Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο οι οικονομικοί πόροι των οργανώσεων περιορίζονται. Οι κρατικές επιχορηγήσεις μειώνονται. Όλα δείχνουν πως σύντομα αρκετές οργανώσεις θα βρεθούν προ εκπλήξεων.
Το θλιβερό είναι πως θα πληγούν περισσότερο οι οργανώσεις των οποίων τα μέλη έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη.
Το 1999 είναι μια χρονιά αυτοσυνείδησης και επαναπροσδιορισμού των προσδοκιών μας από τις οργανώσεις και τον συνδικαλισμό.
Είναι η χρονιά που πρέπει να αυτενεργήσουμε για να δημιουργήσουμε τις συνθήκες και τους όρους για την επιβίωσή μας. Η επιβίωσή μας εξαρτάται από τρία αγαθά: η οικονομική αυτοδυναμία, κοινωνική ανεξαρτησία και προσωπική αναγνώριση.
Ποιο από αυτά τα τρία μπορεί να υλοποιηθεί από τα κοινοτικά προγράμματα ή τις παραδοσιακές οργανώσεις; Προφανώς κανένα.
Είναι η ώρα της αυτενέργειας, η ώρα που πρέπει να δημιουργήσουμε τις οργανωτικές δομές του μέλλοντος που στόχο θα έχουν την επιβίωση.
Πως αυτό μπορεί να γίνει από τον τυπικό έλληνα με αναπηρία;
Είναι προφανές ότι πρέπει να διδαχθούμε και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία που έχουν συγκεντρώσει επιφανείς άνθρωποι με αναπηρίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Τα χαρακτηριστικά των επιτυχημένων ανθρώπων με αναπηρίες είναι η φιλοδοξία, το ρίσκο και η διάθεσή τους να επικρατήσουν. Όλοι οι επιτυχημένοι με αναπηρίες σε όλους τους πολιτισμούς δηλώνουν ευθέως πως το μικρότερο εμπόδιο που συνάντησαν είναι η αναπηρία τους.
Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ είναι σε θέση να γνωρίζει αρκετές χιλιάδες ελλήνων με αναπηρίες και με βεβαιότητα μπορεί να πει πως το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η νοοτροπία και η αντίληψη που έχουν οι έλληνες με αναπηρίες για την αναπηρία τους και κατ΄ επέκταση για το σώμα τους, την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνειά τους.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό οι άνθρωποι με αναπηρίες έχουν επιτύχει σε όλα τα συμβατικά επαγγέλματα. Όμως όλα δείχνουν πως η Ελλάδα έχει το ρεκόρ αποτυχίας όταν πρόκειται για ανθρώπους με αναπηρίες, τόσο που η αποτυχία είναι μαζική.
Ποια είναι εκείνη η δύναμη που θα ανασυγκροτήσει τις ζωές των ελλήνων με αναπηρίες και θα επαναπροσδιορίσει τον προορισμό τους; Ανεπιφύλακτα είναι μόνο μια: Ο ίδιος μας ο εαυτός.
Πρέπει να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Να μάθουμε το παράλυτο μέρος του σώματός μας. Να μάθουμε να διαπραγματευόμαστε με τα ασφαλιστικά ταμεία, τους δημόσιους οργανισμούς και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Πρέπει να ανασυγκροτήσουμε την κατακερματισμένη αξιοπρέπειά μας, την πληγωμένη υπερηφάνειά μας και να αναπτύξουμε τον ορθολογισμό μας. Πρέπει να οικοδομήσουμε αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.
Ύστερα πρέπει να βρούμε στυλ. Έναν τρόπο ζωής που να είναι αποδεκτός και αναπαράξιμος από τους ανθρώπους που επιθυμούμε να συναναστραφούμε, ως άνθρωποι, ως επαγγελματίες, ως κοινωνικά όντα και ως πολίτες.
Για να γίνουν αυτά πρέπει να ξεχάσουμε ότι ξέραμε για την αναπηρία και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μόνον αφού επέλθει η κοινωνική αμνησία θα μπορέσουμε να παρουσιαστούμε ανταγωνιστικοί και συγκρουσιακοί με στόχο να επιβληθούμε.
Το περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ θέλει να σας συμβουλέψει: Ξεχάστε ότι ξέρατε για την αναπηρία. Ίσως χρειαστούν πολλά χρόνια για να ξεχάσετε. Να είστε όμως βέβαιοι πως θα χρειαστούν λίγα λεπτά μόνο για να μάθετε αναπηρία. Επειδή η αναπηρία είναι απλώς συνθήκες και όροι ζωής και όχι αυθύπαρκτη οντότητα.