(Περί κουβαρντάδων ο λόγος)
Κατά καιρούς, δημοσιεύονται στο έγκριτο περιοδικό «ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ», διάφορα δημοσιεύματα που ούτε λίγο ούτε πολύ, αναφέρονται στις προσπάθειες διάφορων επιτήδειων, να αισχροκερδούν σε βάρος των αναπήρων. Με τα παρακάτω ακλόνητα επιχειρήματά μου, θα αποδείξω περίτρανα ότι αυτό ουδέποτε συνέβη και αδίκως συκοφαντούνται όλοι αυτοί οι εντιμότατοι κερατ-…εεε κύριοι, ήθελα να πω.
Έχω ασχοληθεί κατά το παρελθόν, λόγω παλιάς επαγγελματικής «δια-στροφής», με το κοστολόγιο παραγωγής διαφόρων προϊόντων. Ένα από αυτά, ήταν το ποδήλατο, που ήταν η μεγάλη μου αγάπη στην εποχή της αρτιμέλειας…
Για την παραγωγή ενός καλού χειροποίητου ποδήλατου με σκελετό από κράμα αλουμινίου και λειτουργικά μέρη υψηλής τεχνολογίας (σαζμάν, αμορτισέρ, κλπ), το κόστος προ διετίας ήταν από 300 μέχρι 500 ευρώ, περίπου, για κάτι πολύ καλό. Η κατασκευή ενός αμαξίδιου απαιτεί το δίχως άλλο μιαν άλλη εξειδικευμένη τεχνολογία, αλλά κάποια βασικά λειτουργικά μέρη, δεν είναι άσχετα με αυτά ενός ποδήλατου. Πώς γίνεται άραγε η τιμή διάθεσης να υπερπολλαπλασιάζεται στα απλά και όχι εξειδικευμένα αναπηρικά αμαξίδια; Ίσως γιατί ο έλληνας ανάπηρος είναι κουβαρντάς, γεγονός που δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τα προαναφερόμενα δημοσιεύματα.
Τον περασμένο Ιούλιο το περιοδικό του μεγαλύτερου ίσως φορέα της αναπηρικής κοινότητας είχε μια δισέλιδη καταχώρηση για ομαδική ασφάλιση αναπηρικών αυτοκινήτων. Επικοινώνησα με την εν λόγω εταιρεία που είχε την μεγάλη προσφορά για τα μέλη του συλλόγου και διαπίστωσα ότι ήταν κατά 40% ακριβότερα τα ασφάλιστρα από αυτά που πληρώνω ήδη, και που σίγουρα δεν είναι από τα φτηνότερα της αγοράς, μιας και δεν έτυχε να το ελέγξω ποτέ. Κι όταν το έψαξα λίγο, διαπίστωσα ότι υπάρχουν καλύτερες τιμές από αυτά που πληρώνω. Δηλαδή η «προσφορά» προς τα μέλη του συλλόγου είναι ακριβότερη κατά 50% τουλάχιστον. Και συμπληρώνω την “περί κουβαρντάδων” επιχειρηματολογία μου, με κάτι το πολιτιστικόν:
Ένας από τους λίγους προσπελάσιμους χώρους που υπάρχουν είναι το «Ηρώδειο». Οι υποδομές και κυρίως η συμπεριφορά του προσωπικού του θεάτρου είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Αλλά κι εκεί κατάφερε να εισχωρήσει, ελπίζω συμπτωματικά και δι’ ολίγον, το μικρόβιο της αναλγησίας. Έκανα κράτηση για μια συναυλία στις 4 του Σεπτέμβρη στον εν λόγω χώρο. Μου είπαν ότι για την συγκεκριμένη συναυλία δεν υπήρχε ειδική τιμή εισιτηρίου για ΑΜΕΑ γιατί δεν ήταν υπο την αιγίδα του Φεστιβάλ Αθηνών. Έτσι λοιπόν κατέβαλα 70 ευρώ και προσήλθα στις ειδικά διαμορφωμένες θέσεις. Εκεί διαπίστωσα με ιδιαίτερη «περηφάνια» ότι υπήρχαν και εισιτήρια των 40 ευρώ! Να λοιπόν άλλη μια ατράνταχτη απόδειξη του πόσο ξεχωριστοί πρέπει να νοιώθουμε με όλες αυτές τις εξαιρετικές διακρίσεις σε…βάρος μας.
Ο κατάλογος των επιχειρημάτων μου είναι μακρύς. Κι επειδή μπορεί να πάει ακόμα πιο μακριά η βαλίτσα, μένω επί του παρόντος εις αυτά τα ολίγα.
Μεθ’ υπολήψεως,
Άρης Ιορδάνου
Αθήνα, 10 Σεπτεμβρίου 2007