Όταν ήμουν έφηβη, έτρεμα την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Έχοντας μια σπάνια παραμόρφωση στο πρόσωπο, δεν υπήρχαν ακριβώς αγόρια να περιμένουν στην ουρά για να μου στείλουν κάρτα.
Όπως τα περισσότερα κορίτσια στην εφηβεία, ήθελα να ταιριάξω με το πλήθος και να είμαι όπως όλοι οι άλλοι. Ήθελα να βγαίνω με αγόρια και να κουτσομπολεύω με φίλες για το ποιός μ’αρέσει περισσότερο. Ήθελα να ζήσω τον ενθουσιασμό του να λαμβάνω μια κάρτα Βαλεντίνου και να προσπαθήσω να μαντέψω ποιός την έστειλε. Αλλά αυτό απλά δεν συνέβαινε. Εγώ ήμουν αυτή που δεν έπαιρνε ποτέ κάρτα.
Προσπάθησα πάρα πολύ να προσποιηθώ ότι αυτό δεν με πείραζε, αλλά με πείραζε. Με πλήγωνε. Ήθελα απενγωσμένα αυτή την εμπειρία του να ερωτευτώ και να ξε-ερωτευτώ γρήγορα, για να προχωρήσω στο επόμενο αγόρι. Ήθελα το πείραγμα και το φλερτ, την πλάκα και την απλότητα του θέματος. Μερικές φορές, ένιωθα τη ζήλια μου για τα άλλα κορίτσια να μαζεύεται σιγά σιγά γύρω από τον λαιμό μου και να με πνίγει μέχρι να καεί το πρόσωπό μου, και έκλαιγα, “Γιατί σε εμένα; Γιατί πρέπει να είμαι τόσο άσχημη;”
Το πιο αξιολύπητο ήταν ότι δεν υπήρχαν κιόλας κάποια συγκεκριμένα αγόρια που μου άρεσαν. Ήταν περισσότερο η επιβεβαίωση ότι είμαι ελκυστική και επιθυμητή που χρειαζόμουνα, και πίστευα ότι αυτό έπρεπε να προέρθει από έναν άντρα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα μπορούσε να προέρθει από εμένα.
‘Επειτα, όταν ήμουν στο κολλέγιο, άρχισα να μαθαίνω για τα θέματα της αναπηρίας, όπως τις τέχνες που παράγονται από ανθρώπους με αναπηρίες και το Αναπηρικό κίνημα. Προηγουμένως, θεωρούσα τον εαυτό μου ως ένα “φυσιολογικό” άτομο που απλά συνέβαινε να έχει ένα ιατρικό πρόβλημα. Είχα πάντα μια αίσθηση μέσα μου ότι υπήρχε κάτι άλλο στην ταυτότητά μου, αλλά δεν μπορούσα να βρω τις λέξεις για να το εκφράσω. Εντούτοις, όταν ήμουν δεκαεννιά, ανακάλυψα τη δουλειά της καλλιτέχνισσας Alison Lapper. Θυμάμαι όταν είδα σε μια φωτογραφία της να ποζάρει σαν την Αφροδίτη της Μήλου και το σοκ- γιατί σοκ ήταν αυτό που έπαθα- όταν συνειδητοποίησα ότι εκεί ήταν μια γυναίκα με αναπηρία που ήταν όμορφη και αισθησιακή και εντελώς άνετη με το σώμα της. Κοίταξα τη φωτογραφία και σκέφτηκα από μέσα μου, “Αυτή είμαι. Είμαι μια γυναίκα με αναπηρία!” Ξέρω ότι ακούγεται παράξενο, αλλά έτσι ακριβώς έγινε. Δεν με κατέθλιβε ούτε με έκανε να νιώθω μη-φυσιολογική -μάλλον το αντίθετο, βασικά. Ήταν σαν να ταίριαζε τελικά το τελευταίο κομμάτι του πάζλ και να έβλεπα τη μεγαλύτερη εικόνα του εαυτού μου. Ένιωσα ένα αίσθημα ολοκλήρωσης.
