Οι εργαζόμενοι με αναπηρίες συναντούν πολλά προβλήματα κατά την εργασία τους στα απροσπέλαστα δημόσια κτίρια και η εργασία τους κατάντησε να είναι καψόνι σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων.

Η προστασία που παρέχεται από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις είναι μηδαμινή και οι εργαζόμενοι με αναπηρίες βρίσκονται αντιμέτωποι με μία εργοδοσία που δε θέλει να καταλάβει.
Για να γίνει αντιληπτή η κατάσταση παραθέτουμε αποσπάσματα επιστολών του παραπληγικού Δημητριάδη Βασιλείου, ο οποίος μετ’ εμποδίων εργάζεται ως υπάλληλος του ΟΣΕ.
Στις 29/3/95 και 8/5/95 έχω στείλει γράμματα στον Ο.Σ.Ε. και συγκεκριμένα στον Γ.Δ/ΝΤΗ κο Αρίστο Σπ. Λάζαρη, με κοινοποιήσεις στους αρμοδίους του οργανισμού και σε Σωματεία του, σχετικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζω καθημερινά στην εργασία μου και στα πολυιατρεία σαν παραπληγικός ζητώντας κάποια λύση.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχω λάβει ουδεμία απάντηση ούτε έχω κληθεί για κάποια συνάντηση. Οπως καταλαβαίνετε τα προβλήματα για μένα είναι σοβαρά και επείγοντα.
Σημειωτέον, ότι μόνο η τουαλέτα στον ένατο όροφο έχει φταχτεί η οποία ολοκληρώθηκε πριν δέκα περίπου ημέρες, δηλ. επτά μήνες μετά την πρόσληψή μου (προσλήφθηκα στις 1/11/94).
Εχω παρακαλέσει για άμεση απάντηση και ακρόαση το συντομότερον δυνατόν γιατί τα προβλήματα που έχω αναφέρει δε μου επιτρέπουν να εργάζομαι ανθρώπινα, αλλά ούτε και να έχω το προνόμιο της ιατρικής περίθαλψης που έχουν όλοι οι άλλοι συνάδελφοι.

Με εκτίμηση Βασίλειος Δημητριάδης.
Διεύθυνση: ΔΙΠΑ Υπηρεσία: ΠΡΟΜΗΘΕΙΩΝ Τμήμα: ΔΙΣΥ Ταχ. Δ/νση: Καρόλου 1-3, 10437 Αθήνα Τηλέφωνο: 5243358 /εσ. 233 Ον/πώνυμο: Βασίλειος Δημητριάδης Α.Μητρώου: 107154

