πείστηκα λοιπόν και εγώ από ένα φίλο του χώρου να εκφέρω γνώμη γράφοντας τη, βγάζοντας έτσι τα απωθημένα 30 χρόνων ψυχοσωματικού βιασμού και σιωπής.

Δεν ανήκω στα άτομα με ειδικές ανάγκες, μα έχω μια ασυνήθιστη για τους πολλούς «υγιείς» συνανθρώπους μας αναπηρία…πιστεύω ακράδαντα πως έχω συνείδηση! και αυτό γιατί θυμώνω και πονάω μαζί όταν βλέπω τα (δι)ορισμένα από τους «σοφούς» να λειτουργούν σωστά, να δουλεύουν τελείως ανάποδα!
Πονάω όταν βλέπω τον κάθε αναξιοπαθή να εκλιπαρεί για περίθαλψη ενώ πληρώνει προκαταβολικά μια ολόκληρη ζωή γι’αυτή.
Θυμώνω όταν κλείνονται «ραντεβού» σε ημιθανείς ταλαίπωρους για 20 μέρες μετά…
Όταν από τα 4 ασθενοφόρα κέντρου «υγείας» λειτουργεί μόνο το ένα!!!σημ.οι διορισμένοι οδηγοί γι’αυτά είναι 16!!!
Όταν υπάρχουν αναπηρικά αμαξίδια στα νοσοκομεία ΜΑΣ χωρίς λάστιχα !μόνο με τις ζάντες τους!
Πονάω πολύ όταν η θεραπεία για το 3χρονο αγγελούδι με λευχαιμία κοστίζει 300 εκατομ.δρχ.ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΚΟΣΤΟΛΟΓΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ
ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ;;;
Θυμώνω όταν σκοντάφτω σε χρυσοπληρωμένα πεζοδρόμια με 60εκ πλάτος και ρείθρο ύψους 30εκ τα οποία βρίσκονται σε «ολυμπιακούς δήμους»,κεντρικότατους δρόμους και η προσπέλαση τους είναι απαραίτητη για την «Χ» δημόσια υπηρεσία.
Θυμώνω όταν η «κοινωνική πρόνοια» γίνεται καραμέλα στα χείλη ευπαρουσίαστων δημάρχων οι οποίοι στην πραγματικότητα δίνουν εξετάσεις μάρκετινγκ στο μάθημα της πολιτικής.
Θυμώνω όταν ο εμπαιγμός όλων ημών γίνεται επάργυρο κομπολόι στα αδούλευτα χέρια τους, τοποθετώντας 5-6 πινακίδες στάθμευσης αναπηρικών πέριξ των υπουργείων. Σημ.η ράμπα καθώς και η θέση στάθμευσης είναι κατειλημμένες από υπηρεσιακά αυτοκίνητα!
Όταν λοιπόν το αυτονόητο γίνεται αδιανόητο για κάποιους «σοφούς», όταν η φρίκη γίνεται μέρος της καθημερινότητας μας και όταν τα αχόρταγα παράσιτα έρχονται να ρουφήξουν και την τελευταία σταγόνα υπομονής μας θυμηθείτε πως δεν έχουμε μόνο υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα.
Α!!! Και πονάω γιατί όλα αυτά διαδραματίζονται ενώπιόν μας, σε ένα τόπο όπου οι παππούδες μας υπερασπίστηκαν δίνοντας το αίμα τους τα σημερινά τσαλαπατημένα ιδανικά, τα οποία είναι χαμένα στη μανία του καταναλωτισμού και στις σκονισμένες βιβλιοθήκες των παιδιών μας.

Στέλιος Μοράκης