Άρχισα να ψάχνω για άλλες εικόνες και συγγράμματα από γυναίκες με αναπηρία. Γνώρισα τη συγγραφέα Penny Pepper, της οποίας τα συγγράμματα εξερευνούν τη σεξουαλικότητα των γυναικών με αναπηρία. Αν ποτέ υπήρξε γυναίκα με σεξουαλικά θέλγητρα που κραυγάζουνε, αυτή ήταν η Penny!
Άρχισα να νιώθω ότι και εγώ θα μπορούσα να είμαι επιθυμητή και όμορφη- όχι παρά την αναπηρία μου, αλλά με την αναπηρία μου. Έτσι λοιπόν πήρα μια φωτογραφική μηχανή και ξεκίνησα μια σειρά από ασπρόμαυρες φωτογραφίες του προσώπου μου. Ενθουσιάστηκα με τις καμπύλες και το βάθος του. Άρχισα να βρίσκω το πρόσωπό μου ελκυστικό. Υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πείτε επίσης ότι άρχισα να έχω μια ερωτική σχέση με το πρόσωπό μου. Είναι ένα παράξενο ειδύλλιο, αλλά όχι χωρις τους καυγάδες και τους προσωρινούς χωρισμούς του.
Όσο περισσότερο μάθαινα για τα ζητήματα που αφορούν τους ανθρώπους με αναπηρίες, τόσο περισσότερο καταλάβαινα πόσο είχα παρασυρθεί από αυτόν τον μύθο για τις ανάπηρες γυναίκες: ότι είναι αποκρουστικές, τραγικές και καταδικασμένες στη μοναξιά. Εύχομαι κάποιος να μου είχε πει όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών ότι αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Αντί για αυτό, οι άνθρωποι που ειλικρινά είχαν καλές προθέσεις μου λέγανε ότι μια μέρα θα έβρισκα έναν καλό, νεαρό άντρα που θα έβλεπε πέρα από το πρόσωπό μου και θα με αγαπούσε για την εσωτερική μου ομορφιά γιατί είχα μια καταπληκτική προσωπικότητα. Θυμάμαι να τους χαμογελάω και να ελπίζω ότι είχαν δίκιο.
Τώρα, παρόλα αυτά, είχα φτάσει σε ένα σημείο που σκέφτηκα: “Στο διάολο με αυτή την ιστορία!” Δεν θέλω έναν άντρα που να μην κοιτάει το πρόσωπό μου. Θέλω έναν άντρα που θα κοιτάει κατευθείαν σε αυτό και θα το αγαπάει για όλη τη “κακοσχηματισμένη” παραξενιά του. Και αν δεν βρω αυτόν τον άντρα, δεν θα είναι και το τέλος του κόσμου. Θα είμαι εντάξει.
Μετά, τον Μάρτιο του 2001, τον βρήκα.
Στα χρόνια της φοίτησής μου στο κολλέγιο, αυτός ο γλυκός ξανθός άντρας με ρώτησε φιλικά μερικές φορές αν θα ήθελα να βγω για φαγητό μαζί του. Δεν είχα την αυτοπεποίθηση να τον πάρω στα σοβαρά. Αλλά μετά τον πέτυχα ξαφνικά σε έναν διάδρομο και με ξαναρώτησε. Είπα ναι… και δεν κοίταξα ξανά ποτέ πίσω.
Ο Co και εγώ είμαστε μαζί εδώ και τέσσερα χρόνια σχεδόν, και είμαι απίστευτα τυχερή που τον έχω στη ζωή μου.
Νιώθω επίσης τρομερά ευγνώμων που ανακάλυψα τον κόσμο της “αναπηρίας” και την έμπνευση του να αγαπώ το πρόσωπό μου. Αυτό είναι σίγουρα ένα ωραίο ειδύλλιο…
Victoria Lucas. Απόδοση στα Ελληνικά: Στρατή Ελένη, Κοινωνιολόγος.