Με το γράμμα αυτό θα ήθελα να σας εκθέσω κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζω καθημερινά στην εργασία μου και ειδικά αυτό των πολυιατρείων.
Συγκεκριμένα, είμαι παραπληγικός και μετακινούμαι με αναπηρικό αμαξίδιο, πράγμα το οποίο μου δημιουργεί κάποια προβλήματα στην μετακίνησή μου και την πρόσβασή μου στα πολυιατρεία, λόγω του ότι δεν είναι προσπελάσιμα.
Στις 18/2/95 ημέρα Σάββατο ασθένησα και αναγκάστηκα να εξεταστώ σε κρατικό νοσοκομείο (ΚΑΤ) και από το διευθυντή της Ε’ ορθοπεδικής κλινικής κύριο Δημήτρη Αντωνίου (είναι ο γιατρός που μ’ έχει χειρουργήσει και με παρακολουθεί εδώ και εννέα χρόνια), ο οποίος αφού με εξέτασε μου έδωσε την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, γνωμάτευση και 7 μέρες άδεια ασθενείας.
Η γνωμάτευση δεν μπόρεσε να φτάσει εμπρόθεσμα στα ιατρεία λόγω του ότι η μετακίνησή μου ήταν αδύνατη από τη σοβαρότητα της καταστάσεώς μου και επειδή τα ιατρεία του ΟΣΕ δεν είναι προσπελάσιμα και δεν είχα κάποιον να με εξυπηρετήσει.
Την πρώτη μέρα που ήρθα στην δουλειά το έστειλα με κάποιον συνάδελφο. Μετά απ’ όλα αυτά αρχίζει η περιπέτειά μου γιατί ο ορθοπεδικός του ΟΣΕ κύριος Γανωτής καθώς και ο προϊστάμενος των πολυιατρείων μου είπαν ότι για να μου εγκρίνουν χατηρικώς την άδεια και να δεχτούν τη γνωμάτευση (τα οποία μου είχε χορηγήσει το νοσοκομείο) έπρεπε να εξεταστώ στα πολυιατρεία Αθήνας ή Πειραιά τα οποία όμως δεν είναι προσπελάσιμα (δεν υπάρχει ράμπα και πιθανόν ούτε μεγάλος ανελκυστήρας).
Εν τέλει η λύση δόθηκε μετά από προσωπική παρέμβαση του Β.Γ. Διευθυντή κου Ν. Νίκου.
Οταν συζήτησα με τους άνωθι αναφερόμενους κυρίους για το τι θα γίνει σε παρόμοια περίπτωση στο μέλλον μου απάντησαν ότι δεν μπορούν να βρουν λύση γιατί δεν τους έχει ξανατύχει παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν και δεν το προβλέπει ο κανονισμός.
Συγκεκριμένα ο κύριος Γανωτής μου είπε ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα και ότι έπρεπε να έρθω όπως και να ήμουν στα ιατρεία για να δει και ο ίδιος όχι μόνο το τί είχα, αλλά ακόμη και αν είμαι παραπληγικός (πράγμα πασιφανές).
Το ίδιο συνέβη όταν στις 23/3/95 εξετάστηκα στο ίδιο νοσοκομείο από τον ίδιο διευθυντή κλινικής και πήγα εμπρόθεσμα (την ίδια μέρα) στα πολυιατρεία Αθηνών με κάποιο δικό μου άτομο.
Συγκεκριμένα ο ορθοπεδικός κος Γανωτής αρνούνταν επί μισή ώρα να μου δώσει την 2ημερη άδεια, έχοντας τη γνωμάτευση στα χέρια του και λέγοντας ότι πρέπει να με εξετάσει. Οταν του ειπώθηκε ότι είμαι κάτω, στο αυτοκίνητο και περιμένω επειδή δεν μπορώ να ανέβω, απάντησε ότι δεν πηγαίνει αυτός στους ασθενείς αλλά οι ασθενείς σ’αυτόν και αρνήθηκε να κατεβεί να με δει λέγοντας ότι θα πρέπει να κάνω γράμμα για να βγάλει ο ΟΣΕ μια απόφαση, ώστε να ισχύουν οι γνωματεύσεις των νοσοκομείων (αυτός είναι ο όρκος που δίνουν οι γιατροί ώστε να περιθάλπτουν όσους έχουν ανάγκη;

Οι συνθήκες εργασίας

Κάθε μέρα που έρχομαι στην δουλειά νομίζω ότι τιμωρούμαι από πράγματα απλά που μπορούν να βρουν τη λύση τους. Ντρέπομαι ειλικρινά να ζητώ καθημερινά βοήθεια και χάρες από συναδέλφους για όλα αυτά που συμβαίνουν στο χώρο της εργασίας μου.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάτι που όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι το θεωρούν απαραίτητο για να δουλεύουν αξιοπρεπώς για μένα να είναι πολυτέλεια (όπως λ.χ. η τουαλέτα);
Το δικαίωμα στην εργασία είναι προνόμιο όλων και όχι μερικών, ειδικά όταν προσφέρω το ίδιο με τους άλλους αρτιμελείς υπαλλήλους της ίδιας προϋπηρεσίας και εμπειρίας με μένα. Από ότι καταλαβαίνετε όλα αυτά που επισημαίνω δεν αφορούν μόνο εμένα αλλά και οποιονδήποτε άλλο υπάλληλο του ΟΣΕ (αρτιμελή ή μη) τα χρειάζεται ή τα χρειαστεί στο μέλλον.
Πιστεύω ότι όλοι οι εργαζόμενοι έχουμε ίσα δικαιώματα στην εργασία και ειδικά στην περίθαλψη μιας και όλοι έχουμε τις ίδιες κρατήσεις από το μισθό μας (οι οποίες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες) και το ίδιο ωράριο.

Δημητριάδης Βασίλειος, Υπαλλήλου ΟΣΕ, παραπληγικού