Η φορολόγηση των πολιτών με αναπηρίες ήταν πάντα ένα ταμπού των κυβερνήσεων και ένα αντάλλαγμα κρατικής φιλανθρωπίας για όλους όσοι εμποδίζονται. Όμως η οικονομική κρίση έριξε όλα τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας και τώρα πλέον ακόμη και οι πολίτες με πολύ σοβαρές αναπηρίες φορολογούνται.

Πώς όμως θα φορολογηθούν οι πολίτες που εμποδίζονται να χρησιμοποιήσουν τα κτίρια των εφοριών;

Για ποιο λόγο να φορολογηθούν οι πολίτες που εμποδίζονται αφού αποδεδειγμένα εμποδίζονται εξαιτίας των παραλείψεων της οργανωμένης κοινωνίας;

Ποτέ η οργανωμένη κοινωνία δεν φρόντισε να δημιουργήσει κάποιες στοιχειώδεις υποδομές για την μειονότητα των ανθρώπων με πολύ σοβαρές αναπηρίες ώστε να μην εμποδίζεται ολοκληρωτικά.

Η άμεση ή η έμμεση φορολόγηση των πολιτών με αναπηρίες ποτέ δεν επενδύθηκε για την άρση των εμποδίων. Η Ελλάδα οικοδομήθηκε με εμπόδια και το κόστος της οικοδόμησης καλύφθηκε και από την άμεση ή έμμεση φορολόγηση των αναπήρων.

Εδώ και χρόνια οι φορολογικές ελαφρύνσεις ήταν χωρίς αντίκρισμα, αλλά αυτό δεν μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης με την εξουσία. Οι πολίτες με πολύ σοβαρές αναπηρίες δεν είχαν την εξειδικευμένη πολιτική αντιπροσώπευση για να μπορούν να διαπραγματεύονται με τις κυβερνήσεις τα της επιβίωσής τους.

Η οικονομική κρίση μας αιφνιδίασε ως κοινωνία, ως οικονομία και ως πολιτισμό, και τώρα πλέον είναι αργά. Οι αδικίες γενικά είναι τόσες πολλές, που δύσκολα μπορούν να ακουστούν και οι αδικίες που υφίστανται οι πολίτες με αναπηρίες.

Πώς όμως θα φορολογηθούν πολίτες που εμποδίζονται να επισκεφτούν ακόμη και το κτίριο που στεγάζεται η εφορία τους ώστε στοιχειωδώς να μπορέσουν να διαπραγματευτούν την ύστατη στιγμή αυτό που τους συμβαίνει;

Υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση μεταξύ της εγκατάλειψης των πολιτών με αναπηρίες έως τη φορολόγηση των εγκαταλελειμμένων πολιτών με παραπληγίες ή τετραπληγίες. Εάν δεν προλάβουν σε πραγματικό χρόνο ικανών σωματικά να ικανοποιήσουν τις φορολογικές τους υποθέσεις, θα βρεθούν υπόλογοι απέναντι σε ένα κράτος που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την ύπαρξή τους; Θα τους κοπεί το ηλεκτρικό ρεύμα; Και εάν είναι εξαρτημένοι από αναπνευστική συσκευή θα πεθάνουν από ασφυξία; Εάν καθημερινά κάνουν περιτοναϊκή κάθαρση θα πεθάνουν αβοήθητοι;

Εάν σε περίπτωση κάποιος παραπληγικός ή τετραπληγικός βρίσκεται προσωρινά στο κρεβάτι – είτε επειδή υπάρχει κάποια κατάκλιση είτε επειδή υπάρχει κάποιο άλλο πρόβλημα που οφείλεται στην παράλυση – τότε πώς θα αντιμετωπίσει και τις υποχρεώσεις που έχει ως φορολογούμενος;

Πότε η πατρίδα ενδιαφέρθηκε για τις συνθήκες που ζουν οι χιλιάδες άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες;

Η πατρίδα πάντα θεωρούσε πως πίσω από κάθε πολίτη με αναπηρία υπάρχει μια πρόθυμη οικογένεια που είναι έτοιμη να προσφέρει όλα αυτά που χρειάζεται ο πολίτης με αναπηρία.

Όμως ποτέ δεν ήταν έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι με πάρα πολύ σοβαρές αναπηρίες που ζουν μόνοι τους χωρίς καμία βοήθεια, χωρίς οικογένεια και χωρίς συγγενείς. Το πώς τα καταφέρνουν είναι μια πολύ πικρή ιστορία, αλλά ποτέ κανένας δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς τους πολίτες.

Σήμερα όμως η πατρίδα τους τους τιμωρεί: Θα πρέπει να πληρώσουν και τη φορολογία, αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της συνεχώς αυξανόμενης γραφειοκρατίας, αφού κανένας δεν ενδιαφέρεται για την απέραντη πολιτική τους μοναξιά.

Το κράτος μπορεί να μην έχει τους μηχανισμούς για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Έχει όμως όλη την αλαζονεία που χρειάζεται για να φορολογήσει όλους όσους εμποδίζει και να απαιτήσει άπειρα χρήματα για την κατασκευή των εμποδίων τους.

Έχει υπολογίσει ποτέ η πατρίδα το οικονομικό κόστος που έχει ο φορολογούμενος πολίτης με αναπηρία για να μπορέσει να τακτοποίησει τις φορολογικές του υποθέσεις;

Γιατί ο έλληνας φορολογούμενος με πολύ σοβαρή αναπηρία για να πληρώσει μια έστω και χαμηλή φορολογία των 100 ή των 200 ευρώ θα πρέπει να επιβαρυνθεί και το κόστος της μεταφοράς του στην εφορία, αλλά και το κόστος της υποστήριξής του από προσωπικό βοηθό, μέχρι να ανταποκριθεί στις φορολογικές του υποχρεώσεις.

Τα 100€ της φορολόγησης ΑμεΑ επιβαρύνονται και με αρκετά χρήματα που χρειάζεται αυτός ο ΑμεΑ για να πάει μέχρι το λογιστή, την εφορία και πάει λέγοντας.

Είμαστε όμηροι μιας πατρίδας που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για εμάς.

Και το χειρότερο είναι πως τώρα πλέον είναι αργά για να βρεθούν λύσεις σε αυτά τα αδιέξοδα…

Περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, http://www.disabled.gr/ Σεπτέμβριος 2011.