Όταν κάτι πάει στραβά με το αυτοκίνητό σας, το πηγαίνετε σε έναν μηχανικό, σωστά; Όταν λοιπόν κάτι πάει στραβά με το αναπηρικό μου κάθισμα, καλώ τους τεχνικούς της αντιπροσωπείας – κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά.
Το κάθισμά μου είναι το παιδί μου. Χρειάζεται συντήρηση συνεχώς, διαφορετικά θα βρεθώ να οδηγώ χωρίς joystick (χειριστήριο) προσπαθώντας συγχρόνως να μην πέσω πάνω στους τοίχους του σπιτιού μου! Είναι σαν να οδηγείς με ένα λαστιχένιο τιμόνι που σου πέφτει συνεχώς και το κυνηγάς καθώς αυτό αναπηδά εδώ κι εκεί – στα καταστήματα των δρόμων, στα εμπορικά κέντρα, παντού!
Ο Max, ο σκύλος μου που είναι 14 ετών, μου βρήκε μια εναλλακτική λύση για να σταθεροποιώ το joystick: πιστεύοντας πως είναι παιχνίδι, άρχισε να το δαγκώνει σαν να ήταν ένα λαχταριστό κόκαλο. Το δάγκωμα έκανε πραγματικά τη λαβή πιο σφικτή και τη σταθεροποιούσε πάνω στη μεταλική βάση της. Αλλά τελικά κράτησε μόνο για μια εβδομάδα. Σκέφτηκα τότε να αφήσω τον Max να το «διορθώσει» ξανά, αλλά το καουτσούκ δεν είναι και το πιο γευστικό γεύμα!
Ένα joystick που ξεκολλάει είναι ένα μικρό πρόβλημα με το οποίο μπορώ να αντέξω να ζω, αλλά το να είμαι κολλημένη σε αυτό που αποκαλώ «η θέση του αστροναύτη» είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Το κάθισμα μου είναι υδραυλικό, οπότε μπορεί να πέφτει προς τα πίσω και να με ξαπλώνει. Η δυνατότητα ανάκλισης είναι ιδανική για να λούζω τα μαλλιά μου, διαδικασία που έτσι διαρκεί μόλις 10 λεπτά. Η καινοτομία τού να έχω τη δυνατότητα της ανάκλισης όμως καταντά ενοχλητική όταν ο μηχανισμός αποφασίζει να μπλοκάρει, με αποτέλεσμα να μένω να κοιτάζω το ταβάνι του μπάνιου μου με τα πόδια ψηλά στον αέρα για άλλα 15 λεπτά.
Καθώς λοιπόν το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι μου σε αυτή τη στάση, σκέφτομαι ότι μοιάζω με αστροναύτη έτοιμο να απογειωθεί, ενώ η μαμά μου είναι ξαπλωμένη στο πάτωμα πειράζοντας τα καλώδια και προσπαθώντας να τα επανασυνδέσει για να με κατεβάσει. Όλο αυτό το διάστημα, προσεύχομαι να μην μας δει κανένας γείτονας από το παράθυρο του μπάνιου.
Ω, ναι, αυτό είναι μόνο μια από τις πολλές «ατυχίες» που έχω με το κάθισμα μου. Τα παιδιά από την αντιπροσωπεία έχουν έρθει τόσες πολλές φορές στο σπίτι μου που ξέρουν πλέον και μπορούν να μαντεύουν τί έχω σπάσει και ποια εργαλεία χρειάζονται για να το φτιάξουν.
Επίσης, η στιγμή που η μαμά μου αποφασίζει να «πλύνει» το κάθισμά μου δεν αποτελεί εξαίρεση. Μια φορά, δεν σκέφτηκε ότι θα ήταν πρόβλημα να βάλει το λάστιχο πάνω στο κάθισμα και συμπτωματικά να κάψει το μοτέρ.
Έτσι, έμεινα να κάθομαι στη μπροστινή μας αυλή μετρώντας τα αυτοκίνητα που περνούσαν, περιμένοντας να στεγνώσει το μοτέρ. Ευτυχώς, ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, και έτσι πήρε μόνο ..πολλές ώρες για να διορθωθεί η ζημιά.
Ευτυχώς που έχω και το «κουμπί κινδύνου» με το οποίο καλώ για βοήθεια αν πέσω και δεν μπορώ να σηκωθώ. Ο μικρός σκύλος μου ξέρει πώς να το χρησιμοποιεί… ακόμα κι όταν δεν είμαι σπίτι! Έτσι, μια μέρα, ένα ασθενοφόρο έφτασε άμεσα στο σπίτι μου, διαπιστώνοντας βέβαια πως δεν υπήρχε καμία άμεση ανάγκη… παρά μόνο ο σκύλος μου. Όταν φτάσαμε στο σπίτι εκείνη την ημέρα, η μαμά μου κάλεσε για να ζητήσει συγνώμη για τον λάθος συναγερμό.
Σας ευχαριστώ λοιπόν όλους εσάς τους ιππότες με τις γυαλιστερές στολές εκεί έξω – παρακαλώ μόνο μην χτυπήσετε την πόρτα μου ψάχνοντας για καυτό ραντεβού!
Της Erin Kelly (η Erin έχει εγκεφαλική παράλυση)
πηγή: altoonamirror.com
Απόδοση στα ελληνικά: Γεωργία Φύκα, Κοινωνική λειτουργός