το γραφείο της προϊσταμένης, καθ`ύλην αρμοδίας επί των «γνησίων υπογραφής». Η πόρτα της είναι κλειδωμένη. Κάνω μεταβολή και κατευθύνομαι προς τον γκισέ. Ρωτάω μια νεαρή υπάλληλο που είναι η προϊσταμένη; και ακολουθεί ο εξής διάλογος.
– Η προϊσταμένη είναι σε άδεια, τί ακριβώς θέλετε;
– Ένα γνήσιο υπογραφής.
– Θα πάτε Βορείου Ηπείρου 50.
– Μα εκεί ακριβώς μένω, πότε έγινε κι εκεί ΚΕΠ;
– Α ωραία, αφού ξέρετε που είναι, εκεί πρέπει να πάτε.
– Συγνώμη δεσποινίς μου, απ`ότι γνωρίζω εκεί είναι η Αστυνομική Διεύθυνση Νοτιοανατολικής Αττικής.
– Ε ναι, εκεί πρέπει να πάτε.
– Γιατί πρέπει να πάω στην Αστυνομία για γνήσιο υπογραφής; Εσείς δεν μπoρείτε να μου κάνετε;
– Δεν βλέπετε κύριε πόση δουλειά έχουμε; Τόσος κόσμος περιμένει.
Κοιτάζω γύρω μου και μετράω 5 ακριβώς άτομα που πράγματι περιμένουν τη σειρά τους.
– Δεσποινίς μου είναι δυνατόν να θέλετε να ταλαιπωρηθώ βλέποντας την κατάστασή μου; Τα ΚΕΠ έχουν δημιουργηθεί για το σκοπό που αναφέρεται και στην επωνυμία τους. Για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Και επί πλέον, έχετε αρκετές εγκυκλίους στα συρτάρια σας, που σας προτρέπουν να δίνετε προτεραιότητα στα άτομα με αναπηρία. Κι εσείς με στέλνετε στην Αστυνομία για γνήσιο υπογραφής;
Κι εδώ αρχίζει μια απ’τις καλύτερες κωμικοτραγικές σκηνές που θα ζήλευε κι ο Λάκης για το Αλ Τσαντίρι του. Σηκώνεται από τον «θρόνο» της η εν λόγω δεσποινίς και απευθυνόμενη στους 5 αναμένοντες συναλλασσόμενους, λέει με στόμφο.
– Εδώ ο κύριος ισχυρίζεται ότι είναι άτομο με ειδικές ανάγκες και θέλει να προηγηθεί. Ποιος από εσάς δέχεται να του παραχωρήσει τη σειρά του;
Και μένουμε όλοι κάγκελο από την απίστευτη κοτσάνα της νεανίδος. Ένας από τους πέντε που συνήλθε πρώτος απ’την κατραπακιά, λέει με αρκετή ευγένεια.
– Εξυπηρετήστε τον κύριο, εννοώντας εμένα, δεν υπάρχει πρόβλημα.
Και συμπληρώνουν κι άλλοι.
– Ναι βεβαίως να προηγηθεί ο κύριος.
Αλλά οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ. Ένας από τους πέντε που δεν είχε μιλήσει μέχρι τότε, πετάγεται με φόρα και ύφος παρωχημένης μαγκιάς και αρκετή δόση αυτογνωσίας και λέει…
– Κι εγώ μαλάκας είμαι που περιμένω τη σειρά μου;
Νέο σοκ στους παρισταμένους. Και μεσ’στη βουβαμάρα, ξανακτυπά το αστέρι του ΚΕΠ:
– Να, βλέπετε. Είναι κι άλλοι με ειδικές ανάγκες, αλλά περιμένουν στη σειρά τους.
Σας διαβεβαιώνω ότι η εν λόγω δεσποινίδα, δεν έκανε πλάκα. Γιατί και απ’το παρουσιαστικό της έδειχνε να μην έχει καμία σχέση με χιούμορ και τα τοιαύτα. Μιλούσε σοβαρά. Γι’αυτό και δεν κατάλαβε τίποτε αυτός που αναρωτιόταν εάν ήταν μαλάκας.
Φυσικά αποχώρησα χωρίς να κάνω το «γνήσιο», διότι ως γνωστόν, η μαλακία όταν κυριαρχεί, δεν αντιμετωπίζεται. Όμως για να διασκεδάσω την τσαντίλα μου, έκανα μια σκέψη που θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Εάν το Δημόσιο, υιοθετούσε την αντίληψη της ταλαντούχου νεαράς και αναγνωριζόταν η μαλακία ως ειδική ανάγκη, σε τί κράτος θα διοριστούν τα παιδιά μας κύριε Βολεφτά;;;
Γλυφάδα, 6 Ιούλη του 2007
Άρης Ιορδάνου